عقب ماندگی استان کهگیلویه و بویراحمد و تأملی بر سخنان تاسف برانگیز دو تن از مسئولان

گروه اقتصادی –  پری دانش پذیر وکیل پایه یک دادگستری در مطلبی که در اختیار پایگاه خبری بویرنیوز قرار داده، موضوع سخنان رئیس سازمان امور مالیاتی استان و رابطه آن با توسعه نیافتگی کهگیلویه و بویراحمد را مورد نقد قرار داده است.

به گزارش بویرنیوز، خانم دانش پذیر در بخشی از مطلب آورده: چه نسبت و تناظری میان اصرار امور مالیاتی استان بر افزایش میزان وصول مالیات از مردم استان و واریز آن به خزانه کشور با برخی نهادهایی که اعتبارات تخصیص یافته به استان را تا پایان سال (جهت خوش خدمتی و تشویق مقامات بالادستی و یا سهل انگاری مدیریتی) در برخی سالهای گذشته به مصرف لازم نرسانده اند، وجود دارد؟

در ادامه متن کامل مقاله را با هم می خوانیم:

به زبان گل آقا؛ در فرهنگ لغات من، مالیات یعنی یكی از كسب درآمد های خفن دولتی كه هم جنبه مثبت دارد و هم جنبه منفی. جنبه مثبتش همان كسب درآمد خفن دولتی است و جنبه منفی اش سوء استفاده هایی است كه پدر در می آورد و آدم را به خاك سیاه می نشاند!!! ( وبگاه گل آقا، 20/3/86)
تردیدی در آن نیست که باید همگی به قانون تمکین نموده و در برابر آن خاضع باشیم و بعکس در برابر اِعمال سلیقه ای و جهت دار آن، ایستادگی نماییم و بدیهی است، باید پذیرفت که پرداخت مالیات برای استمرار امور عمومی جامعه و خدمت رسانی ضروری است. اما بر اساس اصل کلیِ حقوقی «مسئولیت-پاسخگویی» در میان دوگانه «دولت» و «رعایا»، رعیت می بایست به جایگاه «شهروند» ارتقا یابد و دولت خود را در برابر آن، موظف به پاسخگویی شفاف بداند. بنابراین مالیات همزمان برای دولت و ملت، هم حق محور و هم تکلیف گراست. از این منظر مدتهاست که به ضرورت چنین نوشتاری واقف بوده تا اینکه اخیراً مدیرکل امور مالیاتی استان در مصاحبه ای با رسانه ها از رشد وصول (19) درصدی مالیات در استان (در سه ماهه نخست) یاد نموده است، آنهم بدون تشریح ضرورت های سرگذشت این درآمد! (خبرگزاری فارس؛ 16/4/93، کد خبر 0722) این بیان آنچه را به ذهن متبادر می نماید آن است که گویی ایشان تنها آن بُعد از تعریف (OECD)، که مالیات را «پرداخت الزامی و بلاعوض» می داند، مدنظر دارند. البته مردم استان ما، بیش از این سالهاست با این شیوه در فروش نفت استان و سرازیر شدن آن به خزانه دولت و نصیب اندک از عواید آن آشنایند.
به نظر می رسد جهت مقایسه وضعیت رُتبه ای استان در توسعه یافتگی و عکس آن در وصول مالیات جهت تنویر بهتر مطلب، برخی از این رکوردها ذکر شود؛ واقعیت آن است که بنابر پژوهش های یک دهه اخیر، در شاخص های توسعه یافتگی از جمله، توسعه اقتصادی، توسعه اجتماعی، امید به زندگی و … همواره جزء محروم ترین استان های کشور در رده های آخر (29 تا 31) در نوسان بوده ایم که اخیراً دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت در شاخص امنیت غذایی و سوء تغذیه نیز، استان ما را رکوردار می داند (رتبه 30 کشور؛ به نقل از پایگاه خبری بویرنیوز، کد 56986) و یا اینکه بدون داشتن مرز ساحلی رکورددار غرق شدگی در کشوریم، جای نگرانی است. اما با بررسی در میزان رشد درصدی وصول مالیات در چند سال اخیر، رتبه های بالایی (گاهی تک رقمی در سطح کشور) کسب نموده ایم! که تعارض در موارد پیش گفته، انسان را به تأمل وامی دارد. (منبع: خبرگزاری ایرنا، به تاریخ 20/4/91 با کد خبر 80223519 به نقل از مدیرکل سابق امورمالیاتی استان: رتبه نخست وصول مالیات کشور در سه ماهه اول 91)
