محسن جبارنژاد – یکی از حساس ترین و در عین حال تعیین کننده ترین مسائل در استان ما، مساله انتخابات است. انتخابات مجلس آینده نیز یکی از مهمترین وقایع سیاسی امسال خواهد بود که انشاالله همانند سال های گذشته به یمن حضور مردم، هر چه با شکوه تر برگزار خواهد شد. قصد این قلم ، پرداختن زود هنگام به مساله انتخابات نیست و جنس این یادداشت، کاملا فرهنگی است. ضمنا یادداشت ناظر به شخص یا جناح یا جریان خاصی نیست ودر عین حال میتواند ناظر به تمامی آنها نیز باشد.
کسی که در جایگاه سترگ نمایندگی مجلس و وکالت ملت قرار میگیرد، باید آیینه تمام نمای آن ملت باشد. باید صدای او صدای ملت، مواضع او، مواضع واقعی مردم، و حرف او حرف دل مردم باشد و خلاصه نماینده ملت، باید عصاره ی فضائل آن ملت باسد.
همه میدانیم مردم کهگیلویه و بویر احمد، از دیر باز تا کنون آراسته به فضائل و خصلتهایی بوده اند که انتظار میرود کسی که وکالت این مردم را عهده دار میشود، دارای این خصائل نیک باشد.
مردمان خطه کهگیلویه و بویر احمد از قدیم تا کنون، نماد سادگی و صمیمیت، یکدلی و یکرنگی، صداقت و صراحت، و البته فداکاری و گذشت بوده اند و در مواقع خطر، همواره در صحنه مانده و هیچ گاه میدان را خالی نکرده اند که نمونه بارز آن را میتوان در 8 سال دفاع مقدس به عینه دید، آنجا که مردم این خطه فرزندان خود را برای دفاع از دین و میهن راهی جبهه ها کردند و بیشترین شهید را به نسبت جمعیت تقدیم انقلاب نمودند.
چندیست که در بین رسانه های استان و همچنین فضای عمومی، افرادی به عنوان کاندیدای قطعی یا احتمالی مطرح شده اند، اما آنچه که این وسط مغفول مانده این سوال است که آیا این افراد ، عصاره ی فضائل مردمان کهگیلویه و بویر احمداند، با همه ی آن صفاتی که ذکر شد؟!!…
آقایانی که قرار است نماینده ی این مردم شوند، چقد ساده و یکرنگند؟!.. چقدر حرفهایی که میزنند صادقانه است؟!.. چقدر تا کنون در زندگی خود، مانند مردم این دیار، حاضر به فداکاری در معرکه ها بوده اند؟!..
آیا فردا روزی که نماینده این ملت شوند، میتوانند با همان صراحت این مردم، حقوق موکلان خود را استیفا کنند؟!.. چه تضمینی وجود دارد که دچار محافظه کاری نشده و منافع حزبی را بر مصالح این مردم محروم، ترجیح ندهند؟!..
بر هیچ کس پوشیده نیست که (علی رغم خدمات فراوان نظام در طی این سال ها)، هنوز هم در بخش های زیادی، جلوه های فقر و محرومیت در این استان ، خودنمایی میکند و بخشی از مردمان این خطه، همچنان با کمترین امکانات مادی، روز را به شب میرسانند. از طرفی، مسئولان در نظام اسلانی، باید در حد پایین ترین افراد زندگی کنند تا نه مرفهین بی درد گستاخ شوند و نه پابرهنگان، ناامید. ونیز میدانیم یکی از مهمترین آفاتی که ممکن است مسئولان جامعه بدان دچار شوند، آفت اشرافیگری و غرق شدن مسئولان در تجملات و زرق و برق زندگی مادی است که بارها و بارها امام(ره) و مقام معظم رهبری خطر آن را به گوشزد کرده اند و نیک میدانیم که یکی از اولین پیامدهای این آفت، فراموشی مردم محروم است. حال سوال اینجاست که چه تضمینی وجود دارد که آقایان وقتی به جایگاه نمایندگی برسند، دچار آفت اشرافیگری نشده و با دردها و محرومیت های این مردم، بیگانه نشوند؟!!.. بگذارید مطلب را کمی واضح تر و صریح تر بیان کنم. متاسفانه هم اکنون نیز برخی کاندیداها دچار زندگی های اشرافی هستند. آیا کسی که صاحب خانه میلیاردی است و یا ماشین چند صد میلیونی سوار میشود و غرق در رفاه مادیست، آنهم در حالی که بخش زیادی از مردم این استان، با انواع مشکلات مالی و مادی دست و پنجه نرم میکنند و زیر بار سنگین ترین فشارهای اقتصادی اند، چنین کسی اساسا چه نسبتی میتواند با دردهای این مردم داشته باشد؟!.. آیا میتوان صحبت های چنین فردی را درباره ی مبارزه با فقر و محرومیت باور داشت؟!.. آیا کسی که سال های سال در خانه های مجلل شمال تهران زندگی کرده و فقط هنگام انتخابات سر و کله اش پیدا میشود، میتواند از درد مردم این استان سخن بگوید؟!.. اصلا او چه قدر این مردم را میشناسد تا بخواهد از درد هایشان هم بگوید؟!..
سال های سال گذشت و برخی از همین آقایان به اصطلاح کاندیدا، بی تفاوت از کنار آسیب ها و معضلات فرهنگی این استان رد شدند، نه صحبتی کردند و نه قلمی راندند و اصلا برایشان مهم نبود در این جامعه چه میگذرد. حال چگونه چنین کسی میتواند صلاحیت تصمیم گیری در مورد فرهنگ این مردم، آنهم در جایگاه رفیع قانون گذاری را داشته باشد؟!..
امیدوارم آقایان کمی به این پرسش ها بیندیشند…