بویر نیوز – سید ناصر حسینی‌پور در شانزده سالگی با پایی که از ساق آویزان شده بود، به اسارت نیروهای بعثی درآمده و بارها تا مرز شهادت پیش رفت. یادداشت‌های روزانه او روی كاغذ سیگار که آنها را درون عصای خود پنهان می‌کرد، بعدها به کتاب خاطرات 808 روز اسارتش تبدیل شد؛ کتابی که اشك‌ها و لبخندهای اسرای ایرانی در عراق را به گونهای میخکوب کننده به تصویر می‌كشد.
سرگذشت حیرت‌انگیز سید، آغاز ابتلائات طاقت‌سوز از سنین نوجوانی در جنگ و اسارت و روایت صریح و شفاف آن دوران، کتاب «پایی که جا ماند» را به یکی از خواندنی‌ترین آثار مکتوب حوزه دفاع مقدس تبدیل کرده است؛ تا آنجا که در ماه گذشته، این کتاب مورد تجلیل و تحسین خاص رهبر معظم انقلاب نیز قرار گرفت.
به قول خود سید ناصر، «پایی كه جا ماند» در خاك كشور عراق و در شهر بغداد جا ماند تا حتی یك وجب از خاك ایران اسلامی در دست دشمن جا نماند.
نشریه «پاسدار اسلام» این بار به سراغ آقاي سيد ناصر حسيني پور رفته و با وی گفت‌وگوی مشروحی داشته است.
نویسنده کتاب «پایی که جا ماند» می‌گوید:
* روز نخست اسارتم افسر عراقی برای اینکه به امام توهین کنم، برایم مهلت تعیین کرد. وقتی به امام توهین نکردم، دو گلوله به هر دو پایم شلیک کرد. این در حالی بود که پای راستم قطع و استخوان‌هایش متلاشی شده و پای چپم هم بدجوری زخمی بود.
* جنگ یک گنج بود و زندان‌های عراق در کنار پستی‌ها و خباثت‌ها و شکنجه‌اش پر از صفا و صمیمیت و عشق و دینداری و ولایت‌مداری و محل تولید ارزش‌های الهی، اخلاقی و انسانی بود. دلم برای زندان تنگ می‌شود. چون ما زندان بودیم ولی زندانبانان را با مفاهیم و آرمان‌های امام به اسارت خود درآورده بودیم.
* بعد هم که با پای نیمه آویزان اسیر شدم، فکر کردم حالا چه باید بکنم و به این نتیجه رسیدم که باید همه جنایات بعثی‌ها را ثبت کنم، به همین دلیل، مطالبم را به صورت کد نوشتم تا اگر روزی به وطن برگشتم، خاطراتم را از روی آنها بنویسم.
* باورم نمی‌شد آقا را از نزدیک ببینم و آقا یک ساعت و ده دقیقه برای ما وقت بگذارند. وقتی مقام معظم رهبری وارد سالنی که ما نشسته بودیم، شدند و پرسیدند: این آسید ناصر ما کدامتان هستید، همه دردهای اسارت، شلاق‌ها و باتوم‌هایی که در اسارت خورده بودم و همه آن شکنجه‌ها و دردها تسکین پیدا کردند. تقریظیه آقا هم برایم عجیب بود.
*موقعی که شروع به نوشتن کتاب کردم، همه تلاش من این بود که اغراق نکنم و حقایق را عینا نقل کنم. هر جا که کم آوردم، نوشتم و نخواستم از خودم قهرمان بسازم. یکی از عراقی‌ها برایم کتلت می‌آورد و روی دیوار توالت می‌گذاشت و من همه‌اش را خودم می‌خوردم و به کسی نمی‌دادم و ننوشته‌ام که ایثار می‌کردم!
* اهل سیاهنمایی نیستم. خب برخی از مسئولین همانند مجاهدین دوران دفاع مقدس در عرصه مدیریت فعلی کار و تلاش نمی‌کنند. باید ایثارگونه و جهادگونه عرصه‌های مختلف کشور را مدیریت کرد. مثل سال‌های دفاع مقدس. من اشکال و کم‌کاری هر کس را روی خودش می‌گذارم نه نظام. یا به تعبیری «اسلام به ذات خود ندارد عیبی/ هر عیب که هست از مسلمانی ماست».
