سایت خبری تحلیلی بویر نیوز/ منصوره جعفریان سی سخت: از دیرباز در نوشتارهای جغرافیایی به زبان پارسی منطقه دنا با نام چشمه یا جوی میشی معرفی شده و نامی آشنا برای جغرافیدانان دوران اسلامی بود. چشمه میشی یا بشو با افسانه های کهن از سلسله ی کیانیان و دوره ی کیخسرو شاه نام آورش گره خورده است. آن گاه که شاه کیخسرو به دستور اهورامزدا در همین مکان می بایست غسل می گرفت و تاج شاهی را به جانشین خود لهراسب می داد و همان شد که چشمه “بشو” نام گرفت.
حرمت و ارزش این مکان طبیعی و شاید بتوان گفت تاریخی- استوره ای استان و شهر سی سخت از کهن ترین ادوار بر هیچ کس پوشیده نیست. پر آبی این چشمه در طول سالیان دراز یکی از سرچشمه های برآورد نیاز ساکنان این منطقه بوده و هم اکنون هم به عنوان یکی از جاذبه های طبیعی برای گردشگران شناخته شده است. این چشمه که در ۴ کیلومتری شمال شرقی سی سخت قرار دارد همه ساله پذیرای گردشگران بیشماری از ایران و خارج از کشور است تا با شنیدن ناله های دل انگیز آن روح و روانی تازه یابند.
پیشتر حوضچه ی کنونی پائین دست چشمه بدین شکل نبود و نمی دانیم به چه دلیل این منطقه طبیعی دست کاری شد. شاید مثل تمام زخم های وارد بر پیکر طبیعت به بهانه ی رفاه مردم . . . در هر صورت چشمه میشی این روزها اگرچه در نگاه مردم جلوه گری می کند و شادمانی می آفریند با این وجود تشنه ی اندکی مهر ماست تا از آینده شومی که چشم به راه آن است نجات یابد. آب چشمه سیرابمان کرد و باورمان نشد همان آب تشنه ی مهر ماست و چه آسوده زباله می ریزیم و انگار نه انگار . . . ما هر روز فراموشمان می شود این قدر نمکدان بی زبان طبیعت را نشکنیم.دریغ که می آزاریم مایه ی زندگانیمان را. در کنار جوی میشی که راه می رویم تا به سرچشمه برسیم چشممان تنها زباله می بیند کوچک و بزرگ. نگاهمان درد می گیرد از دیدن این همه نامردمی انگار آمده ایم تا بگردیم و بخوریم و بریزیم همین و بس. یادمان رفته کودکان ما فردا همین زیبایی و برکت را از طبیعت می خواهند و ما زخمی اش می کنیم . . . بیچاره طبیعت چگونه باید زبان باز کند؟
کاش لختی بیاندیشیم به آینده ی کودکان سرزمین مان. اینجا همه چیز هست آب گل خروش جوشش کوه آسمان اعجاز اما مهر نیست یک درد رنج آور. با خود می اندیشم وقتی سطلی برای زباله نیست مردم دور ریزهایشان را چکار کنند؟ همه که انصاف ندارند و خیلی راحت بر زمین می ریزند و آلوده می کنند. کاش یاد مان می ماند ساختن جاده کافی نیست وقتی هیچ اندیشه ای در ورای این همه به اصطلاح لطف وجود ندارد. چشمه میشی زخم خورده ی نامهربانی کسانی است که فراموش کردند مردمی که می آیند و می خورند زباله هایشان را در طبیعت رها می کنند با این توجیه که” می خواستند سطل زباله بگذارند” . وجود تنها یک سطل زباله آن هم بین سرچشمه و پائین دست کافی نیست. مسافت طولانی که بین این دو مکان وجود دارد نیازمند سطل های زباله ی بیشتری است. از دیگر سو نبود سرویس های بهداشتی در این مکان زمین پاک منطقه را دست خوش ناملایماتی دیگر کرده و در دراز مدت چهره ی زیبای آن را نفرت انگیز خواهد کرد.
ختم کلام اینکه چشمه میشی به عنوان یکی از برترین جاذبه های گردشگری استان اگرچه شهرت جهانی دارد اما تا زمانی که از حداقل امکانات بهداشتی برخوردار نیست نباید آینده ای روشن را برای آن انتظار داشته باشیم.
بدون شرح
