مرتضی احمدی – هنرمند پیشکسوت – ساعاتی قبل در منزلش از دنیا رفت.
به گزارش بویرنیوز، ناشر آلبوم‌های مرتضی احمدی با تأیید این خبر به خبرنگار سرویس تلویزیون و رادیو ایسنا، گفت: این هنرمند پیشکسوت دو ساعت پیش، یکشنبه – 30 آذر ماه – به دلیل مشکل ریوی در منزلش درگذشت.
خبرنگار ایسنا پس از تماس با منزل مرتضی احمدی موفق به گفت‌وگو با نوه‌ی این هنرمند پیشکسوت – بهرنگ بقایی – شد که وی نیز خبر درگذشت پدربزرگش را تایید کرده است.
او که حال چندان مساعدی نداشت، ارائه‌ی اطلاعات بیشتر در این خصوص را به ساعاتی بعد موکول کرد.
مرتضی احمدی در آخرین گفت‌وگویش با ایسنا، از حال و روزش سخن گفته بود و امیدوار بود که زودتر حالش خوب شود.
مرتضی احمدی که حدود سه هفته پیش، به سختی می‌توانست، صحبت کند، درد پاهایش او را بیشتر اذیت می‌کرد و می‌خواست، برای درمان درد پاهایش روزانه فیزیوتراپی می‌شود.
این هنرمند درگذشته که در عرصه هنر فعالیت‌های زیادی داشته، ضمن اظهار امیدواری نسبت اینکه حالش خوب شود، گفته بود: راستش حالم چندان فرقی نکرده است و همچنان تحت نظر پزشک هستم، امیدوارم بهتر شوم.
زنده‌یاد احمدی در سال ۱۳۰۳ در جنوب تهران به دنیا آمد. برای تحصیل ابتدا به مکتب و سپس به دبستان منوچهری در میدان گمرک رفت و بعد از آن به دبیرستان شرف و دبیرستان روشن رفت.
در شانزده سالگی ورزش باستانی و فوتبال را شروع کرد و به همراه تیم فوتبال دبیرستانش در مسابقات آموزشگاه‌های تهران رتبه‌هایی به دست آورد. بعدها در تیم فوتبال راه‌آهن تهران و پس از آن در باشگاه راه‌آهن بازیکن و مربی (تا سال ۱۳۲۵) شد.
پس از چند تلاش آماتوری در تئاتر در ۱۳۲۱ با کمک عده‌ای از دوستانش «تماشاخانه ماه» را روبه‌روی باغ فردوس دایر کرد اما پس از چند هفته مجبور به ترک آنجا شد. در اوایل پاییز ۱۳۲۲ در تئاتر فرهنگ برای اولین بار پیش پرده‌خوانی کرد و در نتیجه آن بازیگر تئاتر هم شد. مدتی بعد پدرش از فعالیت او در تئاتر مطلع شد و او را از خانه بیرون کرد. مرتضی احمدی پس از مدتی هم‌زمان با هنرپیشگی در راه‌آهن تهران به‌عنوان تعمیرکار استخدام شد.
مرتضی احمدی برای اولین بار به سبک بیات تهران در پیش پرده‌ها آواز خواند. احمدی در سال ۱۳۲۳ به رادیو تهران (چندی بعد در رادیو ایران و بعد از آن در رادیو و تلویزیون ایران) به کار کردن پرداخت تا برنامه‌های کمدی اجرا کند. در دوره‌های مختلفی در رادیو کار کرد و از جمله تیپی به نام «بابا جاهل گریان» اجرا کرد و به سبک‌های مختلف ترانه و آواز خواند. در فروردین ۱۳۵۳ نقش اول سریال پربیننده «هردمبیل»، نوشته پرویز خطیبی را بازی کرد. در نظرخواهی از مردم در سال ۱۳۵۶ به‌عنوان محبوب‌ترین هنرپیشه رادیو انتخاب شد.
وی در ۱۳۲۶ گوینده فیلم‌های خارجی شد و از اعضای اولیه انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم (تأسیس در ۱۳۴۲) بود.
پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ احمدی بازیگری را کنار گذاشت و به مدت هفت سال به اهواز رفت اما پس از بازگشت به تهران از نو کار بازیگری را در سریالی تلویزیونی به نام «تک‌مضراب» از سر گرفت. از سریال‌های تلویزیونی دیگری که بازی کرده است می‌توان از «سلطان صاحبقران»، «هفت شهر عشق» (۱۳۵۶)، «آئینه و زیر بازارچه (۱۳۷۷، رضا ژیان)» نام برد.
در فروردین ۱۳۴۹ نیز احمدی به دعوت علی حاتمی ترانه عنوان‌بندی فیلم «حسن کچل» را، ضربی‌خوانی کرد (که به نام روحوضی نیز شناخته می‌شود). در همین سبک در ۱۳۲۸ پنج صفحه موسیقی برای یک شرکت انگلیسی ضبط کرد. مرتضی احمدی بیش از چهارصد ترانه ضربی و صد و پنجاه ترانه فکاهی خوانده است، این ترانه هااز نوشته‌های نصیری‌فر، نویسنده کتابی است به نام مردان موسیقی سنتی و نوین ایرانکه بیشتر کارهای موزیکال مرتضی احمدی از آن کتاب گرفته شده است.
از ماندگارترین آثار احمدی می‌توان به کار صدایی (نوعی دوبله) وی در مجموعه «پینوکیو» اشاره کرد که در آن در نقش «روباه مکار» صداپیشگی کرده است.
«آرایشگاه زیبا»، «کت‌و‌شلوار خواستگاری»، «دانی‌و‌من» و… از کارهای تلویزیونی مرتضی احمدی است. وی در انیمیشن «شکرستان» هم صداپیشگی کرده است.
پرسپولیسی اصیل بود.خدا رحمتشون کنه.
روحش شاد و یادش گرامی به راستی اینا هستن که همیشه تو یا مردم زنده اند
درود بر روح پاک این هنرمند ارزنده.خداوند رحمتش کند.
ای چرخ فلک خرابی از کینه ی توست/بیداد گری شیوه ی دیرینه ی توست
ای خاک اگر قلب تورا بشکافم/بس گوهر قیمتی که در سینه ی توست
بدرود
هنرمند نازنینی بود روحش شاد و یاذش گرامی
روحش شاد و یادش گرامی باد
روحش شاد.خدایش رحمت کند
از آن شبی که پریدی از آشیانه من صدای گریه بلند است از ترانه من
ستاره های شبم اشک دانه دانه من قرار بخش دلم یاد لحظه لحظه توست به هر بهانه که باشد به گریه روی
آرم غم فراق توهم بهترین بهانه من . واقعا روح استاد شاد و جای بسی تاسف که چند تن از به اصطلاح هنرمندان معروف با فیگور و لب خندان تصاویرشان در مقابل دوربینها ثبت شده واقعا اگر اینها هرگز دوربین نمیدیدند چه می کردند.انگار نه انگار که در مراسم تشییع هستند.