متن کامل گفت‌وگوی «نشریه پاسدار اسلام» با نویسنده کتاب را در زیر بخوانید:
* در آغاز گفت‌وگو کمی بیشتر خودتان را معرفی بفرمایید.
ـــ من سید ناصر حسینیپورم. متولد مهر ماه 1350. اصالتاً از سادات بحرینی هستم. در بحرین به آل غریف معروف هستیم. حاکم بحرین جد ما آیت‌الله سید عبدالله بلادی بحرینی را از بحرین اخراج کرد. او به بهبهان آمد. یکی از فرزندانش در راه بهبهان به خراسان در روستای فعلی ما (ده بزرگ) ماند و ما از فرزندان او هستیم. آیت‌الله سید عبدالله بهبهانی، رهبر و شهید مشروطیت از سادات ماست.
سال 1379 ازدواج کردم؛ یعنی ده سال پس از آزادی. در این ده سال، به خاطر مشکلات عدیده‌ای که داشت، نمی‌توانستم ازدواج کنم. چندسالی بی‌کار بودم. پس از حادثه «ده بزرگ» و از دست دادن مادر و خواهر و دو برادرم که در کتاب با ذکر جزییات به آن پرداخته‌ام، مسئولیت دو خواهرم پروانه و هنگامه به عهده‌ام بود. دوست داشتم اول خواهرانم را سروسامان دهم بعد ازدواج کنم. همین مطلب باعث شده تا ده سال ازدواج نکنم. دو پسر دارم به نام‌های سیدرضا و سید امیرحسین و یک دختر به نام سیده زهرا که حاضرم همه هستی‌ام را فدای دخترم کنم. این دختر برای من خیلی چیزها داشت. تولد کتابم، تقریظیه رهبرم، دیدار یک ساعت و ده دقیقه‌ای با رهبرم، زیارت کربلا برای نخستین بار در زندگی‌ام و … .
* ماجرای حادثه هولناک «ده بزرگ» از چه قرار بود؟
ـــ من کمتر از واژه‌های درد و رنج استفاده می‌کنم، ولی در کتابم برای توصیف احساسی که از این حادثه دارم، کلمات درد و رنج را به کار برده‌ام، چون این حادثه، آن هم در سن 9 سالگی، رنج بسیاری بر من وارد آورد. در سال 59، 37 روز پیش از آغاز جنگ، انبار باروتی در روستای ما منفجر شد و من در آن فاجعه که منجر به کشته شدن شهادت گونه 59 نفر شد، چهار تن از نزدیکانم، از جمله مادر، خواهر و دو برادرم را از دست دادم. خواهرم سیزده سال، برادرم سید عنایت نوزده سال و برادر کوچکترم سید همت‌الله پنج ساله بودند. تحمل چنین فاجعه‌ای موجب شد که آبدیده شوم و بعدها بتوانم درد ناشی از عفونت پایم را در اسارت تحمل کنم و تاب بیاورم. در اسارت پای من به مویی بند بود و وقتی پای کسی ناغافل به آن می‌خورد، از شدت درد بی‌هوش می‌شدم. اوضاع به گونهای بود که هم‌سلولی‌ها، شب‌ها روی سنگ توالت کارتن پهن می‌کردند که من پایم را آنجا بگذارم که پای کسی به آن نخورد و بتوانم دست‌کم شب یک کمی راحت‌تر بخوابم. خدا می‌داند چقدر بابت آن توالت کثیف که برای ساعاتی مرا از درد نجات می‌داد، خدا را شکر می‌کردم. اگر بگویم برای من هتل پنج ستاره بود، گزاف نگفته‌ام! اگر رنج‌های کودکی و نوجوانی نبود، من زیر این فشارها له می‌شدم. تازه بعد از دست دادن مادر، خواهر و دو برادر، هشت ماه قبل از اسارتم داغ برادر 22 ساله‌ام شهید سید هدایت‌الله را در کردستان هم دیده بودم. من کم سن و سال‌ترین اسیر اردوگاه بودم.
