موسوی، سیدعبدالجواد –
این روزها ماجرای رای اعتماد گرفتن وزرا نقل محافل است. از ادبیات ویژه مخالفین گرفته تا طعنه های وزرای پیشنهادی، هیچ کدام از دید مردم نکته سنج و ظریف پنهان نمی ماند. دراین میان شوخی ها و تکه کلام های رئیس مجلس هم به دقت رصد می شود. خیلی ها دنبال معانی سیاسی این شوخی ها می گردند و سعی دارند از آنچه به ظاهر شوخی به نظر می رسد رمزگشایی کنند.
آن ها معتقدند سیاست مدارجماعت یک لیوان آب را هم بدون قصد و غرض سیاسی نمی نوشد و این شوخی ها هم حتما ابزاریست برای گفتن حرف هایی که احتمالا جدی گفتنش موجب دردسر می شود. شاید. به هرحال چنین تحلیلی خیلی هم بی ربط به نظر نمی رسد. اما آنچه مهم است این که نفس شوخی و مطایبه امر پسندیده ایست و جای خالی آن درفضای عبوس و خشک سیاست امروز ما به شدت احساس می شود. البته منظورم از طنز و مطایبه دست انداختن مخاطب و یا توهین به شعورجمعی مردم نیست. چیزی که در این سال ها بسیار شاهد بوده ایم. سیاست مدار ما گمان می کرد دارد با ما شوخی می کند اما شوخی او بیش از آن که موجب انبساط خاطر ما شود اعصاب و روان ما را به هم می ریخت و لبخندی تلخ و اجباری برلبانمان می نشاند. به قول شاعر: خنده تلخ من از گریه غم انگیزتر است. بگذریم که یاد آوری آن طنزآوری ها امروز هم آدمیزاد را افسرده می کند. بله، غرض این که شوخی و مطایبه اگر خالی از رندی و ظرافت نباشد فواید بسیار دارد. یکیش همان که گفته ام و گفته اند: تلطیف فضای خشک و خشن سیاست. خوب یا بد امروزه همه ما در فضای سیاسی تنفس می کنیم، پس چه بهتر که این فضا، فضایی عبوس و آزاردهنده نباشد. دیگر این که شوخی و مطایبه به خودی خود قداست زداست و می تواند راه را برای انتقاد بگشاید. انتقاد از وزیر اطلاعاتی که رئیس مجلس درباره او می گوید خیلی هم بوسیدنی نیست و نمایندگان در این باره کمی سلیقه به خرج دهند بسیار آسان تر از انتقاد از وزیری است که رئیس مجلس هم نام او را با احتیاط برزبان می آورد. شاید یکی از بزرگ ترین ایراداتی که در این سال ها به فضای سیاسی کشور بتوان گرفت عدم وجود یک نشریه طنز باشد. نشریه ای که بدون هراس از گزمه و عسس بتواند با زبانی رندانه و هنرمندانه هم چون آینه ای نقش کژ اهل سیاست را به آنان بنمایاند تا خودرا بشکنند و راستی و درستی پیشه کنند. تا رسیدن آن روز- که امیدوارم خیلی دور و دیر نباشد – مجبوریم به همین شوخی های رئیس مجلس دلخوش باشیم، که فرمود:
چوعنقا را بلند است آشیانه
قناعت کن به تخم مرغ خانه
