بویرنیوز: بهزاد همتی؛
روح قهرمانی و غیرت و مردانگی ملی پوشان ورزش ایران،تا کنون نتایج درخشان و بی سابقه ای را رقم زده، و کسب مدالهای رنگارنگ المپیک،جهانیان را به حیرت و انگشت به دهن و سکوت و احترام واداشته است. مردان بزرگی در المپیک لندن جاودانه شده و در قلب ملت جای گرفته اند،که نمونه آشکار آن سعید عبدولی کشتی گیر خوزستانی و لر زبان کشورمان بوده است که اشکها و گریه های متعصب و ناشی از عرق ملی وی،پس از ناداوری و دشمنی آشکار و شکست تحمیلی، دل همه مردم ایران و حتی جهان،و ورزش دوستان استان را خون کرد.سعید عبدولی بدون شک قهرمان واقعی ماست و بزرگی وشجاعتش،حسودان و بدخواهان را خشمگین ساخت،که چاره را از ناچاری در نامردی و ناداوری دیده،و این شیر ایرانی را به زمین شکست افکندند،دریغ از اینکه او در قلب های ما جاودانه شد و جاودانه خواهد ماند.
اینروزها آسمان المپیک و لندن،به لطف درخشش و افتخار آفرینی های پی در پی جوانان ورزشکار ایرانی ستاره باران است،و همه مردم ایران مست غرور و افتخار فرزندان پاک و دلیر ایران زمین اند،اما افسوس و صد افسوس که استان کهگیلویه و بویراحمد،با همه استعداد و پتانسیل و شایستگی هایش، و نیز قهرمانی های متعدد جوانان خود در سالهای گذشته،در عرصه های گوناگون ورزشی،در سکوتی تلخ و بی نصیب از حضور نماینده ای در المپیک،سرنوشت مبهم و نگران کننده ای را می گذراند،و این در حالی است که استانهای همسایه ما همچون خوزستان و شیراز و لرستان نمایندگان شایسته ای در کارزار المپیک و جهانی در سالهای اخیر داشته اند.
شاید اوج بی تفاوتی ها نسبت به ورزش استان تا آنجاست که تک تک ما،و مسئولین،زمانی که مست پیروزی و افتخارآفرینی ملی پوشان ایران بوده ایم،هرگز به این فکر نکرده ایم که چرا در این اجتماع جهانی المپیک،حتی یک نماینده و سهمیه، سهم استان محروم ما نشده است؟ استان ما این روزها،و سه دهه پس از انقلاب،و پس از سه دهه فرصت برای سرمایه گذاری و برنامه ریزی و تلاش برای اعتلاء و پیشرفت ورزش،هیچ نماینده ای در المپیک لندن و همه المپیک های گذشته نداشته،و همواره در ورزش شکل و شمایلی درمانده و به هیچ قانع، و حسرت آلود به خود گرفته است.
اینروزها ورزش در استان ما با رکود مواجه و فاقد نشاط و طراوت لازمه آن،سیر نزولی ملموسی در پیش گرفته است،و انتظار و توقع کلان چندین ساله ما، تنها به صعود شهرداری یاسوج به لیگ برتر ختم شده و به همین انتظار دلخوش کرده ایم،که آنهم علی رغم خلق شگفتی ها و شایستگی،تاکنون موفقیتی در بر نداشته است.
این روزها بدون شک سؤالات بی شماری در ذهن مردم این استان،بخصوص جوانان و ورزشکاران موج می زند که علت اینهمه عقب ماندگی و درماندگی ورزش استان ما چیست؟
و چرا در زمانی که هدف جامعه غرب از تحریم و تهاجم فرهنگی،به زانو درآوردن نسل جوان محروم ما است،چنین نسبت به اهداف و اصول و مطالبات و بایسته های ورزش و جوانان بی اعتنایی آشکار می شود؟
آیا افزایش روزافزون فقر و بیکاری و اعتیاد و خودکشی و طلاق و دلمردگی و یأس جوانان محروم استان،هرگز مسئولین دلسوز! (که خبر انتصاب های حیرت آور آنها اگر در المپیک لندن درز کند،همه انگشت به دهن مانده و هم مسابقات به حالت تعلیق در خواهد آمد، و هم دل سیری به حال این ورزش و این استان محروم خواهند گریست) را وانداشته که قدری نگران شوند و اندکی تأمل کنند و پس از اشک ریزانی مفصل،به حال آشفته آن چاره ای بیندیشند؟
چرا تغییر و تحولات ورزش استان ما، در مسیر عکس، و رو به پسرفت و عقب ماندگی و رکود است؟
