انتخابات ریاست جمهوری ولزوم تغییر

نورمحمد حسینی سوق – انقلاب اسلامی ایران سیر تکاملی خویش را طی می کند. نمی توان گفت که شرایط امروزی ما مثل قبل از انقلاب یا اوایل انقلاب و یا بعد از جنگ و یا حتی دولت پیشین است. ما تغییر کردیم وبه روند تکاملی خویش ادامه می دهیم. ولی باید قبول کرد تا رسیدن به نقطه مطلوب و پیاده شدن آرمانهای انقلاب فاصله بسیار داریم یکی از عوامل این دینامیک اجتماعی ،انتخابات ،خصوصا انتخابات ریاست جمهوری است.این قدرتی که به موجب قانون به مردم داده شده است باید به درستی تبیین شود.اگر بخواهیم که انقلاب روند تکاملی خویش را طی کند و به سرعت به سمت پیاده شدن آرمانها حرکت کنیم باید شروع به بازخوانی مواضع ایدیولوزیک رهبران انقلاب واستخراج آرمانهای انقلابی برای سنجش فاصله گفتمانی و عملکردی آن آرمانها با مدیریت موجود بگردیم.و برهمین اساس در انتخابات نقش آفرینی فعال داشته باشیم.
در انتخابات گذشته ،دکتر حسن روحانی در حالی که دارای یک عقبه طولانی و مداوم اصول گرایی بود با یک بازی ساده وانعقاد قرارداد اجتماعی با جناح اصلاح طلب ، برای پیروزی بر رقبا ریل عوض می کند و با فدا کردن همه سوابق خویش موفق به پیروزی می گردد. درحال حاضر کمتر اصول گرایی است که دل خوشی از عملکرد حزبی و باندی و خطی دکتر روحانی داشته باشد. وکمتر اصلاح طلبی واقعی است که حاضر باشد از توبره ایدیولوژیکی خویش ،برای توجیه عملکرد ضعیف این دولت ،استدلال عقلایی را هزینه نماید.
در این وسط گروهی که در جریان مسائل سیاسی و اجرایی کشور تمام تفکرات و ایدولوژی خود را مصروف صندلی های قدرت و میزهای ثروت نمودند و برخی از آنها نیز به امر صدارت و وزارت مشغول می باشند، امر بر آنها مشتبه شده است که گفتمان آنها دارای پشتوانه مردمی و مستظهر به حمایت مردم می باشد .
همین گروه که تنها حواریون واقعی دولت را تشکیل می دهند از شرایط لرزان اصلاح طلبان و بدبازی کردن اصول گرایان نهایت استفاده را برده اند و به عنوان یک حلقه واسط نه اعتدال ،به دو سر چوبی آویزان می شوند که یک سر آن را اصلاح طلبان و سر دیگر آن را اصول گرایان تشکیل می دهد.
برای این گروه ،این سیاست تا امروز کارگر افتاد ولی برای کارگر شدن آن در انتخابات آینده ملزوماتی دارد که باید فراهم شود :
اول اینکه بیشترین امید این دولت به رد صلاحیت های سیاسی است. روحانی می داند اگر شرایط برای اصلاح طلبان فراهم شود آنها هیچگاه حاضر نیستند که حتی یک رای خود را برای این دولت هزینه نمایند .دولتی ها بر خلاف گفته ها و نظرات هیچوقت حاضر نیستند که شرایط به زمان قبل از انتخابات 88 برگردد. حیات آنها بر ادامه همین شرایط خصوصا حالت خوف و رجای اصلاح طلبان استوار است.
بلاشک حق این است که در صورت اصلاح جهت ، مشی اجتماعی و اقتصادی اصلاح طلبان ، به انقلاب و آرمان های آن بسیار نزدیک تر و کارآمد تر از این گروه حاکم می باشد .
امید دوم این دولت به تفرقه و تشتت اصول گرایان است. اصول گرایانی که بارها و بارها از این سوراخ ضربه خوردند و لی حاضر به اصلاح نیستند.جامعتین ، پایداری ،موتلفه ،ایستادگی ،جمنا ،مشاییسم ،ایثارگران و…..هرکدام ساز خویش را می زنند. آنها دقیقا همان طوری بازی می کنند که رقیب می خواهد.
