یادداشت دکتر علی مندنی پور در خصوص حضورش در انتخابات شیراز و بویراحمد

دکتر علی مندنی‌پور نامزد دهمین دوره انتخابات مجلس طی یادداشتی که در سایت ندای شیراز منتشر کرد به دلایل حضور خود در انتخابات پرداخت.

به گزارش بویرنیوز متن این یادداشت به شرح زیر است:

وقتی اولین بار در انتخابات شکست خوردم، از مردم شهرم سخت به دل گرفتم! با خود می‌گفتم؛ چرا متوجه نیستند من هستم که قرار است همانی باشم که دادشان را در آن خانه‌ای که می‌گویند خانه‌ی ملت است فریاد بزنم؟ اما از کجا می‌شد دانست که کی راستش را می‌گوید و کی دروغ به هم می‌بافد؛ وقتی حرف من و حرف مخالفان آن روزهای من آن‌قدر به هم شبیه بود!؟

وقتی دومین بار قدم به میدان نهادم و این بار حرف‌های تازه‌ای برای خود و سرزمینم داشتم، روی نامم خط قرمز کشیدند، این بار از زمانه به دل گرفتم که چرا بر من منتِ بودن گذاشت، وقتی حتی شایسته‌ی انتخاب شدن نیستم، چرا باید این سرزمین به بودنم آلوده باشد؟ اما از قضای روزگار همان مردم به خانه‌ام آمدند و گفتند: «آن رنگ سرخ مبارکت باشد! آن خطی که به روی نامت چون گردنبد زیبایی می‌درخشد مبارکت باشد، حالا از مایی، حالا دوستت داریم.» و من تولدی دوباره یافتم. احساس خوشبختی می‌کردم که اگر به دردی چاره‌ساز نیستم دست کم یکی از همین مردمم.

مردمی بودن خود را و از مردم بودن خود را برای بار سوم نیز به محک مردم سپردم و پای در میدان گذاشتم تا بل این موهبت را این‌بار، محک وسعت نظر اهل تشخیص نیز قرار داده باشم. باز هم تو گویی به تعبیر آن شاعر نامدار؛ «پشت و روی تخته‌سنگ یکی است.» باز هم سبزی قامت اندیشه را به روبان قرمزی تزیین کردند؛ باز هم مردمی ماندم و مردمی ندیدم.

سال‌ها گذشت و بار دیگر جعبه‌های رای هم‌چون عروسان سپیدپوش در خیابان‌ها به رقص درآمدند، خیلی‌ها کت و شلوارهای دامادیِ سال‌های قبل‌شان را دوباره پوشیدند. بعضی‌ها از هول حلیم به دیگ افتادند. اما «ما» دیگر سودای دامادی در سرمان نبود. راستش دیگر «من»ی در کار نبود. این‌بار ما خود از پیش رنگ سرخ را به خون و جان خود داشتیم و هیچ رنگی بالاتر از آنچه در روح خود داشتیم نبود. یاران در انزوا و مردم در تنگنا بودند. دل‌مان می‌خواست فریاد بزنیم، اما نه از آن فریادها که آن روزها می‌زدند. در خانه ماندیم! خیلی‌ها ماندند. بعضی‌ها گفتند کار درستی کردیم. بعضی‌ها هم گفتند که این کار اشتباه است. آن‌وقت بود که دو پاره شدیم، چندپاره شدیم، هزارپاره شدیم…

و حالا به امروز رسیده‌ایم. خسته از همان هزاران تردید قدیمی، زخمی از آن‌همه بحث با دوستان بر سر درستی راه، و جدل با نادوستان بر سر راه‌هایی که نباید رفت.  شرم‌زده از این‌که «بدِ» قصه‌ی قدیمیِ «بد و بدتر» باشیم و نتوانیم به خود و حتی پیروز شدن‌مان افتخار کنیم.

این روزها به خانواده‌ها که نگاه می‌کنی، می‌بینی پدر به سویی‌ست، مادر به سویی، فرزند هم به زبانی حرف می‌زند که حواس‌مان نبوده در این همه سال یادش بگیریم. انگشت‌های اتهام به سوی یکدیگر نشانه رفته‌اند و هیچ‌کس هم سر بخشش ندارد. آن‌همه تقصیر، و گردنی که حاضر نیست خم شود و بپذیرد. خیلی‌ها می‌گویند فرقی ندارد. فرقی نخواهد داشت. همه‌اش بازی‌ست. تا می‌آیی همدردشان شوی از آن طرف زمزمه‌هایی را می شنوی که «باید باشیم! باید تکان بخوریم!» باید بیدار کنیم شیر خفته‌ی سرزمین فارس را. باید پا به پای ما در اطراف‌مان نیز شیران بیشه‌ی ایران زمین به پا خیزند و این سرزمین را جانی دوباره دهیم.

این، قصه‌ی ما و این صندوق‌های جادویی‌ست. روایت دردناک شوق و ناامیدی و قصه‌ی تلخ روزگاری که آدم‌ها ته دلشان می‌خواهند همه چیز آن‌قدر خوب باشد که کاری به کار هیچ چیز نداشته باشند و زندگی‌شان را بکنند. اما نمی‌شود و راهی جز این نیست که ناگزیر، بلند شویم و بایستیم و دست پاک و روشن خود را در برابر جهان و زیر روشنایی خورشید به نشانه‌ی تایید راهی درست بالا ببریم.