“پايگاه خبري تحليلي بويرنيوز”– داستان فداکاري البرز زارعي را همه شنيديم، کوهنورد برومندي که براي نجات زاگرس و سرمايه سرزمين مادري اش بي محابا به دل آتش زد و دچار سوختگي شديد شد.
اگرچه با اعزامش به اصفهان اميد به بهبود او مي رفت اما دست آخر جان پاکش را نثار بقاي عروس سبز زاگرس کرد و براي هميشه چشمان سوخته اش را به روي جهان بست…
داستان البرز اين روزها شنيدني ترين و دلنشين ترين اتفاق است، اگرچه رفتنش رخت سياه بر تن همه مردم کهگيلويه و بويراحمد نشاند اما بي ترديد داستان فداکاري او همچون نوري سفيد بر سياهي هاي اين روزهاي برخي اتفاقات کشور بود.
اين روزها که جرايد پر شده از خبرهايي از فساد و رانت خواري و دست درازي به منابع بيت المال(دادگاه طبري و دوستان…) و نام هاي آشنا آنهم توسط افرادي که روزي امين مردم به شمار مي رفتند! در جنوب غرب ايران اما اتفاقي رخ داد که ايران را اميدوار به غيرت و فداکاري جوانانش کرد.
البرز نه مرفه اقتصادي بود و نه بي نياز از اشتغال و مسکن و … او هم ميتوانست در شرايطي که همه با حساب و کتاب دست به انتخاب ميزنند، بي تفاوت باشد و کلاه خودش را محکم بچسبد که اگر چنين بود او هم الان در ميان ما بود.
انتخاب البرز اما چيز ديگري بود، او دست خالي به دل آتش زد به اميد آنکه بلوط هاي سرافراز زاگرس در آتش زياده خواهي انسان ها قد خم نکنند، براي اينکه درخت ها بمانند تا زندگي براي ما بماند.
البرز را بايد نماد فداکاري دانست، در دوره اي که همه سفت و سخت منافع خودمان را چسبيده ايم و راضي به از دست دادن هيچ کدام از داشته هايمان هم نميشويم، جواني رعنا پيدا مي شود که حاضر است براي نجات جان ريه هاي سرزمينش از ارزشمندترين دارايي اش که جانش است بگذرد.
به راستي چقدر ما اين روزها به البرزها نياز داريم، انسانهاي شرافتمندي که براي پايداري سرزمين مادري بدون هيچ چشم داشتي حاضرند جانشان را فدا کنند.
نميدانيم در لحظاتي که البرز عزيز با دستان خالي در محاصره زبانه هاي آتش بود و نفس زنان همچنان به دنبال کاري براي نجات جنگل بود به چه فکر ميکرد، اما ميدانيم او قطعاً دلش از بي رحمي ها و بي تفاوتي ها به طبيعت خون بود…
البرز هم اشک ريخت هم خون داد، بهاي پر پر شدن اين جوان رشيد بايد تجهيز و تامين وسايل مناسب و کارآمد اطفاي حريق و صدالبته برخورد دندان شکن با افرادي باشد که بخاطر منافع خود دست به اين جنايت زده اند.