سیاستی مبتنی بر رقص دولفین در کهگیلویه و بویراحمد / استان یک مدیر ارشد ققنوسی می خواهد نه بوتیمار

گروه سیاسی – منازعات برای حیات سیاسی در جهان امروز، همانند تلاش برای بقاء حیات جانداران در اعماق اقیانوس هاست.

به گزارش بویرنیوز  یکی از کاربران خوش ذوق بویرنیوز  به نام عادل ضربی پیرامون اوضاع سیاسی استان  مطلبی را به این پایگاه خبری ارسال داشته که در ادامه از نظر می گذرانیم:

در واپسین روزهای خرداد 92 حامیان دولت اصلاحات ، همچون گله ی ماهیان ساردین، در اقیانوس بی رحم سیاست، با چرخش سرشاخه ی خود یعنی دکترمحمدرضا عارف ، از یورش شمشیرماهی در امان ماندند و از خطری بزرگ یعنی حذف از کتاب سیاست گریختند و در خانه ی همسایه کلید حیات را جستجو کردند. نسخه ی تجویزی و شفابخش ” ائتلاف”، تن نحیف و از رمق رفته ی گفتمان اصلاحات را جانی دوباره بخشید. گفتمانی که بارها و بارها دستخوش تیغ جراحی آسیب شناسی گردید و پس از پذیرش برخی خودزنی ها، در قالبی تلطیف شده و با شیبی ملایم تر در فضای ایران اسلامی فرصت تنفس یافت. به تعبیر یکی از بزرگان ، ققنوسی شد که خاکسترش، مانایی، زایایی و پویایی نسل خود را به دنبال داشت.

نیک که بنگریم ، همسایه حق همسایه گری را به جای آورد و نه یک کاسه ، بلکه دیگ نذری خود را به آنان بخشید. نشان به آن نشان که تقریبا نیمی از وزرای کابینه را ، حامیان دولت اصلاحات تشکیل می دهند . این رویکرد به سطوح میانی مدیریت اجرایی کشور نیز، تسرّی داده شد.

حتی در اکثر ایالات( استانها ) این سهم به 100% نیز رسید. القصه، کلید چرخید و در ناگشودنی در استان ما نیز باز شد و در امتداد زاگرس، این گفتمان ، فاتح بی چون و چرای ساختار سیاسی گردید. طبعا چنین رویکردی نیز می بایست سطوح پایینی را نیز در بر می گرفت اما…
اما تکه های گمشده این پازل کجاست که با گذشت حدود پنج ماه ، مسئولین سیاسی و فرهنگی استان ما نتوانسته اند اسب خود را در مانژ قدرت، از موانع عبور دهند و تغییرات را که جزء لاینفک هر سیستمی به حساب میرود اعمال نمایند؟ تنها و تنها گمانه‌زنی ها و وعده هایی می شنویم که حاصل آن جز زخمه بر پیکره ی این جریان سیاسی نیست. متاسفانه همین رویه اشتباه، در مناطق محل بگو مگوها ، دلخوری ها و ناامیدی هایی در بین نیروهای فکری شده است.

شاید هم مسئولین عزیز از این “بگیر” و ” نمیدم” ها که اساس سیاست رقص دولفینی است لذت می برند. راستی سیاست رقص دولفینی چیست؟
موجودات غیر انسان، بنا به حس غریزی که دارند و بسته به بازتاب های اولیه ای که به آن مجهزند، توانمندی الگوبرداری از برخی رفتارهای پیچیده آدمی را دارند. انسان به حکم چنین اصولی، دولفین ها را برای یک برهه ی زمانی معین چند ساعته در محرومیت غذایی قرار می دهند . سپس با ارائه ی محرک و چرخاندن آن در بالای استخر، آنان را به رقص وا می دارند و گاهی این رقص به نزاع می انجامد . به نظر میرسد مسئولین میانی دولت تدبیر و امید در استان ما، چنین راهبردی را اتخاذ کرده اند.
آری . ما نیز بر برخی از محدودیت ها و موانع برای ایجاد تغییرات از جمله مانع تراشی های نمایندگان مخالف در استان آگاهیم . اما آیا چنین محدودیت هایی در استانهای مجاور وجود ندارد؟ از واژه هایی که دولت تدبیر و امید یدک می کشد مسئولین سیاسی ما، تنها روی کلمه اعتدال مانور میدهند . غافل از آن که تدبیر و امید موتور محرکه جوامع انسانی و اخلاق گراست.
چگونه می توان کارکردی رو به پیشرفت برای سیستمی متصور شد که چرخ دنده های آن بر خلاف همدیگر می چرخند؟ چگونه می توان رویکردهای دولت را در بستری ناهموار پیاده نمود که عناصر ناموزون آن اعتقادی به راهبردهای کلان دولت ندارند ؟
چگونه می توان موسیقی زیبایی از گروه ارکستری انتظار داشت که هر کدام ساز خود را می زند؟
رشد و بالندگی در فضایی ناهمگون به ناچار الزامات خاصی را می طلبد که متاسفانه مسئولین سیاسی استان ما نه تنها به این الزامات تن نمی دهند بلکه با اجرای سیاست رقص دولفینی ، سایر عناصر هماهنگ با ساختار را به جان هم انداخته اند .
با کوچکترین تهدید از سوی رقیب در فلان رسانه یا سایت محلی ، حرف خود را پس میگیرند و از اعمال تغییرات در ساختار مدیریتی استان دلسرد می شوند. حکایت تهدید رقیب، مصداق ضرب المثلی است عربی که می گوید آدم در حال غرق، خود را به هر کف ، خار و خاشاکی می آویزد.
سخن آخر آن که بی گمان جولان برای حیات سیاسی ، ققنوس می خواهد تا رمز ماندگاری نسل خود شود نه بوتیمار که تشنه بر لب دریا ، روی شاخه ای می نشیند، فریاد تشنگی سر میدهد اما نمی نوشد مبادا آب دریا کم شود.