باز هم مدیران غیر بومی به دادمان رسیدند

 سرگذشت سینمای یاسوج که طی سه دهه هزاران فیلم سینمایی را بر پرده سفیدش به نمایش می گذاشت، خود فیلم تراژیکی بود که پس از 10 سال هنوز به پایان نرسیده و فیلم آن تا برنامه هفت فریدون جیرانی هم رفت.

سینمایی که با نام دنا بلندترین کوه زاگرس نام گرفته و در دهه های 60 و 70 میزبان خیل عظیم مشتاقانی بود که برای گرفتن بلیط و دیدن فیلمهای آن روزها سر و دست می شکستند. اما در دهه 80 از اوج به زیرآمد و قربانی سیاستهای غلط سینمایی شد.

عقابها، کانی مانگا، مدرسه موشها، گذرگاه، افعی و هزاران فیلم دیگر در میان سوت و هلهله جوانان شهری و روستایی بر روی پرده می رفتند و تنها سرگرمی جوانانی بودند که تنها سهمشان از اماکن تفریحی، این سینمای قدیمی بود.

اما کم کم به دلیل مشکلات مدیریتی، سینمای شهر یاسوج از رونق افتاد و به جای فیلمهای روز، دل به فیلمهای تکراری و تاریخ مصرف گذشته بست تا یواش یواش مخاطبان خود را از دست رفته ببیند و تار عنکبوت بر پردهای آن نقش ببندد و صدای جیرجیرکها در سکوت سرد آن بپیچد.

حالا ساختمان تنها سینمای شهر، فرسوده شده و جمعیت یاسوج از 10هزار نفر در اواخر دهه 50 به 100هزار نفر در اواسط دهه 80 رسیده بود و شهرداری یاسوج، متولی این سینما ترجیح داد تا به دلیل فرسودگی، دیوارهای گلنگی آن را به تیغ لودر و بیل و کلنگ بسپارد.

در عصر روزی از ماه مرداد سال 86 ، ساختمان سینمای یاسوج نقش بر زمین شد و آوارهای آن به خارج از شهر انتقال یافت تا به گفته مسئولین شورا و شهرداری، سینمایی مدرن در پنج طبقه ساخته شود.

صبح روز بعد، از سینمای یاسوج تنها زمینی باقی ماند و خاطره ای از صفهای طویل و کفها و سوتهای تماشاگران و خیابانی که هنوز هم مردم آن را “خیابان سینما” می نامند.

یک سال نه بلکه پنج سال گذشت اما نه تنها هیچ سالن سینمایی در آن زمین ساخته نشد بلکه جای سینما نیز به پارکینگ تبدیل شد تا حسرت نبود سینما در مرکز استانی با 700هزار نفر جمعیت دوچندان شود.

تازه پس از این سالها، یکی از مسئولین شورای شهر اعلام کرد که”شهرداری این شهر هیچ برنامه ای برای احداث سالن سینما در این زمین ندارد و در آن مجموعه ای تجاری احداث می شود.”و این تصمیم آب پاکی بود که بر روی جوانان مشتاقی که هنوز دل به احداث سینما در این نقطه از شهر بسته بودند، ریخته شد.

در طول این سالیان، جوانان یاسوجی اوقات فراغت تابستان خود را بدون سینما گذراندند تا همچنان خیابانهای شهر تنها محل پرکردن زمان فراغتشان باشد و مسئولین نیز هرساله خبر از احداث سینماهای مدرنی می دادند که تنها پشت تریبونها و صفحه اول روزنامه ها ساخته می شد و واقعیت بیرونی نداشت.

با این حال سفر دومین وزیر ارشاد دولت احمدی نژاد در دی ماه 88 به یاسوج، فرصتی برای پیگیری این مطالبه فرهنگی جوانان یاسوج بود که حالا سال به سال بر جمعیتشان و نیازهایشان افزوده می شد.

دکتر حسینی در آن سفر جهت دهی فعالیتهای سینمایی به سمت استانها را از اولویت برنامه های معاونت سینمایی عنوان کرد و گفت: بازسازی، نوسازی و در صورت نیاز احداث سینما در استانها در دستورکار قرار می گیرد.

وی در خصوص عدم وجود سینما در کهگیلویه و بویراحمد نیز گفته بود: دولت ساخت سینما را در سطح کشور به بخش خصوصی واگذار کرده اما به دلیل اینکه این کار از توان بخش خصوصی در این استان خارج است، دولت اقداماتی را در این راستا انجام می دهد.

با گذشت 1.5 سال از آن وعده وزیر، هیچ کاری در این خصوص در استان کهگیلویه و بویراحمد صورت نگرفت و در مصوبات سفر سوم دولت به استان نیز مصوبه ای در خصوص سینماهای استان دیده نشد.

اما یک سال پس از آن وعده، رئیس سازمان سینمایی کشور برای شرکت در جشن روز ملی سینما به گچساران سفر کرد و در همان ابتدای ورود، نبود حتی یک سالن مناسب سینمایی در کهگیلویه و بویراحمد را به دور از عدالت دانست و وعده داد: شهرهای این استان جزو اولویتهای وزارت ارشاد برای توسعه سینماهاست و تلاش می شود یک سالن سینما در یاسوج و یک سالن سینما در گچساران هرچه سریعتر احداث شود.

در آن روز تفاهم نامه ای بین معاون سینمایی وزیر ارشاد و استاندار کهگیلویه و بویراحمد بسته شد تا بر اساس آن، 10مجتمع سینمایی با همکاری این استان ساخته شود به طوری که ساخت این مجتمع ها بر عهده استان و تجهیز و راه اندازی آنان نیز برعهده معاونت سینمایی باشد.

اینگونه بود که جوانترین مدیرکل فرهنگ و ارشاد تاریخ استان که بار سنگین سالهای بی سینمایی بر دوشش سنگینی می کرد، به میدان آمد و در اولین اقدام، تالار فرهنگ این اداره کل را که پیش از این تنها به محلی برای تودیع و معارفه مدیران استانی بدل شده بود، به کلنگ و بیل سپرد تا در این هنرنمایی، سالنی با ظرفیت 213نفر با نام “هنرنما” متولد شود.

پس از “امین کمالوندی” حالا نوبت “جواد شمقدری” بود که طبق وعده اش عمل کند و سالن را به تجهیزات سینمایی مجهز نماید.

در هفته گذشته شمقدری هم به وعده اش عمل کرد و آپاراتهای این سینمای جدید نصب شدند تا پس از چندین سال از تعطیلی سینماهای استان، یک فیلم سینمایی روز کشور در یاسوج به روی پرده برود.

“راه بهشت” صباغزاده، فیلمی بود که افتتاح این سینما با اکران آن کلید خورد تا راهی باشد برای توسعه فرهنگی استانی که سالها محروم از یک سالن مناسب سینما بود و هم اکنون نیز از کمترین زیرساختهای فرهنگی برخوردار است.

با این حال اگرچه این سینما در مجموعه اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان راه اندازی شده است اما این، شهر گردشگر پذیر یاسوج را بی نیاز از یک سینمای دیگر نمی کند و باید مسئولین شهرداری و شورای شهر تکلیف سینمای سابق این شهر را که به پارکینگ تبدیل شده مشخص کنند. محلی که کاربری فرهنگی دارد و متعلق به مردم این شهر است و هیچ دستوری یا کمیسیونی نمی تواند این حق را از مرم این شهر سلب کند.