پایگاه خبری تحلیلی بویـرنیـوز:
آمارهای رسمی نشان از افزایش تعداد مسمومیت ها و البته فوتی های ناشی از مصرف مشروبات الکلی دست ساز می‌دهد.
فارغ از پرداختن به درست و غلط اجتماعی و دینی مسأله ، این اتفاقات موجب اندوه همه شد.اما چرا؟
از چند منظر میتوان به موضوع نگاه کرد:
بیش از ۹۰ درصد افرادی که به مراکز درمانی در این ارتباط مراجعه کردند جوان و حتی نوجوان هستند.
ناراحت کننده است ، جوانی که الان باید دانشگاه باشد و یا تحصیل را تمام و در چرخه آبادانی کشور باشد اینگونه زمین گیر میشود یا جانش را از دست می‌دهد.
مسائل اقتصادی قطعاً در این فقره دخیل است، اما همه دلیل و چرایی کار نیست. اقتصاد فقط داشتن پول نیست، نبود یک شغل درست و حسابی و بیکاری خود ایجاد خلأ میکند، و وقتی فرد برای پر کردن این خلأ دست به انتخاب میزند به دنبال کن هزینه ترین راه است ، این موارد در کنار دوستانی نادان میشود اتفاق امروز یاسوج!
بیشتر بخوانید:
افزایش نگران کننده تعداد مسمومان به مشروبات الکلی تقلبی در یاسوج
نان در خون مردم/فوت تعدادی از افراد مسموم شده با الکل در یاسوج
این یک زاویه از دلیل ماجرا است، خانواده ها، نهادهای فرهنگی و آموزش و پرورش و حتی رسانه ها سمت دیگر ماجرا هستند.
به خودمان بیاییم، چقدر برای آموزش و فرهنگ سازی غنی ایرانی و البته اسلامی برنامه مؤثر ساختیم، چقدر توانستیم والدین را درگیر در یادگیری مهارت برخورد و گفت و شنود مؤثر با نسل های جدید بکنیم؟
نهادهای فرهنگی و دینی کدام زیرساخت قابل اتکای اجتماعی و تفریحی را ایجاد کرده اند؟ چقدر در دوستی جوانان با آموزه های ایرانی و دینی برنامه مؤثر داشتیم؟
بپذیریم کوتاهی ها را، هم خانواده ها کم کاری داشته اند و بدون حمایت و نظارت فرزندان خود را رها در فضایی پر خطر کرده اند و هم آموزش هایمان به نحوی نبوده که مخاطرات پیش روی فرزندان را به درستی به آنها نشان دهد.
اگر تغییراتی نو در آموزش و حتی مدیریت نهادهای فرهنگی و دینی نشود لاجرم این اتفاقات همچنان رخ می‌دهد.
باید در کنار بهبود شرایط اقتصادی ، فرهنگ و آموزش و باور پذیری را مد نظر داشت ، باید خانواده ها را به میدان آورد ، اگر نظارت از درون خانه و محیط های مدرسه به درستی توجه شود اینطور ساده هزینه نمی‌دهیم.
این اتفاقات برای هر کدام از ما (در صورتیکه مراقب فرزندانمان نباشیم و حساسیت لازم بر روی آنها البته با رعایت استقلال فرزندان را نداشته باشیم) می افتد و آن زمان است که ای کاش هایمان دیگر سودی برای هیچکس ندارد.