پایگاه خبری تحلیلی بویرنیوز:
عصر روز گذشته (چهارشنبه ۲۲ دی ماه ۱۴۰۰)، پدر در حالی که دختر عروسش سوار بر خودرو در حال خروج از تالار برای رفتن به خانه بخت بود در شهرستان چرام به قتل رسید و عروسی به عزا تبدیل شد.
پدر عروس درحالی که تفنگ برنو مسلح در دست داشت، پسر بچه ۹ ساله اش بر اثر بازی گوشی و سهل انگاری ماشه تفنگ برنو مسلح در دست پدر که لولش به سمت سر پدر بود را فشار می دهد و تیر شلیک می شود.
تیر شلیک شده به زیر گلوی پدر ۴۵ ساله اصابت کرد و منجر به قتل او شد.
آری به همین راحتی و بر اثر یک سهل انگاری ضمن داغدار شدن یک خانواده، عروسی و شادی آنان نیز به عزایی بی حد و اندازه تبدیل شد.
- بخاطر چی؟
رسوماتی که حداقل با توجه به شرایط کنونی جامعه غلط و اشتباه است و وقتی اصرار بر این رسومات دست در دست سهل انگاری بدهد میشود فاجعه ای که تا سالها آسیب آن دامن خانواده های زیادی را می گیرد.
اولا که نگهداری اسلحه در شرایطی که میدانیم بعلت آستانه پایین تحمل و صبر ممکن است استفاده ای خدای ناکرده خانه برانداز از آن شود یک اشتباه بزرگ است.اگر اصرار بر نگهداری اسلحه بعنوان یک نشان و یادگار است باید آن را به دست فردی امین و البته با سعه صدر در خانواده سپرد و ضمناً پیش از آن از پر نبودن تفنک و عدم وجود تیر جنگی اطمینان حاصل کرد.
این اولین مورد اتفاق دردناک سهل انگاری و قتل غیر عمد نیستیم، از آن بانوی جوانی که قربانی شلیک غیر عمد کودک خردسال شده گرفته تا نشانه گرفتن پسر توسط پدر به قصد ترساندن و اما در نهایت بروز یک قتل و بیشمار حادثه تلخ دیگر همه بخشی از حادثه های دردناک در استفاده نادرست از سلاح بوده است.
اگر در گذشته مردم استان اسلحه حمل میکردند بنا به شرایط آن زمان و نا امنی های موجود بود و یا اینکه نشانه تمدن و اصالت قومیت ها بود(البته که اسلحه را به درستی و با تدابیر بهتری نیز حمل و استفاده می کردند و افراد نابلد هم حق دست زدن و استفاده از آن را نداشتند)، اما امروز دلیل نگهداری چیست؟
امروز دیگر کسی نمی تواند بگوید من برای امنیت از تفنگ استفاده میکنم، به فرض وجود خطرات، مگر هر کس دلش خواست می تواند صادر کننده و مجری حکم باشد؟ اینطور که بی نظمی سراسر استان را می گیرد و بیشتر شبیه جنگلی بی قانون می شود که دودش اول در چشم خود استفاده کنندگان از سلاح و در وهله بعد در چشم دیگران می رود.
بپذیریم در شرایط کنونی داشتن اسلحه نه تنها نشانه اصالت نیست که به عکس نشان از ضعفی می دهد که قرار است با یک وسیله به نام اسلحه جبران شود، اسلحه ای که امروز میشود به آن مفتخر بود و آن را نشان تمدن و اصالت دانست، دانش، علم و مردمداری است.
تا كي اين رسم و رسوم غلط ، تاسف و تاسف و تاسف