امام حسین(ع) از منظری دیگر

وهاب دانشی * – جهان سرای کامل وتمام عیاری است.مکانیزم گردش آن براساس یک تسلسل مثبت است.هرحرکت مثبت در گیتی موجب رویداد مثبت دیگری می شود.به عکس هرگونه اندیشه یا رویداد منفی در جهت تعارض ومخالفت با نظام جهان است.اصول جاودانی حیات براساس یک برنامه در جریان است اما شالوده آن برخلاف برنامه اداری کنونی که بر پایه جمع آوری قدرت است براساس ایثار وبخشش وبارش است.دراین سیستم هرکس باید تلاش کند که در خدمت دیگری باشدوعطایای کائنات را با او تقسیم کند.در این حیطه کسی طالب قدرت نیست واگر قدرتی بدست آوردسعی دارد که آن را به دیگران بسپارد.در این وادی هرگونه عشق ،مشارکت،ایثار وبخشش در شبکه نیکدلی وخیرخواهی جهانی قرار می گیردوتمام مردم جهان را در برخواهد گرفت. بقول سعدی بزرگ:بنی آدم اعضای یک پیکرند.وانسانهای والا بادرک این مطلب در پی آباد کردن دنیا میباشند. به دنیا به چشم یک کل مینگرند وخودرا نسبت به کل مسئول میدانند وکل را بر وجود خود که جزء میباشد ترجیح میدهندواینجاست که ایثار معنا میشود.در حیطه ایثار ،جمع آوری وذخیره دارایی مفهومی ندارد.ایثارگر به خود فکر نمیکند وآنچه را در کف دارد آزادانه وباشور وشعور میبخشدواینجاست که باخداوند معامله ای زیبا وسرشار از سود میکنند.حسین (ع) بابزرگترین ایثار تاریخ در جایگاه یک رهبر واستاد بزگ به ما یاد داد که هرگز نمیتوان مالک چیزی شد.هنگام زاده شدن هیچ نداشتیم ودر هنگام مرگ نیز جهان را بیچیز ترک خواهیم کرد.
فاجعه آفرينان كوفه و شام، فكر مي‌كردند با قتل عام اصحاب حق، خود را جاودانه مي‌سازند. ولي در نگاه ژرف زينب، آنان گور خويش را كندند و چهره نوراني اهل بيت روشن‌تر و نامشان جاودان و دين خدا زنده و كربلا يك دانشگاه شد.
زينب قهرمان و عارف، اين‌ها را مي‌دانست و از وراي قرون مي‌ديد. اين بود كه در مقابل سخن نيشدار و زخم زبان والي كوفه، كه با طعنه خطاب به اين بانوي اسير گفت: كار خدا را با برادر و خاندانت چگونه ديدي، فرمود:
ما رأيت الاّ جميلاً… جز زيبا چيزي نديدم!
براستی ازکسی که هدف هستی را بخوبی فهمیده جوابی چنین زیبا انتظار میرود.در دیدگاه اوکه همه چیر را از منظرالهی ووالا میبیند فداشدن وفنا شدن زیباترین اتفاق هستی است.آنجا که حسین(ع) مست از شراب الهی همه هستی خودرا یکجا در پای معشوق قربانی میکند .وزیباتری معانی وعجیبترین حادثه را می آفریند.وخداوندچه زیبا درپاسخ کارش عشق اورا تا ابد در دل زیرکان واهل فهم عالم قرار داد .
«تامس كارلايل» (1795-1881)، فيلسوف، نويسنده و مورخ اسكاتلندی عنوان می‌كند: بزرگترين درسی كه ما از تراژدی كربلا می‌گيريم اين است كه حسين(ع) و همراهانش به‌شدت مؤمن به خدا بودند. آن‌ها نشان دادند كه وقتی پای حق و باطل در ميان باشد، برتری عددی تأثيری ندارد. پيروزی حسين با وجود عده كم يارانش مرا شگفت‌زده می‌كند.
واین تعبیری شگفت انگیز از پیروزی است ورواقع پیروزی در عاشورا به به بهترین صورتش معنا میشودوبر اندیشه کسانی که تفوق جمعیت ومال وقدرت را پیروزی وخوشبختی میدانند مهر باطل زد ..به تعبیر بلند امام راحل(غلبه خون بر شمشیر بود) .
واینچنین است که لطیف ترین معانی در خشن ترین وشگفت انیزترین حادثه تاریخ زاده میشود.هدف امام حسین(ع) یک چیزبود انکه ما بادرک این ایثار بزرگ همگام با اوببخشیم تا زیباتر زندگی کنیم.وچه زیبا فرموده اند…کل یوم عاشورا وکل عرض کربلا.

* مدرس دانشگاه