امید سوم این دولت به همین بازیهای برجامی و کنسرتی است.برخی اصول گرایان که خود را ذوب در ولایت محسوب می کنند کمتر متوجه می شوند که جنبه های منفی برجام و کنسرت و…از مظاهر انحراف از اصولی است که اگر برای مردم بدرستی تبیین شود فطرت پاک و ضمیر خداجوی آنها را با خود همراه می کنند. ولی آنقدر بد به برجام حمله می کنند که بسیاری از مردم خیال می کنند اصول گرایان جنگ طلب و طرفدار سیاست های تهاجمی می باشند و از تحریم ها خوشحال هستند. انگ های مثل کاسب تحریم ماحصل حمله بد و تبیین نادرست مواضع اصول گرایی مثل بومرانگ اردوگاه اصول گرایان را بمباران میکند .
باید به درستی برای مردم توجیه شود که آنچه انقلابیون اصیل دنبال می کنند عزت ایرانی و ظهور یک ایرانی مقتدر و انقلابی ،یک ایرانی بازیگر در صحنه بین الملل است. نه یک کشور ضعیف و ترسو و ملتمس و ضربه پذیر . باید برای مردم مشخص می کنیم که انقلابیون اصیل به دنبال یک گفتگوی بر اسا س عزت ایرانی و برجامی بر اساس منافع بشریت هستند و همین برجام نشان داده است که این مدل شدنی است.اگر مردم ایران فکر کنند که کسانی تحت هر عنوان به دنبال اجرای این اصل عزت هستند قطعا حمایت خواهند نمود
در زمینه بازیهای کنسرتی نیز قضیه را تا بدانجا گسترش دادند که بسیاری از مردم خیال می کنند که نقلابیون حتی با نقاره های امام رضا مشکل دارند ،غافل از آنکه اعتلای موسیقی ایرانی و سنتی و پیشرفت و ترقی موسیقی متعالی بعد از انقلاب، ما حصل تفکرات ناب اصول گرایی بوده است. حال اجرای این اصول در عهد دولت های اصول گرا بوده است یا اصلاح طلب ،بحث دیگری است.
مهم این است که بپذیریم فتاوای مرحوم امام و مقام معظم رهبری یعنی همین رعایت اصول ها بوده است که موسیقی ما از فاز مبتذل به یک موسیقی فاخر و علمی تبدیل شده است. آن چه و بزرگان دین را نا راحت می کند حالات زننده ای است که در کنسرت ها جاری است و رشد موسیقی با گرایشات لمپنی است که حتی صدای بسیاری ازروشنفکران غیر مذهبی ولی علاقه مند به فرهنگ را نیز در آورده است.
آیا ورود به دام صنعت فرهنگ و زوال انسانیت انسان که عمدتا از جانب فرهنگ سرمایه داری برای فربه شدن بدنه کاپیتالیسم و تقویت روح سرمایه داری هدایت و کنترل می شود مورد نگرانی نمی باشد.
امید چهارم بحث توده ها و فقرا ویا به تعبیر ایدیولوژیک آن مستضعفان است. برخلاف برخی ها که معتقدند در ایران بیکاری ،اعتیاد ،طلاق و…..به عنوان مشکل مطرح می شوند ما معتقدیم اینطور نیست.
افراد طبقه ثروتمند که مورد تکریم ما هم می باشند کمتر در دام مشکلاتی مثل بیکاری ،طلاق ،اعتیاد و….گرفتار می شوند. آنها اگر کار نکنند بیکار نیستند چون پول دارند . اگر طلاق بگیرند مشکلات آنها با طلای دلار پوشش داده می شود. اگر معتاد شوند کارتن خواب و دزد و…نمی شوند .
