بویرنیوز- تاریخچه ی جنبش دانشجویی رحمان عارف نژاد; بعد از کودتای ۲۸مرداد۱۳۳۲،فعالیت کلیه ی احزاب و تشکل های سیاسی غیر قانونی اعلام شده اند،رهبران جبهه ملی به زندان رفتند ،اعضای حزب توده بعضا تیرباران شده اند وبعضا به زندان رفتند،پس از ۲۸ مرداد شاه توانست تمام مخالفین خود را سرکوب و ساکت کند،اما دو سه جایی وجود داشت که کور سویی می زدند و کاملا ساکت نشده بودند.۱-دانشگاه ۲-بازاریان ۳-شماری از روحانیون که از سال ۱۳۴۲ به پیروی از آیت الله خمینی مخالفت می کردند
طبق آمار،در سال ۵۳،۵۴ که بیشترین آمار زندانی سیاسی را داشتیم حدود ۵هزار زندان سیاسی وجود داشت که نسبت به جمعیت آن سال ها آمار بسیار بالایی بود،و چیزی حدود ۷۰٪ این ۵هزار زندانی سیاسی دانشجو بودند،که بعضا طرفدار مجاهدین خلق بودند که طرفدار اسلام بودند و بعضا طرفدار حزب توده و چریک های فدایی خلق بودند،این دو جریان دانشگاهی مخالف شاه در طول سال های ۳۲تا ۵۷ بودند.
اما بعد از انقلاب دو جریان عمده دانشجویی بود.
۱-عده ای دانشجویان طرفدار جریان چپ گرای مارکسیست بودند ۲-دانشجویان مسلمان (دانشجویان پیرو خط امام) که بعد ها به عنوان دفتر تحکیم وحدت شناخته شده اند.
گروهای چپ اعم از مجاهدین و طرفداران چریک های فدایی خلق و … به تدریج با جمهوری اسلامی فاصله گرفتند و به مخالفت با جمهوری اسلامی و درگیرهای مسلحانه روی آوردند.که تعداد زیادی توسط نظام اعدام و تعدادی به زندان افتادند و تعدادی هم فرار کردند.
اما بخش اسلام گرا:همان جریانی که سفارت آمریکا را اشغال کرد، این جریان دانشجویی اسلامگرا خودش رل از نظام می دانست و عملا در نظام حل شد و بخش عمده فرماندهان جنگ و سپاه از این جریان بودند و در جهاد سازندگی و در نهاد های مختلف و سازما ن های دولتی مشغول به خدمت شده اند.بعد از فوت امام و نخستین دوره ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی که آقای هاشمی ریاست جمهوری خود را با این نیت و اراده شروع کرد که این اقتصاد فلج و ناکارآمد دولتی را واقعا خراب کند و اقتصاد آزادی که خود را در برزیل،آرژانتین،کره،نشان داده جایگزین کند ولی بنا به دلایلی که به این بحث مربوط نیست اجرایی نشد.این وسط دانشجویان خیلی از برنامه های اقتصادی هاشمی رفسنجانی رضایت نداشته اند زیرا جنبش دانشجویی در ایران به شدت ملهم و متاثر از ادبیات و فرهنگ چپ بود وبا برنامه های اقتصادی هاشمی رفسنجانی از بالا تا پایین مخالف بودند اما چون دولت هاشمی را بخشی از نظام و حاکمیت می دانستند سکوت پیشه کردند و این وضعیت ادامه داشت تا دوم خرداد۷۶،جنبش دانشجویی یکی از محور ها و موتور های اصلی جریان دوم خرداد بود و طرفدار آقای خاتمی بود.اما ماه عسل آنها با دولت آقای خاتمی زیاد به طول نیانجامید و عملا سرکوب جدی کوی دانشگاه در ۱۸تیر ۸۸پایان ماه عسل جنبش دانشجویی با آقای خاتمی و دولت او بود و یک فضای دیگری برای جنبش دانشجویی شروع شد تا رسیدیم به دوران آقای احمدی نژاد.در دوران اول ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد یعنی سال های۸۴تا۸۸منظما فشار بر روی دانشجویان بیشتر شد و بیشترین فشار مربوط می شود به دوران بعد از حوادث تلخ ۸۸،یعنی از ۸۸تا ۹۲ واقعا فشار به دانشجویان و جنبش های دانشجویی به نهایت خود رسید.و تعداد زیادی از دانشجویان ستاره دار و تعداد زیادی از استادان بازنشسته اجباری شده اند و حتی کار به تفتیک جنسیتی در دانشگاه رسید،اما بعداز انتخابات سال ۹۲ فضا به کل و به جز در دانشگاه عوض شد و تغییر پیدا کرد و آن فضای امنیتی و پلیسی ک در آن کمیته های انضباطی خدایی می کردند تقریبا برداشته شد و جنبش های دانشجویی فعالیت های تقریبا آزادی داشتند.این خلاصه ای از جنبش دانشجویی بود.اما سوالات اساسی و اصلی که باید به آن توجه کرد و پاسخ داده شوند این است که آیا در کشور های مثل ژاپن٬هند،نروژ،آمریکا و دیگر کشور های توسعه یافته هم روز دانشجو و یا چیز به نام جنبش دانشجویی هم وجود دارد یا این سوال این طور مطرح گردد که چرا در کشور های توسعه یافته چیزی به اسم جنبش دانشجویی نیست و سخنرانی ،همایش،کنفرانسی تحت عنوان جنبش دانشجویی وجود ندارد؟
پاسخ:چون در آن جوامع ،به تعبیر علم جامعه شناسی ،کار ویژه دانشگاه مشخص می باشد دانشگاه کارویژه اش علم می باشد پژوهش می باشدو پیشرفت علمی می باشد.برای آنکه در آن جوامع که توسعه یافته هستند احزاب و تشکل های سیاسی مستقل از حکومت وجود دارند و کاری را که دانشگاه ها در ایران انجام می دهند و جنبش دانشجویی دارد انجام می دهد را احزاب و تشکل های مستقل از حکومت و بیرون از دانشگاه انجام می دهد،پس چرا در ایران ،در دانشگاه های ما یک تکلیف ثانویه برای دانشجویان ایجاد شده تحت عنوان مبارزات دانشجویی؟؟!! در یک کلام به علت نبود توسعه سیاسی
