سید نورمحمد حسینی سوق
هویت تاریخی و فرهنگی هر ملتی ،مهم ترین سرمایه آن کشور در عرصه بین المللی است. هیچ کشوری به اندازه ایران نمی تواند به گذشته و میراث مادی و غیرمادی فرهنگی خود افتخار کند. زبان شیرین ،ادبیات بسیارغنی ،آداب ورسوم چشم نواز و روح افزا ،سنتهای زیبا چنان نیرویی به سرزمین مادری ما عطا می کند که اگر به دلایل سیاسی ،صدها بارترامپ ها نام ایران را در کنار ملل تروریست و آنارشیست به کار ببرد باز هم وجدان جمعی جامعه جهانی آن را به سخره می گیرد. چرا که فردای نوروز تمامی صفحات ملل متمدن پر از تبریک به فرهنگ ایران است.
اما باید دانست که فرهنگ جان دارد.واکنش دارد. قهر به موقع و صلح را بلد است. اگر بر روی این فرهنگ درست پای ننهی با کله بر زمین خواهی خورد .
فرهنگ ریشه دار مثل گل نیست که اگر آن را آبیاری ننمایی پژمرده شود. فرهنگ خود را به بهترین شیوه استتار می کند تا نابود نشود. چون می داند سالها بعد باید عرض اندام کند . فرهنگ مدیریت می خواهد از نوع لطافت و مهربانی اگر می خواهی طعمه این فرهنگ نشوی . مواظب باشیم.
نوروز یکی از اجزا موزاییک فرهنگی ایران ،شاه بیت پیوند عروسی طبیعت و فرهنگ . عطر افشانی گل ها و خنده دل ها ،جان گرفتن طبیعت و عشقبازی انسانیت ،سبزه رویی صحرا و صداقت پیشگی اقوام ،پایان فصل سرما و ختم کدورت ها ،خداحافظی با زمستان و سلام بررویش عاطفه های انسانی ،عیدی گرفتن از طبیعت و عیدی دادن به مردم ،به مهمانی صحرا رفتن و صاف کردن دل ها از کینه ها ست.
ایرانیان همواره در مرکز این کن فیکون ها و ماجراها ،خدایی را معتقدند که پشتیبان و یاور و یاری دهنده و رازق و حاکم و مهربان و رحیم است. چنین است که در کنار این سنگ فرش ملی ،همواره مذهب عامل انسجام و روحیه بخش و پشتیبان این میراث بوده و می باشد.
یونانیان و مغول ها و درسال های اخیر دول متجاوز اروپایی و حتی عراق ایرانی تبار به قصد از بن و بیخ کردن این فرهنگ از هیچ تلاش و کوششی دریغ نورزیدند ولی قدرت جادویی این موزاییک های زیبا و برق قهر ناشی از خشم فرهنگ ایرانی ،حکم به نابودی این و دسیسه ها وجاودانگی این فرهنگ ملی داده است.
ایرانیان باستان را یک جا به پشت کول انداختند و میراث آن رابه مغز سپردند .سره ها را از ناسره سوا کردند .سپس وارد مدار تاریخ اسلام شدند .ما برای خویش تاریخ ساختیم به سبک ملل متمدن .با هجرت پیامبر آن را متبرک کردیم تا بعدها محتاج تاریخ بیگانه نشویم.تاکنون که وارد 1396مین سال این مدار شده ایم با این فرهنگ ،تاریخ برجسته ای ساختیم که نظیر ندارد. فرزندان خویش را نیز با این تاریخ بزرگ میکنیم تا پاس داریم این ریشه های عمیق و جاندار فرهنگ غنی را.
یکی از غنی ترین و عمیق ترین و قشنگ ترین مجموعه فرهنگی ایران ،مراسم و مناسک نوروز است.سعدی علی الرحمه در این خصوص چنین سرود
مبارکتر شب و خرمترین روز
به استقبالم آمد بخت پیروز
دهلزن گو دو نوبت زن بشارت
که دوشم قدر بود امروز نوروز
قبل از فرا رسیدن نوروز ،ظروف کهنه دور می انداختیم. کوزه کهنه می شکستیم. جشن می گرفتیم ،خانه تکانی می کردیم. لباس کهنه از تن در می آوردیم. آب و جارو می کردیم.سبزه می کاشتیم. درخت می کاشتیم. سور می گرفتیم و سور می دادیم و با این شیوه به استقبال نوروز می رفتیم..
در ایام نوروز ،میرنوروزی داشتیم ، مراسم تحویل سال داریم. سفره هفت سین می گیریم. قرآن می خوانیم. دعا می کنیم. حافظ می خوانیم. سعدی می گوییم. قصه های شاهنامه بازگو می کنیم..عیدی می دهیم . عیدی می گیریم.عروسی می کیریم شادی می کنیم. طبل موسیقی می نوازیم. بچه ها و نوجوانان و جوانان را غرق در لباس نو و تمیز می کنیم.دل از کینه می شوییم .لباس عزا از تن در می آوریم.. به مستمندان می رسیم. به همه اقوام سرکشی می کنیم. به دیدار بزرگان می رویم .خوان نوروزی داریم . مهمانی مجلل می گیریم.
در پایان نوروز، به طبیعت پناه می بریم. سیزده بدر می رویم..به گردش و سفر می رویم. این بود بخش مهمی از میراث فرهنگی ایرانیان .
اما در پایان یادی نماییم از درگذشتگان این قوم ،خصوصا کسانیکه در راه آرمانهای این فرهنگ و برافراشته شدن پرچم این کشور جانفشانی کردند.شادی ما به معنای فراموشی این شهدا نیست. نیز به کسانی که در این فصل مرتب چهره بهاری انسانیت را خراش می دهندگوشزد کنیم که به انسانیت خویش رجعت کنید . این ظالمان بی کفایت را معرفی می کنیم که :
چه مردمان بی‌کفایتی
بهار را که فصل باطراوتی است
سنگ می‌زنند