لذا با چنین مقدمه ای، جهت آگاهی خویش و سایر شهروندان سؤالاتی چند از متصدیان امور مالیاتی اجتناب ناپذیر است؛
1) توسعه، خدمت دولت به جامعه و مالیات حمایت جامعه از دولت برای تامین توسعه است و از طرفی همه میدانیم که ما مردمی غیور و رکوردار در کلیه شاخص ها هستیم! که متاسفانه بسیاری از این رکوردها در جهت تأمین رفاه ما نبوده. حال با توجه به اینکه استان، در جمیع شاخص های توسعه (از جمله سوء تغذیه)، رکوردار معکوس (منفی) است، آیا شایسته است که در وصول مالیات از مردم استان (در سطح کشور به لحاظ درصدی) رکوردار مثبت باشیم؟
2) با توجه به اینکه استان ما در درآمد نفتی برای کشور، حائز رتبه (2) می باشد، از قِبل آن چه عایدی چشمگیری نصیب استان شده است که کسب رتبه برتر در وصول مالیات مکمل آن باشد؟
3) یقیناً مشارکت در پرداخت مالیات به دولت خدمتگزار، برای مردم افتخار است. اما با توجه به رتبه های چون (30) و (31) در شاخص های توسعه (همچون امنیت غذایی و سوء تغذیه)، سوال پیش می آید که افتخار رکوردزنی در پرداخت مالیات، بیشتر به سود مردم است یا مزایایی برای مسئولان استانی دارد و یا هر دو؟
4) آیا الزاما می بایست در فصول و سال آینده رشد (19) درصدی وصول مالیات از مردم استان به میزان بیشتری افزایش یابد؟ اگر کاهش یابد، اُفت عملکردی برای امور مالیاتی استان در نزد مقامات کشوری محسوب می شود؟ در این صورت امور مالیاتی استان مورد بازخواست قرار می گیرد؟ و اما آیا بازخواست و مسئولیت مقابل مردم استان و دفاع از حقوق آنها نیز، نمی بایست مدنظر باشد؟
5) چه نسبت و تناظری میان اصرار امور مالیاتی استان بر افزایش میزان وصول مالیات از مردم استان و واریز آن به خزانه کشور با برخی نهادهایی که اعتبارات تخصیص یافته به استان را تا پایان سال (جهت خوش خدمتی و تشویق مقامات بالادستی و یا سهل انگاری مدیریتی) در برخی سالهای گذشته به مصرف لازم نرسانده اند، وجود دارد؟
6) در سالهای اخیر میزان رشد وصول مالیات رو به افزایش و بعکس میزان جذب اعتبارات عمرانی، فرهنگی، آموزشی و … رو به کاهش بوده است، به نحویی که اگر مثلا در وصول مالیات رشد (19) درصدی بوده در تخصیص اعتبارات عمرانی و یا فرهنگی به استان نه تنها رشد نداشته بلکه گاهی با کاهش (50) درصدی نیز مواجه بوده ایم. حال آیا بهتر نیست مدیران امور مالیاتی و سایر مدیران استانی با هم در تعامل بیشتری بوده تا این تفاوت فاحش را به گونه ای شایسته سامان دهند؟
7) پیشنهاد؛ رتبه های استان در میزان وصول مالیات (با تأکید به لحاظ درصدی) در سال های اخیر -از باب شفافیت و پاسخگویی- به مردم اطلاع رسانی شود و به صورت فصلی و سالیانه این اطلاع رسانی ادامه داشته باشد. (که دانستن حق مردم است).
در پایان انتظار می رود با پاسخ های اقناعی و عینی (و نه صرفاً کلی و انتزاعی) از چنین نوشتارهایی استقبال شود تا شکل دیالوگ گرفته و هدف از آن بهبود امور، آموزش و اصلاح دیدگاه های همه ی ما باشد. ان شاءالله
همچنین در آینده پیرامون رویه عملی وصول مالیات در استان؛ نقدها و پیشنهادات، مقایسه مفاهیم قانونی و مشاهدات عینی از وصول مالیات در استان، با عناوینی چون؛ تشخیص علی الرأس (امری ضایطه ای یا رابطه ای)، اِعمال معیارهای وصول مالیات در استان (قانونی یا خاله خُرزوییِ احتمالی)، ضرورت های ایفای نقش دستگاه های نظارتی، عمکرد قانونی و رویه ای امور مالیاتی در پرتو منشور حقوق شهروندی دولت، تبیین حقوق مؤدیان و رسالت امورمالیاتی بنابر مقررات ماهوی و شکلی و … نوشتاری چند تنظیم خواهد شد.