* شما شانزده سال بیشتر نداشتید. این کم سن و سال بودن رنج را چندین برابر نمی‌کند؟
ـ اسماً نوجوان بودم. بچه‌های آن دوره یک‌شبه ره صد ساله می‌‌پیمودند و مرد می‌شدند. شاید چون در آن سن شیطان کمتر سراغ آدم می‌آید و دلبستگی‌های انسان هم زیاد نیست.
* چه شد که تصمیم گرفتید به جبهه بروید؟
ـــ آرزوی بسیاری از نوجوانان و جوانان دهه 60 این بود که به جبهه بروند. اما این که چه شد من تصمیم گرفتم به جبهه بروم، برمی‌گردد به سیزده آبان سال 63 که برادرم در گلزار شهدا سخنرانی کرد و گفت، در سوسنگرد یک سرباز عراقی برای ساکت کردن نوزادی در گهواره که همه کس خود را در موشک باران از دست داده بود و از شدت تشنگی و گرسنگی گریه می‌کرد، سرنیزه‌اش را توی دهان او می‌گذارد و طفل شروع به مکیدن می‌کند و معلوم است که چه بلایی به سرش می‌آید. تصور چنین جنایتی چنان مرا منقلب کرد که تصمیم گرفتم انتقام کودکان بی‌پناه را از آن جلادها بگیرم.
* نخستین تجربه شما برای اعزام به جبهه چگونه بود؟
ـــ در سال 65، سیزده سال بیشتر نداشتم و مرا نام‌نویسی نمی‌کردند. من هم به هوای این که اگر در شهر دیگری برای رفتن به جبهه نام‌نویسی کنم، چون مرا نمی‌شناسند، مانعی نخواهند تراشید، از خانه فرار کردم و به شیراز رفتم. خانواده دنبالم گشتند و پیدایم نکردند. من از شیراز نامه به پدرم نوشتم که در کردستان هستم، دارم با عراقی‌ها می‌جنگم و اگر شهید شدم، برایم گریه نکنید و شهید گریه ندارد. فقط یک پرچم قرمز روی پشت بام خانه آویزان کنید و تا انتقام خون شهیدانتان را نگرفته‌اید آن پرچم را پایین نیاورید و از این حرف‌ها. برادر شهیدم تمبر روی پاکت را می‌بیند و می‌فهمد که من در شیراز هستم و خلاصه با خجالت برگشتم خانه.
* پس بالاخره چگونه به جبهه اعزام شدید؟
ـ خب بالاخره موفق شدم از یاسوج به جبهه بروم. دو سال پیش یک اردوی دانش‌آموزی رفته بودم. تمام تلاشم این بود که دل مسئول اردو آقای نوربخش را به دست آورم. آرزو داشتم به من بگوید برو و برای خانواده‌ام نان بگیر، یا مثلاً شیشه ماشینم را پاک کن. برای اینکه او را جذب خود کنم چون برای این کارم نقشه داشتم. می‌دانستم روزی که همه درها به روی من بسته می‌شود، این ارتباط عاطفی کمکم می‌کند. همین‌طور هم شد. دست مرا گرفت برد پیش مسئول اعزام و گفت: با مسئولیت من ثبت نامش کن، من به آرزویم رسیدم. از اول هم می‌دانستم این نقشه عملی می‌شود!
* کی و در کجا و چگونه به اسارت درآمدید؟
ـــ در تاریخ چهارم تیر ماه سال 67 در عملیات بازپس‌گیری جزایر مجنون از پا تیر خوردم و به اسارت عراقی‌ها درآمدم. البته این بازپس‌گیری جریان و حکایت زیبا و عاشورایی دارد که فصل نخست کتاب مرا شکل داده است.
* پایتان را در اسارت قطع کردند؟
پایم فقط به یک رشته رگ و پی و گوشت وصل بود. در حال دویدن دیدم کوتاه‌تر شده‌ام نگاه کردم دیدم پاشنه و کف پایم به هیچ استخوانی وصل نیست! کف پایم در دستم به هر طرفی می‌چرخید. بیشتر وقت‌ها پاشنه را کنار زانویم تا می‌کردند و می‌بستند. پای من در بیمارستان نظامی الرشید بغداد قطع شد و همان جا خاک شد به همین خاطر نام کتاب را گذاشته‌ام پایی که جا ماند.
