کهگیلویه و بویراحمد سالهاست در جای جای خود زخم های باز شده زیادی از محرومیت را تحمل میکند.
به گزارش بویرنیوز، کهگیلویه و بویراحمد با وجود اینکه تنها ۱ درصد از مساحت کشور را دارد اما ۱۰ درصد آبهای کشور در این استان است و یا از اینجا عبور میکند، بیشترین بافت جنگلی بعد از شمال کشور، ۲۵ درصد نفت و گاز کشور، بیشترین تنوع گیاهان دارویی، وجود گونه های جانوری، بافت تاریخی غنی و …و….اینها بخشی از داشته های این استان است.
با این همه منابع اما گرد محرومیت و زخم لاعلاج پروژه های نیمه کاره ای که عمدتاً بیش از یک دهه از کلنگ زنی آنها می‌گذرد همچنان بر تن نحیف این سرزمین غنی شلاغ میزند.
چرا اینطور شده؟!
از خود ما شروع کنیم، مردم کهگیلویه و بویراحمد خواست خود از مسئولان را در حد اشتغال فرزندانشان در یک دستگاه دولتی پایین آورده اند، به جای مطالبه گری بزرگ و ملی به دنبال خواسته های کوچک و محلی بودیم.
همین دیدگاه ما کار سیاسیون را راحت کرده، نمایندگان و مسئولان ارشد ما به جای فریاد های طلبکارانه و خواسته های بزرگ و ملی، به دنبال بودجه و اشتغال محدود برای حوزه انتخابیه خود هستند.
مسئولان ما به جای دغدغه اجرای پروژه هایی که تا ۲۵ سال هم از کلنگ زنی آنها می‌گذرد، در عزل و نصب ها گوی سبقت را از یکدیگر ربوده اند.
واقعیت اینست مسئولان استان نتوانسته اند حق کهگیلویه و بویراحمد از منابع خدادادی اش را بگیرند، که البته در این میان خود دولت ها هم مقصرند چرا که توجه کمتری به استان های محروکتر و کوچیک تر شده است.
هرکس ظرفیت های این استان را با داشته هایش در یک ترازو بگذارد قطعاً به اجحاف در حق کهگیلویه و بویراحمد پی میبرد، برون رفت از این شرایط هم مطالبه گری مسئولان و چانه زنی مدیران ملی استان را می طلبد و هم همصدایی و وحدت رسانه ها برای ایجاد احساس وحدت برای توسعه و محرومیت زدایی را یک ضرورت جدی تبدیل کرده است.
اگر به دنبال توسعه و شرایط بهتر هستیم باید خواسته ها و مطالباتمان را هم متناسب با این خواسته فراتر ببریم و با تمام توان فریاد حق خواهی مان را به گوش دولت ها برسانیم.