مطلق، محمد – چند روزی است به منتهاالیه دو سوی کهکشان جامعه ایرانی فکر می‌کنم؛ افراطی‌‌‌‌‌‌‌ها؟ آنهایی که روز انتخابات به شهروندان ایرانی در لندن سنگ زدند و به دیوار کنسولگری رنگ پاشیدند. سوی دیگر آنهایی که باز بیانه‌های تکراری خواندند و شعار دادند اگرما نباشیم همه حیثیت کشور بر باد خواهد رفت.
آنهایی که در روزنامه‌های‌شان جشن بزرگ مردم را تبریکی خشک و خالی هم نگفتند. اقتدارگرایان؟ خود ارزشی پندارها؟ فقیردوستان یک دهه پیش و مافیای… اصطلاحی که آیت الله هاشمی رفسنجانی به کار برد بیش از همه این واژه‌‌ها و ترکیب‌‌‌‌ها به دلم نشست: “کله شق‌ها”
کله شق‌ها مصداق نرود میخ آهنین در سنگ، ویژگی‌های مشترک بسیاری دارند اگرچه در دوسوی این کهکشان و در نقطه مقابل هم نشسته‌اند. نقطه‌هایی کم نور که در حاشیه‌‌‌‌‌ها سوسو اکی می‌کنند؛ آنهایی که حاکمیت و مردم و وطن را از ریشه می‌زنند و آنهایی که نظام و وطن و امت و همه ارزش‌‌ها را به نام خود قباله کرده‌‌‌‌‌‌‌اند. هر دو گروه و تاکید می‌کنم “گروه” به یک اندازه منافع ملی ما را به تاراج داده‌‌‌اند و در پی تاراجند. هر دو گروه در تفرقه افکنی، آب به آسیاب بدخواهان ریختن، زمزمه تجزیه طلبی و برنتافتن شادمانی مردم شریک و هم کاسه‌اند.
در کدام فصل روشنفکری نوشته باید به مردم پشت کرد و نق زد؟ من که سال‌هاست ادبیات و فلسفه غرب می‌خوانم نمونه‌ای برای آن نمی‌شناسم اگر شما می‌شناسید روشن‌‌ام کنید. کدام آزادی خواه را سراغ دارید سنگ به دست بگیرد و به صندوق رای و رای دهند حمله کند؟ ژان پل سارتر؟ رولان بارت؟ میشل فوکو؟ میشل بوتور؟ چامسکی یا دریدا و بودریار؟ هگل چیزی در این باره نوشته؟ در روح القوانین منتسکیو به آن اشاره‌ای رفته؟ بابا جان شما چه فرقی دارید با کسی که مجلس را به توپ بست؟ شما چه فرقی دارید با آنهایی که توی روزنامه‌شان مردم را به خاطر این انتخاب سرزنش می‌کنند؟ حقارت حقارت است هم از این سو هم از آن سو.
حرکت تاریخی بیست و چهارم خرداد، بلوغ سیاسی مردم را به نمایش گذاشت. مردمی که خود به چنان مرحله‌ای از پختگی رسیده‌اند که سنگ پرانی‌ها را جدی نگیرند. این نیروی اجتماعی به هم پیوسته که به اعتقاد من بزرگترین سرمایه ملی است در جست و جوی قهرمان نبوده و نیست و ناگفته پیداست که رئیس جمهور منتخب نه قهرمان، بلکه مخرج مشترک و نقطه عطف خواسته‌های همین نیروی اجتماعی است. بنابراین پرسش آنهایی که می‌گویند «خب ببینیم ایشان چه می‌کنند؟» و تخم یاس می‌پراکنند از پایه غلط است.
به راستی تا همین حالا دست آوردها را نمی‌بینید؟ نمی‌بینید شادی و پای کوبی مردم تبریز و سنندج چطور بافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های “گوناز تی وی”ها را بر باد داده؟ پیام‌های تبریک کشورهای عربی خلیج فارس را نمی‌شنوید؟ این سو در کمین مصادره نیروی اجتماعی نشسته‌اید یا آن سو در آرزوی خفت میهن که با صدای غنه و تو دماغی بگوئید “من می‌دونستم من از اول می‌دونستم” چرا خوشحالی و شادمانی مردم شما را غمگین کرده کله شق‌ها؟
خبرآنلاين
تحلیل خوب و قوی نویسنده بالا قابل تحسین است امید است …… کفن پوش شهر دهدشت هم از انتخاب معنا دار مردم درس عبرت گرفته باشد .
یادداشت بالا واقع بینانه است
درود بر روحانی منتخب مردم فهیم ایران .افراطی گری نابود شد