* دلتان برای پایتان تنگ نشده است؟!
ـــ دلم که خیلی برایش تنگ شده اما به خاطر یک نارفیقی که در اسارت با پایم کرده‌ام از او خجالت می‌کشم این حرف را بزنم. چون اگر بگویم دلم برایش خیلی تنگ شده که همین‌طور هم هست بعد پایم به من می‌گوید: خب سید ناصر! اگر دلت برای من تنگ شده پس چرا در فلان صفحه‌ی کتابت نوشته‌ای «تنها آرزویم این بود که همیشه زودتر پایم را قطع کنند و راه خودش را برود»!
* چه شد که در آن شرایط دشوار به فکر افتادید خاطراتتان را بنویسید؟
ـ من بیست ماه تخریبچی و بعد هم در واحد اطلاعات و عملیات، در جزیره مجنون دیده‌بان بودم و باید همواهر گزارش تحرکات دشمن را یادداشت و گزارش می‌کردم. همین نوشتن مستمر و دقیق باعث شد که به فکر نوشتن یادداشت روزانه بیفتم. بعد هم که با پای نیمه آویزان اسیر شدم، فکر کردم حالا چه باید بکنم؟ و به این نتیجه رسیدم که باید همه جنایات بعثی‌ها را ثبت کنم، به همین دلیل مطالبم را به صورت کد نوشتم تا اگر روزی به وطن برگشتم، از روی آنها خاطراتم را بنویسم.
* یعنی فکر می‌کردید روزی آزاد شوید؟
ـــ من که می‌دانستم روزی آزاد می‌شوم، به همین خاطر کدها و رمزهای رخدادها و خاطرات خاص اسارتم را در قالب کلمه‌های کوتاه ثبت می‌کردم.
* نحوه ثبت خاطراتتان در زمان اسارت چگونه بود؟
ـــ همان گونه که اشاره کردم چون دیده‌بان بودم، کمال همنشین در من اثر کرد و در عراق هم تلاش کردم دیده‌بان باقی بمانم. در جزایر مجنون دیده‌بان از دور بودم؛ در عراق دیده بان از نزدیک. یک دیده‌بان در اسارت هم میتواند به وظیفه دیده‌بانی‌اش عمل کند. من به وظیفه دیدهبانیام در زندان‌های عراق عمل کردم و نتیجه‌اش شد: «کتاب پایی که جا ماند».
* چگونه و با چه امکاناتی در اسارت خاطراتتان را ثبت می‌کردید و چگونه آن را از گزند عراقی‌ها نگه داشتید؟
ـــ آخر شب می‌نوشتم و موقع خواب؛ اسیری که بغل دستم می‌خوابید راز نگه‌دارم بود. با یک نصفه مداد که با چه سختی و مشکلی و چه دادوستدی خودکار و یا مداد را گیر می‌آوردیم، روی زرورق سیگار و کاغذ سیمان و یا حاشیه روزنامه‌های عراق می‌نوشتم و در عصایم جاسازی می‌کردم.
* درباره آن دفترچه کوچک جیبی که تبدیل به این کتاب شد توضیح دهید.
ـــ آن دفترچه کوچک جیبی کدها و کلمه‌های کوتاه و رمزهای خاطرات اسارت من بود که هر کدام از آنها گرای اتفاق و خاطره خاصی بود. من با مراجعه به این دفترچه و تاریخ‌ها می‌توانستم آن خاطره را با جزییات تعریف کنم و به یاد بیاورم. البته نمی‌دانستم این دفترچه کوچک روزی به کتاب تبدیل می‌شود. بیشتر قصدم داشتن یک دفترچه یادگاری بود.
* کدام بخش از خاطراتتان در کتاب «پایی که جا ماند» نیامده است؟
ـــ خاطرات من از سال‌های 65، 66 و 67 در این کتاب نیامده است. من در مدتی که جبهه بودم یادداشت روزانه می‌نوشتم، آن هم در تقویم همان سال. یادداشت‌هایم در کیفم بود که در جزایر مجنون مثل خودم به اسارت عراقی‌ها افتاد.
