زمين بازي سياست مردان هر جايي مي تواند باشد. اما براي كساني كه دغدغه صلح و دوستي دارند، زمين هايي وجود دارد كه بايد پاك از جنگ ها و دشمني ها بماند. يكي از معصوم ترين و مظلوم ترين عرصه ها، جايي است كه صداي كودكي در آن مي پيچد و تا وقتي اين صدا هست، آنجا زمين بازي قدرت ها و كينه ها نيست.
اين صدا خط قرمزي براي ورود سياستمداران است. تحريم هاي امروز غرب عليه ايران بيش از حدي است كه بتوانيم آن را اختلافي ميان ديدگاه هاي سياسي دولت ها و دولتمردان بدانيم. اين فشارها مدت هاست پا به حريم كودكان، آن هم بي پناه ترين آنها گذاشته است. هر بار كه خبري مبني بر تحريم دارو، گران شدن غذا و… مي شنوم تصوير هزاران كودك بيمار را به ياد مي آورم كه مدت هاست صداي شادي و سلامت آنها پشت درهاي سياست به سكوت تبديل شده.
كودكان هيچ نقشي در سياست هاي درست يا غلط ما ندارند، اما زندگي در جهان كوچك شان هر روز سخت تر مي شود. كودكان قدرت و ابزاري ندارند كه خط قرمزهايشان را نشان جهان دهند و بگويند از زمين هايي جز زمين جهان كوچك ما براي حل مشكلات تان استفاده كنيد. آنها فقط صدايشان را دارند، و ما فقط مي دانيم كه اگر نخندند، اگر شاد نباشند، اگر سلامت نباشند، شادي از جهان رخت مي بندد.