چرا استان ما،پس از سه دهه فرصت عرض اندام و مدیریت و برنامه ریزی و سرمایه گذاری،از حق داشتن حتی یک مربی در المپیک محروم است؟ اگر برنامه های مدون و سرمایه گذاری هایی در حال تحقق و بازدهی و اثربخشی است،چرا در ورزش استان قابل دیدن و لمس نیستند؟
چرا مقوله و راهکار جهانی و کشوری استعدادیابی،که ایده ای موفق و نشان از آینده نگری است،در استان و ورزش ما فاقد ارزش است!؟
آیا عدم تجربه و دانش یک مدیر نسبت به حوزه مدیریتش و پذیرش از سر ناچاری آن،نمی تواند دلیل مناسبی بر تشکیل اتاق فکر قوی و تخصصی و مستمر شود که متشکل از قهرمانان باسابقه و مجرب و دلسوز استان باشد،و نه بر اساس گزینش و سفارشات سلیقه ای و رابطه ای؟
آیا می توان به آینده ورزش این استان،در زمانی که مدیرکل ورزش استان،خود به رکود آن اذعان دارد و از بابت نبود اعتبارات و سرمایه گذاری های مالی گلایه می کند،امیدوار بود؟
آیا در رکود و رخوت و فرصت سوزی های بی شمار ورزش استان،که ظاهرأ استاندارش دغدغه لطمه نخوردن ورزش آن را دارد،و اما برخی مدیران آن در نقاط محروم استان،از مشکلات مالی و نبود تجهیزات ورزشی و حتی وسیله نقلیه برای اعزام ورزشکاران به مسابقات استانی و کشوری سخن می گویند،نباید مدیر و مدیران آن،با قدرت چانه زنی و پیگیری و تعامل با مسئولان استانی و کشوری،خود در پی جذب اعتبارات و تأمین بودجه و تسهیلات و تجهیزات ورزشی،در جهت اخذ حق ورزشکاران و جوانان شایسته این استان محروم باشند؟
در این زمان و در اوج رکود و محرومیت از سهمیه المپیک،و با وجود افتخاراتی همچون (نایب قهرمانی عبدالحسین جهانبخش در مسابقات کشتی فرنگی نوجوانان در روسیه،قهرمانی کشوری فوتسال دانش آموزان مقطع راهنمایی استان،انتصاب خانم سیما کمائی،مربی هاکی استان،به عنوان سرمربی تیم ملی هاکی بانوان،نایب قهرمانی خانم سحر رضایی عضو دو ومیدانی بانوان استان،در مسابقات پرتاب نیزه قهرمانی کشور در اردیبهشت ماه ۱۳۹۱ تهران،درخشش سالهای اخیر هاکی و واترپلوی گچساران،مقام های متعدد کشوری کیوکوشین کاران شهرستان بهمئی،با استاد رحمان اکبری،استاد پر افتخار کشوری،از جمله کسب ۵ مقام (۲ مدال طلا،۲ نقره و ۱ برنز) در مرداد ماه ۱۳۹۰ و قهرمانی صابر جهانیانی در رشته کیک بوکسینگ و دعوت وی به تیم ملی،و نیز رکوردشکنی های متعدد جهانی سید محمد کشاورز،قهرمان مظلوم واقع شده استان، و قهرمانی های متعدد دیگر) نشان از روح قهرمانی و افتخارآفرینی در کالبد ورزشکاران این استان دارد،چرا مدیران ورزش استان علی رغم وعده هایشان،زمینه پیشرفت دوچندان این قهرمانان و تداوم قهرمانی و افتخار آفرینی های سرمایه های بالقوه استان را فراهم نمی آورند؟ و تا چه زمانی،جایگاه نازل ما به قهرمانی و افتخارات معدود، محدود و خلاصه شود و ظالمانه خود را در نهایت ضعف و بی اعتمادی به خود،در حد و اندازه حضور در عرصه های بزرگی همچون المپیک ندانیم؟استان ما سرمایه های ورزشی شایسته و جویای نامی و قهرمانان بالقوه ای در درون خود دارد،که در هر گوشه از این استان،نیازمند فرصت دهی و میدان دادن و سرمایه گذاری مسئولین هستند،و بدون شک،اندک توجهی به این ورزشکاران،نتایج مفید و افتخارآمیز و انگیزه بخشی به دنبال خواهد داشت.
امید است که مسئولان ورزش استان،با رفع ضعف و کسب تجارب موثر و هم اندیشی،تدابیر جدید و به روز و مؤثر و زودبازده،مانع از رکود و رخوت و ناملایماتی دوچندان با ورزش و روح قهرمانی استان شوند،و با برنامه ریزی و سرمایه گذاری مدون و درازمدت و رفع کاستی ها و نگاه یکسان و عادلانه به همه قهرمانان و همه ورزشکاران استان،این استان را نیز از مواهب قهرمانی های ملی و جهانی و خصوصأ افتخار حضور در المپیک، بهره مند ساخته و امانت دار شایسته و توانمندی برای نظام باشند.