* هنوز به یافتن دفترچه خاطراتی را که در جبهه می‌نوشتید و به دست عراقی‌ها افتاد، امید دارید؟
ـــ البته؛ در سفر اخیری که به همراه دکتر جلیلی در مذاکرات 1+5 بغداد رفتم، به یکی از مسئولین ارشد عراقی این قضیه را گفتم و از آنها خواستم اگر در اسناد جنگ عراق دفترچه مرا پیدا کردند به من برگردانند. اگر آن دفترچه پیدا شود، خودش کتاب دیگری است از این طرف خاکریز؛ آن هم در قد و قواره‌ی پایی که جا ماند.
* تأثیرگذارترین و تکاندهندهترین مطالب کتاب از نظر شما کدامند؟
ـــ من گمان می‌کنم خاطرات این کتاب همه‌اش تأثیرگذار و درسآموز است. البته خاطراتی و حوادثی از آن دوران هم تکان دهنده است. این کتاب یک شروع و پایانی دارد. آغاز آن با اسارت و پایان آن با آزادی تمام می‌شود. درس‌های گوناگون و پیام‌های فراوانی در این کتاب دیده می‌شود. ادبیات بازداشتگاهی و زندان، درس‌های زیادی برای آنها که در شهری زندگی می‌کنند دارد که در یک کلام می‌توان گفت درس اصلی این کتاب برای مردم «قدرشناسی از نعمتهای خدایی» است. نعمت سیر آب و غذا خوردن، جای خواب راحت داشتن، شب را دیدن، ماه و ستارگان را دیدن، قضای حاجت در هر زمان لازم، قلم و کاغذ داشتن، به اجبار موهای سر را نتراشیدن، شب موقع خوابیدن لامپ اتفاق خاموش بودن و … .
* به نظر خودتان تکاندهندهترین بخش خاطراتتان کدامند؟
ـــ فکر می‌کنم تکاندهندهترین خاطرات کتاب به جاده خندق برمی‌گردد؛ به لحظه‌ای که افسر بعثی، چوب پرچم عراق را درون شکم یکی از شهدای ما، پایین جناق سینه‌اش کوبید و پرچم را درون شکمش فرو کرد و یا سوختن جنازه شهیدان محمد کریمی و ابراهیم نویدی پور، فرمانده و جانشین گروهان قاسم بن الحسن ـ علیه‌السلام ـ یا لحظه‌ای که سه، چهار نظامی بعثی ه کدام یک خشاب کامل را روی سر و سینه شهیدی که روحانی بود خالی کردند. همچنین زمانی در زندان‌های عراق که مجبورمان می‌کردند برای بیماری گال لخت مادرزاد جلوی آفتاب بنشینیم و تحقیرمان می‌کردند و … .
* سخت‌ترین لحظه اسارت برای شما چه بود؟
ـــ به نظرم سخت‌ترین لحظه برای هر اسیر ایرانی به دو مطلب برمی‌گردد. برای من که این طور است. هر دو لحظه سخت به امام راحل مربوط می‌شود. مورد نخست اینکه سخت‌ترین لحظه برای من وقتی بود که به من می‌گفتند به امام خمینی فحش بده! روز اول اسارتم افسر عراقی برای اینکه به امام توهین کنم، برایم مهلت تعیین کرد. وقتی به امام توهین نکردم، دو گلوله به هر دو پایم شلیک کرد. این در حالی بود که پای راستم قطع و استخوان‌هایش متلاشی شده بود و پای چپم هم بدجوری زخمی بود. این لحظه همان طوری که در کتاب آورده‌ام، برای من به یک کابوس تبدیل شده است. مورد دوم هم به رحلت بنیان‌گذار انقلاب اسلامی برمی‌گردد که بدترین و سخت‌ترین لحظه برای هر اسیر ایرانی بود.
* واکنش اسرا پس از رحلت امام(ره) چگونه بود؟
ـــ امام که رحلت کردند احساس کردیم همه به معنای واقعی کلمه یتیم شده‌ایم؛ اما وقتی که آیت‌الله خامنه‌ای از سوی مجلس خبرگان رهبری به عنوان رهبر انقلاب برگزیده شدند، هم قلب‌ها و دلها آرام شدند و دردهایمان تسکین پیدا کرد.
