اكبر جهانفكر*– دهه فجر طلوع طليعة دوست، از مشرق انديشه وبازگشت يوسف دلها به كنعان جان بود، آنگاه كه زمستان لاله باران شد، شقايق در يخبندان رخ نمود وشكفت ،اهريمن بدكار، جلاد خون‌آشام ونامرد مردماني كه از ناي بلال مي هراسيدند وشب زدگاني كه از خورشيد گريزان بودند، از كشور آفتاب رخت بربستند، هماي سعادت بر بام آرزوهايمان نشست، روح اله زمان با انفاس مسيحايي اش روح تازه اي را در كالبد زمان در دل مشتاقان طلوع خورشيد دميد.
شب شكاران فجرآفرين، آنان كه در مقابل تانك ها، توپ ها، تيربارها با مشت گره كرده ايستادند وفرياد زدند، حسين حسين شعارماست، شهادت افتخارماست وفريادگراني كه صداي سخن عشقشان دراين گنبد دوار به يادگار مانده است ،فريادشان استقلال ،آزادي جمهوري اسلامي بود. خون بهاي اين شعار وهزينه‌هاي اين انديشه، شقايق هاي پرپر وسرخ سرانجاماني بود كه خلعت سرخ شهادت پوشيدند.
امام، شرق وغرب عالم را مات ودنيا را به تعجب واداشت و استكبار را دچار سردرگمي وتولد مجدد اسلام را به تمام دردمندان هديه كرد. فجر، رويش دوباره، جوشش دلها، پايان يافتن شب تاريك استبداد وطلوع خورشيد باور بود.
امام وامتش ،قرآن وحكمتش، ملت و وحدتش، سبب اين فجر پرشكوه، خجسته وفرخنده بودند. يادآن فجر آفرين بزرگ تاريخ، مردي كه صلابت دنا را داشت و سربلندتر از دماوند ايستاد وپوزة شيطان بزرگ را به خاك ماليد، گرامي باد.
انديشه اش جاري، خاطره اش جاويد، يادش در يادها ونامش در نامها ومهرش در دلها جاودانه باد.
* كارشناس حقوق قضايي
