تبدیل شدن تریبون‌های مذهبی محرم به تریبونهای سیاسی

مصطفی چهارلنگ – در ایام محرم هستیم و خیل عزاداران حسینی در مکانهای مذهبی، مساجد و حسینیه‌ها را مملوء از جمعیت کرده‌است. طبیعی است که بیش از هر زمان دیگری مردم ایران خصوصا شیعیان در مساجد حضور پیدا کرده و ارادت خود را نسبت به امامشان که اسوه آزادگی است، نشان می‌دهند. در این میان، گاها افرادی غیرشیعه و حتی غیرمسلمان نیز دیده می‌شوند. چرا که امام حسین(ع) یک شخصیت فرادینی است و همین امر سبب علاقه افراد با مسلک و عقاید متفاوت به شخصیت ایشان شده‌است.
این نوشتار قصد ندارد تا در مدح شخصیت امام حسین سخن براند و قطعا توصیف شخصیت چنین انسان آزاده‌ای در این مقال نمی‌گنجد. ولی ذکر چند نکته در رابطه با مراسمات عزاداری و خصوصا سخنرانی‌ها و تریبون‌هایی که به بهانه محرم و صفر در اختیار افراد قرارمی‌گیرد ضروری است.
متاسفانه هر ساله در ایام محرم شاهد این هستیم که عده‌ای از منبری‌ها و افرادی که تریبون‌هایی را در اختیار دارند مجلس عزای امام حسین (ع) را با میدان‌های سیاسی اشتباه می‌گیرند و گاها از این فرصت جهت تسویه حساب‌های سیاسی نیز استفاده می‌کنند. شگرد این افراد بدن صورت است که از شخصیت‌های واقعه کربلا و اتفاقات آن روزها جهت تشبیه کردن به شخصیت‌ها و وقایع این روزها استعاره گرفته و به شکل بی‌شرمانه‌ای در پی پیشبرد اهداف سیاسی خود هستند. این افراد از افراط در تشبیه شرایط آن زمان با شرایط حاضر و حتی شخصیت های آن عصر با شخصیت های امروزی هیچ ابایی ندارند و به راحتی تعصبات و احساسات مذهبی مردم را بازیچه سیاسی خود قرار می‌دهند.
بایستی به این افراد یاداور شد که مردمی که به  چنین مجالسی می‌آیند به دنبال احیای معنوی خود هستند تا شاید تجدید میثاقی با آرمان‌های آن شخصیت آزاده کرده باشند. این مردم گوشهایشان از دعواهای سیاسی شما جنابان پر است. شما به اصطلاح سیاستمدارانی که مردم قربانیان اصلی زد و خوردهای سیاسی شما هستند. بایستی به این افراد یاداور شد که شما حق ندارید دین مردم و شخصیت‌های مذهبی مردم را به دعواهای سیاسی خود آلوده کنید. اکنون که تمام زیر و بم زندگی مردم به مسائل سیاسی گره خورده‌است این کوچکترین حق مردم است که دست کم عقاید دینی و مذهبیشان دستاویز باندبازی‌ها و سیاست‌بازی‌های شما جنابان نشود. متاسفانه در سال‌های گذشته نیز در چنین مراسماتی شاهد بکاربردن الفاظ سیاسی زشت از برخی از این افراد بوده‌ایم و اکنون نیز هستیم. الفاظی که نه در شان این مردم و نه در شان شخصیتی چون حسین(ع) است. متاسفانه هر چقدر آن مداح و یا سخنران مراسم از شهرت بیشتری برخوردار باشد از بکار بردن چنین الفاظ و اظهارنظرهایی کمتر ابا دارد. در دولت قبل که عده ای از همراهی رحیم مشایی با احمدی‌نژاد ناراضی بودند، مجالس امام حسین توسط عده ای از مداحان به کارزار مبارزه با احمدی‌نژاد و مشایی تبدیل شده بود. در زمان دولت کنونی نیز عده ای از توافق هسته ای ناراضی هستند و مدام در حال سر دادن شعارهایی چون استکبارستیزی و دشمنی با آمریکا هستند.  آنها از این مراسمات در جهت تسویه حساب با دولت بهره برداری می‌کنند. و با تمثیل‌هایی نظیر دست ندادن حضرت عباس(ع) به دشمن سعی در کنایه زدن به دولت و وزیر امور خارجه‌ دارند و مدام در حال متهم کردن دولت به مصالحه با امریکا و دولت‌های غربی هستند و از این گذرگاه در حال بهره‌‌برداری سیاسی هستند.
بایستی مجددا به این افراد یاداور شد که اولا مذهب مردم را به مسائل سیاسی آغشته نکنید و اعتقادات مذهبی مردم را با تسویه حسابهای سیاسی‌تان غبارآلوده نکنید. ثانیا باید یاداور شد که هر واقعه و رخدادی شرایط و مختصات خود را دارد و هیچ‌یک از رخدادهای گذشته به طور کامل قابل انطباق با وقایع امروز نیست. در زمان امام حسین شرایط چنین حکم می‌کرد که ایشان با شهادت خود فساد موجود در جامعه را آشکار کند. این در حالی است که زمان امامت امام حسن(ع) شرایط جامعه به گونه ای دیگری حکم می‌نمود. چه بسا در صدر اسلام نیز پیامبر با برخی از دشمنان خود از در صلح در آمدند. اسلام نه صلح را به معنی یک اصل ثابت می‌پذیرد که در همه شرایط باید صلح و ترک مخاصمه حاکم باشد و نه در همه شرایط، جنگ را می‌پذیرد و می‌گوید همه جا جنگ. صلح و جنگ در همه جا تابع شرایط است، یعنی تابع آن اثری است که از آن گرفته می‌شود. باید دید که با توجه به شرایط و اوضاع حاضر، اگر با مخاصمه بهتر به هدفشان می رسند، آن راه را پیش بگیرند، و اگر احیانا تشخیص می‌دهند که با ترک مخاصمه بهتر به هدفشان می رسند، آن راه را پیش بگیرند. اصلا این مسئله که دشمنی یا صلح؟ هیچ کدامش درست نیست. هر کدام مربوط به شرایط خودش است.
لازم به ذکر است این افراد با توجه با اینکه در میان مردم از شهرت زیادی برخوردار هستند بایستی این نکته را درک کنند که اظهارنظر در میان مردم مسئولیت سنگینی را به همراه دارد و لذا نباید به خود اجازه اظهارنظر در هر باب خصوصا درباره مسائلی که به آنها علم واطلاع کافی ندارند را بدهند. بهتر است به جای بهره‌برداری سیاسی اندکی از ابعاد شخصیتی امام حسین را به اردتمندان ایشان بازگو نمایند. البته اگر خود چنین شخصیتی را درک کرده باشند.