* و شیرین‌ترین لحظه اسارت؟
ـــ قطعاً شیرین‌ترین خاطره به آزادی برمی‌گردد که این بخش را در کتابم به نام «تولد دوباره» به آن پرداخته‌ام.
* پس از اسارت، تاکنون شده که به خودتان بگویید ای کاش الآن اسیر بودم؟
ـــ البته که زندان چیز خوبی نیست. نه جنگ و نه زندان به خودی خود چیزهای خوبی نیستند، ولی برای ما که با مفاهیم و اصول اسلامی و انقلابی و فرهنگ عاشورا دفاع کردیم، جنگ یک گنج بود و زندان‌های عراق در کنار پستی‌ها و خباثت‌ها و شکنجه‌اش آکنده از صفا و صمیمیت و عشق و دینداری و ولایت‌مداری و محل تولید ارزش‌های الهی، اخلاقی و انسانی بود. دلم برای زندان تنگ می‌شود. چون ما زندان بودیم ولی زندانبانان را با مفاهیم و آرمان‌های امام به اسارت خود درآورده بودیم. خیلی از آنها اسیر عقیده و آرمان‌های امام خمینی می‌شدند؛ آرمان‌هایی که اسرا حامل آن بودند. بیشتر نظامیان عراقی پس از فتوای امام علیه سلمان رشدی دیگر به امام توهین نکردند.
* تخریبچی بودن سخت‌تر است یا دیده‌بان بودن؟
ـــ باز هم پرسش‌های سخت پرسیدید؟!
* یک جمله از تخریبچی؟
ـــ شهید حمید فروزان که تخریبچی حرفه‌ای و کاربلد و باتجربه‌ای بود همیشه می‌گفت: «بابام می‌گه: تخریب نرو، تخریب میری رو مین نرو، رو مین میری هوا نرو!».
* یک جمله از دیده‌بان؟
ـــ شهید سیدالله خواست پرگانی دیده‌بان قابلی بود و در دوره خلبانی پذیرفته شده بود. شهید مستوفیزاده به اللهخواست گفت: شما که دوره خلبانی قبول شده‌ای، چرا نمی‌روی دانشگاه؟ شهید پرگانی گفت: بدون خلبان شدن هم می‌شود پرواز کرد. ما دیده‌بان که هستیم، آن بالا، بالای دکل هستیم. با شهادت هم می‌شود پرواز کرد و به آسمان رفت.
* در مقدمه کتاب نوشته‌اید که این کتاب تقدیم به گروهبان عراقی، ولید فرحان، سرنگهبان اردوگاه تکریت؛ به خاطر آن همه زیبایی که با رفتارش آفرید و آنچه بر من گذشت، جز زیبایی نبود و «ما رأیت الا جمیلا». رابطه ولید فرحان و این عبارت چیست؟
ـــ خب در کربلا اتفاقات دردآور و دلخراشی به وجود آمد. امام حسین(ع) و یاران و خاندانش شهید شدند و بدن‌هایشان تکه‌تکه و لگدکوب سم اسبان لشکریان یزید شدند. از حیث ظاهر حوادث و اتفاقات دلخراش روز عاشورا زیبا نبودند. اما چشمان آینده‌بین حضرت زینب(س) این خبرنگار دنیای بیداری، این رویدادهای دلخراش را زیبا دید. آن حوادث خیر مایه و شالوده حرکت‌های ظلم‌ستیزانه و استکبارستیز همه عصرها و نسل‌ها بود.
* آیا تصور می‌کردید این کتاب تا این حد با استقبال روبه‌رو شود؟
ـــ ابداً! نهایت تصورم این بود که در دو سال به چاپ سوم برسد. وقتی هم گفتند قیمت کتاب چهارده هزار تومان است، دیگر حسابی ناامید شدم و فکر کردم کتاب به این گرانی را چه کسی می‌خرد؟ اما الان در ظرف سه ماه به چاپ بیست و هفتم رسیده! فکر می‌کنم به خاطر صراحت و صداقتی است که در آن است. به نظرم اگر در ادبیات مقاومت صراحت و صداقت به خرج بدهیم، مخاطب استقبال می‌کند.
