امروز خبر فوت مادر بزرگم را در شرایطی به من رسید که ۱۰ روزی هست در قرنطینه کرونا هستم.
هنوز باورم نمیشود آن صورت مهربان و آن دستان بخشنده باید سهم خاک شوند، راستش مدت ها بود به کرونا و بیماری مادر بزرگ و پدر بزرگ خوبمان و رعایت جوانب احتیاط برای سلامتی این دو عزیز، حسرت یک دل سیر دیدنشان را از ما گرفته بود.
امروز از هر زمانی بیشتر حسرت میخورم، حسرتی که بهایش بسیار بزرگ بوده، ما انسانی را از دست دادیم که در طول عمر با برکتش کسی از او رنجیده خاطر نشد، مثل کوه بود و هرکس مشکل و یا مشورتی داشت اولین زنگی که که می‌زد زنگ خانه پدر بزرگمان بود.
اصلأ چرا دروغ بگویم اشتیاق ما برای خونه پدر بزرگ برای دیدن مادر بود که اگر بگویم از مادر خودمان بیشتر دوستش داشتیم دروغ نگفته ایم.
فراموش کردن خطای دیگران،، صبر و حوصله مثالزدنی، بخشندگی، مردم داری و ایمان درس های بزرگی بود که ماه بی بی به ما داد، گویا او خلق شده بود که نماد خوبی باشد، شاید همین ذات او بود که در فرزندانش هم متجلی شده بود و اندکی از آن هم به ما رسیده بود.
او تا آخرین روز زندگی شوق و امید داشت، مثل یک نوجوان و تازه عروس ، خودش غذا می پخت، خودش مرتب می کرد، میهمان داری می کرد و با همه مشکلات جسمانی اما اجازه نداد کسی کمر خمیده اش را ببیند.
شوهرش؛ ملاعلی آریافر و دختران و پسرانش همه فرهنگی و یا ارتباط با این حوزه دارند اما برای من معلم واقعی خود او بوده و هست.
او درس های به ما آموخت که بهای آن یک عمر با برکت بوده است، او زن نبود، شیر مردی بود که بسیاری از مشکلات بزرگ یک ایل و طایفه با پا در میانی و منش بزرگوارانه او رفع و رجوع می شد.
کاش ما به جای تو می رفتیم، دنیا به خوبی های انسان های خوبش مثل شما نیاز دارد، باید شماها باشید تا خوبی در دنیا باشد، حیف اینها همه کاش هستند و شوربختانه آنچه هست و واقعی است، فوت «ماه بی بی ایلخانی پور» و اشک های سراسر حسرت یک ایل و طایفه است.
غصه واقعی را برای فرزندانمان میخورم که از شخصیت والای این زن با ایمان، پاک سرشت و نیکو نهاد کمتر برخوردار شدند.
خداوند روح پاکت را قرین رحمت و لطف خاصه خود کند و به همه کسانی که خالصانه به مادر(بزرگ) عزیزتر از جانمان ارادت داشتند صبر عنایت کند انشالله
این ضایعه دردناک را به پدر بزرگمان ملا علی آریافر از اولین فرهنگی های کهگیلویه و بویراحمد تسلیت میگویم…