مشکلات اجتماعی فقر و بیکاری و امثالهم ، بیشتر مربوط به قشر مستضعف ویا همان توده مردم می باشدکه اکثریت جامعه ایران را تشکیل می دهند.ریشه یابی و حل این مشکلات هم سالهاست در دام خصوصی سازی و گرایشات سرمایه داری گم شده است.عده قلیلی را بدون این که روحیه سرمایه داری مولد داشته باشند با استفاده از شرایط و رانت و فرصت طلبی و دلال بازی به ثروت و مکنت رساندیم و اکثر مردم را در یک شرایط سخت اجتماعی قرار داده ایم و بعد به سبک غربی ها تکه نانی را جلوی اقشار بسیار ضعیف می اندازیم و بعد از آنها می خواهیم مثل ما لباس بپوشید. خانه داشته باشید. رفتار کنید و آموزش ببینید.
این نوع نگاه به فقرا و سیاست اجتماعی هیچگاه باعث تسکین آلام مستضعفان نمی شود چه رسد به حل مشکلات آنها.
متاسفانه تبلیغات وحشتناک و سلطه نابرابر رسانه های طرفدار سرمایه داری تا کنون نتوانسته است به خودآگاهی دقیق این توده ها برای یافتن راه حل مشکلات آنها کمک نماید.
مدیریت های اجرایی ما سالهاست که اندیشه های اصولی حضرت امام ، شهید مطهری،حتی مرحوم دکتر شریعتی و دکتر بهشتی را از یاد بردند و به تقلید از روندهای عملگرایی غربی قصد برنامه نویسی و برنامه ریزی و بودجه ریزی داریم . ظاهرا قصد ما هم توسعه است ولی این راه به ترکستان هم نمی رود .یادآوری برخی از این موارد توسط مقام معظم رهبری مثل انقلابی گری ،رفع فقر و تبعیض نیز ظاهرا دردی را دوا نمی کند
متاسفانه بسیاری از این مستضعفان و طبقات ضعیف اجتماعی نمی دانند که بیشترین ضربات وحشتناک اجتماعی را از استمرار این سیاست های تجویزی سرمایه داری و بی توجهی به بنیان های ایدیولوژیک انقلاب می خورند. .برای این گروه سرمایه گرا هم فرقی نمی کند چه مرحوم هاشمی اصول گرای آن روز رییس جمهور شود چه خاتمی اصلاح طلب پیروز شود و چه احمدی نژاد و چه خودشان . نسخه دست آنهاست. بانک ها ،برنامه ،بودجه و……
اگر کارمندان و مستضعفان و قشر ضعیف به این خودآگاهی ارمانی رسید آنگاه تمام امید این جناح به یاس تبدیل می شود ولی اگر نتوان این آگاهی را در جامعه بوجود آورد بی شک آنها پیروز خواهند شد
اگر کاندیدای ریاست جمهوری بر روی این مساله تاکید کند و راهکار علمی واسلامی و غیر سرمایه داری مبتی بر آرمانهای اصیل انقلاب وفق نظر بنیانگزاران ، پیدا کنند قطعا مورد اقبال توده مردم که اکثریت هستند قرار می گیرد.
این هابرخی ازاصولی است که به طور کامل هیچ دولتی از صدر انقلاب تا کنون نتوانسته است پای بندی کامل خود را به آنها اعلام کند و التزام عملی خویش را به آنها نشان دهد.
نتیجه این که بازیگران سیاسی و کسانی که معتقدند باید این لوکوموتیو دیزلی و سنگین برای واگن های اجتماع ایرانی تعویض و یا تقویت شود باید بر روی امید های این دولت انگشت بگذارد و تدبیری جامع و مطابق شان این مردم و ملت انقلابی اتخاذ فرماید. تدبیری خارج از این الگوههای رایج اصول گرایی و اصلاح طلبی . تدبیری نو بر پایه اصول ایدئولوزیک اسلامی و مطابق آرمانهای رهبران واقعی انقلاب . آرمانهایی که ما سالهاست به دنبال پیاده شدن کامل آنها در بدنه دولت و مجلس و قوه قضاییه و قوای نظامی و انتظامی هستیم.
اسم آن را هر چیزی که می خواهید بگذارید