موقعی که شروع به نوشتن کتاب کردم، همه تلاش من این بود که اغراق نکنم و حقایق را عینا نقل کنم. هر جا که کم آوردم، نوشتم و نخواستم از خودم قهرمان بسازم. یکی از عراقی‌ها برایم کتلت می‌آورد و روی دیوار توالت می‌گذاشت و من همه‌اش را خودم می‌خوردم و به کسی نمی‌دادم و ننوشته‌ام که ایثار می‌کردم و غذایم را به بقیه می‌دادم، ولی داروهایم را می‌دادم. بعثی‌ها آدم‌های خبیثی بودند، ولی من در همه جا حساب آنها را از عراقی‌ها جدا کرده‌ام و شما هیچ جا نمی‌بینید که من به یک عراقی توهین کرده باشم. من سعی کردم دیده‌بان منصف باشم و قلمم وجدان داشته باشد.
* چندی پیش، شما و خانواده محترم با مقام معظم رهبری نزدیک یک ساعت دیدار اختصاصی داشتید لطفا قدری از آن ملاقات برایمان بفرمایید؟
ـــ وقتی قضیه دیدار روز دوشنبه 13/6/91 را با همسرم مرور می‌کنم و رفتارها و صحبت‌های رد و بدل شده و آنچه را در آن دیدار گذشت، با هم مرور می‌کنیم، همسرم می‌گوید: من فکر می‌کنم آن دیدار یک خواب بود، شما صبر کن از خواب بیدار شویم بعد درباره‌اش صحبت می‌کنیم. باورمان نمی‌شد آقا را از نزدیک ببینیم و آقا یک ساعت و ده دقیقه برای ما وقت بگذارند. وقتی مقام معظم رهبری وارد سالنی که ما نشسته بودیم شدند و پرسیدند: این آسید ناصر ما کدامتان هستید؟ تمام دردهای اسارت، شلاق‌ها و باتوم‌هایی که در اسارت خورده بودم و همه آن شکنجه‌ها و دردها تسکین پیدا کردند. تقریظیه آقا هم برایم عجیب بود. اگر این کتاب را من ننوشته بودم، چند صفحه در مورد آن مطلب می‌نوشتم و آن را تحلیل و تفسیر می‌کردم.
* کمی بیشتر از برخورد حضرت آقا و حال و فضای آن جلسه بگویید.
ـــ تصورمان این بود که پس از نماز ظهر و عصر سرپایی و در هفت، هشت دقیقه، آقا را ملاقات کنیم و ما را به ایشان معرفی کنند و همین. گویا آقا گفته بودند باید از این کتاب و این خانواده تجلیل شود. آقا آمدند و یک ساعت و ده دقیقه وقت گذاشتند. سی و چند پرسش ریز و درشت از من و برادرانم پرسیدند. کی ازدواج کردی؟ چند تا بچه داری؟ نامشان چیست؟ پدرتان زنده هستند یا نه؟ چه کار می‌کنی؟ کجا مشغول هستی و … بعداً آقا دستور دادند یک جلد قرآن نفیس را آوردند و روی صفحه اول قرآن نوشتند:
«بسم‌الله الرحمن الرحیم. اهدا به برادر جانباز و آزاده عزیز آقای سید ناصر حسینی‌پور. سید علی خامنه‌ای 13/6/91 ».
سه سند از آقا به ما رسید:
1 ـ تقریظیه
2ـ نوشته آقا در صفحه نخست یک قرآن نفیس
3ـ یک جلد کتاب «پایی که جا ماند» و امضاي آقا برای همسرم.
