همه اسلحه ها را از کهگیلویه و بویر احمد جمع آوری کنید!

گروه فرهنگی – براستی اکنون چه ضرورتی برای نگهداری اسلحه در منازل وجود دارد.

به گزارش بویرنیوز، در زمان های نه چندان دور، اسلحه به عنوان یک نماد و نشان دهنده قدرت و شوکت در فرهنگ کهگیلویه و بویراحمد وجود داشت به طوری که اشعار شاعران این بوم از نام برخی اسلحه ها همچون “برنو” خالی نبوده است.

دیر زمانی نیست که اسلحه بخشی عمده ای از ملزومات زندگی و حتی در برهه ای از زمان جزو وسایل مورد نیاز برای تشکبل یک زندگی زناشویی محسوب می شد.

اما چرا تا این اندازه اسلحه در زندگی مردم این منطقه حائز اهمیت بوده است.

1- در گذشته سیسیتم انتظامی مستحکمی برای حراست از جان و ناموس افراد وجود نداشته و به نوعی می توان گفت که هر کس خود اقدام به اجرای قانون می کرده است و اسلحه جایگاه ممتازی در جنگ ها و نزاع ها ایفا می کرده است.

2- اسلحه وسیله شکار بوده است و با توجه به آنکه در گذشته چیزی تحت عنوان حفاظت از منابع طبیعی و حیات وحش نبوده است و البته حیوان برای شکار نیز فراوان بوده است، شکار بخصوص در استان کهگیلویه و بویراحمد علاوه بر سرگرمی خود وسیله ای برای تامین گوشت مورد نیاز خانواده نیز بوده است.

3- از جهت آنکه شغل و منبع معاش بسیاری از خانواده ها از طریق گله داری و دامپروری تامین می شده و برای حفاظت از آنها در برابر دزدان و حیوانات وحشی، اسلحه کاربرد داشته و به نوعی وسیله ای برای دفاع مورد استفاده بوده است.

4- در گشته مردم این منطقه برای خرید آذوقه مورد نیاز خود اقدام به سفر گروهی به شهرستان های اطراف مانند بهبهان و شهرضا و .. می کردند و چون این سفر برای خرید مایحتاج چند ماهه بود، بیم راهزنان باعث می شد تا برای اطمینان از سفر از اسلحه به عنوان نیروی که بتواند امنیت سفر را تامین کند مورد استفاده قرار می گرفت.

اما اکنون و با گذشت سال ها به نظر می رسد کابری اسلحه در هیچ کدام از قالب های بالا متصور نیست و البته حالا دیگر سلاح نه تنها وسیله ای برای تامین آرامش و حراست از جان و مال نبوده بلکه کم کم اسلحه به خطری برای جان مردم این منطقه بدل شده است.

اکنون که شکار جرم است و راهزنی هم در کار نیست آیا درست است که هر کس برای خود چند نمونه اسلحه در خانه داشته باشد و در بهترین حالت برای زمان عروسی و شادی از آن استفاده کند!

تیراندازی در مراسم شادی و عروسی ها در طی سال  های اخبر خسارات جبران ناپذیری وارد نموده که هر چه مسئولین هشدار می دهند اما باز هم کسی گوشش بدهکار نیست.

هنوز رگه های تعصب بیجا در این منطقه متاسفانه پابرجاست و عصبانیت در کسری از ثانیه موجب می شود تا انسان تصمیمی غلط بگیرد و چه چیزی بهتر از تفنگ در این گونه لحظات می تواند خشم انسان را فروبنشاند و البته ضایعه ای پس از پاک شدن این خشم برجای می گذرد که هیچ گاه مرهمی برای آن پیدا نمی شود.

بنابراین بر دستگاههای مسئول لازم است تا بجای اقدام شعاری با موضوع به فکر اقدام عملی باشند و مردم را تشویق به پس دادن سلاح های خود به دستگاههای نظامی کرده و حتی دولت نیز از این اقدام حمایت کرد و اسلحه را از مردم خریداری کند.

در همین رابطه انتظار طبیعی است که مجلس محترم شوراس اسلامی به تصویب قوانین سخت گیرانه در ارتباط با نگهدای اسلحه پرداخته و دست دولت را برای جمع آوری سلاح از منازل باز بگذارد

تا کی باید بشنویم که محیط بان باید اعدام شود و یا درگیری خونین در این استان خانوداه ها را سال ها به جان هم انداخته و حاصلش رعب و وحشت چندین ساله در خانه های این مردم باشد!