* شنیده‌ایم که از خانواده شما، پدرتان و پنج فرزندش جبهه بودند؟
ـــ بله! پدرم به همراه پنج فرزندش جبهه بودند؛ در پنج خط مختلف. یکی از دوستان تعبیر «1+5» را به خانواده‌مان داده بود! آن روز که خدمت مقام معظم رهبری بودم آقا فرمودند: کدام یک از برادرانت آن جمله معروف را گفته بود که یک خط عملیاتی را تحویل خانواده ما بدهید؟
گفتم: برادرم سید هدایت‌الله در یکی از وصیت‌نامه‌هایشان نوشته بودند: برادرانم به اتفاق پدرم در جنگ با بعثی‌ها می‌توانند یک گروه ویژه ضربت تشکیل بدهند، با همه تخصص‌های لازم. با دشمن بجنگند، یک خط و یا محور عملیاتی تحویل بگیرند، آن را در برابر پاتک‌ها و تهاجم دشمن نگه دارند، خط شکن هم باشند. آقا داشتند با دقت گوش می‌دادند که ادامه دادم: خب برادرم سید هدایت‌الله راست می‌گفتند. برادرم سید قدرت فرمانده گردان مالک اشتر بود. سید نصرت‌الله فرمانده محور اطلاعاتی لشکر 19 فجر بودند. خود سید هدایت‌الله جانشین اطلاعات و عملیات تیپ 48 فتح بودند. سید شجاع در گردان امام جعفر صادق(ع) تک تیرانداز بودند. من تخریبچی بودم و پدرم در تیپ 15 امام حسن (ع) در واحد تعاونی کار می‌کردند. پس می‌توانستیم یک خط عملیاتی را در جبهه تحویل بگیریم. آقا و همه آن جمع با هم زدند زیر خنده.
* جنگ با 1+5 شما چه کرد؟
ـــ از شش نفرمان یک شهید، سه جانباز و دو آزاده در سبد دفاع از از انقلاب و نظام اسلامی به یادگار گذاشتیم.
* آیا خود را از این نظام طلبکار نمی‌دانید؟
ـــ چرا باید از این نظام طلبکار باشم، طی آن سال‌های حماسه و دفاع مقدس ما تلاش کردیم برای این نظام یار باشیم نه بار.
* از مسئولین چه؟ کوتاهی برخی از مسئولین را به حساب نظام نمی‌گذارید؟
ـــ اهل سیاهنمایی نیستم. خب برخی از مسئولین همانند مجاهدین دوران دفاع مقدس در عرصه مدیریت کنونی کار و تلاش نمی‌کنند. باید ایثارگونه و جهادگونه عرصه‌های مختلف کشور را مدیریت کرد. مثل سال‌های دفاع مقدس. من اشکال و کم‌کاری هر کس را روی خودش می‌گذارم نه نظام. یا به تعبیری «اسلام به ذات خود ندارد عیبی/ هر عیب که هست از مسلمانی ماست».
* آیا خاطره‌ای هم از مجله «پاسدار اسلام» از زمان جنگ و اسارت دارید؟
ـــ خب آن زمان که مثل الآن نبود؛ تعداد مجلات و روزنامه‌ها محدود بود. مجله «پاسدار اسلام» اصالت و ریشه قوی و قدیمی دارد. سنگرهای ما، شهدای ما و رزمندگان ما با این مجله تغذیه می‌شدند و از این مجله خاطره دارند. خاطره‌ای که دارم، مربوط به اسارت می‌شود. یک روز در اسارت یکی از نگهبانان عراقی که رافع نام داشت زیاد ما را تحقیر می‌کرد و می‌گفت شما بچه‌ها چرا به جبهه آمدید؟ برایش مثال گلبول‌های سفید را زدم. به او گفتم: وقتی جایی از بدن انسان زخم می‌شود، میکروب‌ها از آن محل به بدن حمله می‌کنند، همیشه میکروب‌ها می‌خواهند بدن آدم‌ها را نابود کنند. در این بین که گلبول‌های سفید در خون شناورند، آرپیجیزنها و تک‌تیراندازهای بدن هستند. گلبول‌های سفید از خودشان فداکاری نشان می‌دهند. برای دفاع از جان و سلامت آدم‌ها میکروب‌‌خواری می‌کنند و میکروب‌ها را نابود می‌کنند. پس از این حرف، برای رافع جمله‌ای از نشریه پاسدار اسلام را بازگو کردم. گفتم از عدنان خیرالله جمله‌ای در نشریه پاسدار اسلام خواندم که پس از عملیات حصر آبادان گفت: اگر ما نیروهایی مثل بسیجی‌های ایرانی داشتیم جهان را تسخیر می‌کردیم.
خیلی ممنون از اینکه وقتتان را در اختیار ما گذاشتید.
