گروه اجتماعی- آری؛ اینجا؛ سربس علیاء، مردمی که در محرومیت بهسر میبرند، کودکانی که ارزوی دیدن تلویزیون دارند و مادری که می گوید:تمام زندگی ما چراغهای دستی برای روشنی بخشی به خانه مان می باشد.
به گزارش بویرنیوز، تقریباً در 20کیلومتری شهر دیشموک روستایی به نام سربس علیاء واقع است، جایی که مردمانی از جنس صفا، صمیمیت ولی در عین حال در سایه عدم وجود حداقل امکانات زندگی می کنند.
40دقیقهای را آن هم بیشتر به دلیل راه ارتباطی نامناسب با خودرو عزیمت کردیم و به نزدیکی روستا رسیدیم، مسیری که به دلیل نبود راه ارتباطی باید بیش از یک ساعت پیاده می رفتیم تا به محل زندگی مردمی برسیم که در منطقه ی صعب العبوری از دیشموک قرار دارند.
بعد از یک ساعت پیاده روی بهمراه خبرنگار شبکه استانی دنا و رئیس اتفاقات برق دیشموک به کودکی در نزدیکی روستا رسیدیم که از او پرسیدیم، از روستای خود خوشتان میآید؟
این کودک ساده و محروم به ما گفت: نه؛ چون که ما برق نداریم و به دلیل نبود برق تلویزیون نمی بینیم.
کودک بیان کرد: آروزی ما داشتن برق و دیدن تلویزیون است.
به داخل روستا نرسیده، اهالی ساکن در روستا از نبود برق، عدم راه ارتباطی و حتی از محرومیت آب شرب انتقاد کرده و گفتند: 37سال از انقلاب گذشته و هنوز ما را کسی ندیده است!
محمد به ما گفت: بعد از زندگی اجداد ما همچنان ما هم به دلیل دامداری و کشاورزی مجبوریم در این مکان سکونت داشته باشیم ولی متاسفانه این وضع ما است، از همه امکانات و حداقلها هم محروم هستیم.
آری؛ اینجا؛ سربس علیاء، مردمی که در محرومیت بهسر میبرند، کودکانی که ارزوی دیدن تلویزیون دارند و مادری که می گوید:تمام زندگی ما چراغهای فتیله ای دستی است برای روشنی بخشی به خانه مان می باشد.
جوان تحصیلکرده ای که به گفته وی، بیشتر اوقاتش را به دلیل نبود امکانات مجبور است به خارج از منطقه عزیمت کند، گفت: آیا شایسته است در عصر کنونی آن هم با وجود این همه امکانات، این مردم از اندک امکانات محروم باشند، آیا این نشانه بی توجهی مسئولان نیست!
وی اضافه کرد: مسئولانی که فریاد حمایت از عشایر و روستانشینان را سر می دهند چرا حداقل امکانات، برق و راه ارتباطی را برای مردم محروم روستایی و عشایری مهیا نمی کنند تا از خروج آنها از روستا جلوگیری کنند.
مادری از اهالی ساکن در روستا با بیان اینکه، از نبود راه ارتباطی، برق و آب سالهاست رنجی می بریم، خاطرنشان کرد: مسئولان به داد ما برسند و ما را از معضلات موجود نجات دهند.
لحظاتی را با کودکان روستا به صحبت نشتیم و فهمیدیم آروزی همگی داشتن برق و دیدن تلویزیون است ولی نکته ای که ما را تحت تاثیر قرار داد؛ گفته ی یکی از کودکان بود که به ما گفت: شبهای روستای «سر بس» تاریک و ترسناک است.
دردل این کودک دانش اموز با ما ادامه داشت و افزود: ما مجبوریم فاصله طولانی که چندکیلومتر است را طی کنیم تا به مدرسه برویم و سختی رفتن به مدرسه را در روزهای برفی و بارانی متحمل هستیم.
در خصوص مشکل نبود برق این روستا با رئیس اتفاقات برق دیشموک به مصاحبه پرداختیم و موضوع را از وی جویا شدیم.
رئیس اتفاقات برق دیشموک هم که با ما به بازدید از روستا پرداخته بود، اظهار کرد: به لطف خدا و با کمک مسئولان شهرستان و استان بزودی مشکل برق آنها حل خواهد شد.
جبار فاطمی کیا افزود: پایه های برق جهت برق رسانی به این روستا نصب و کار ادامه عملیات برقرسانی ادامه دارد، ان شاء الله بزودی از نعمت برق برخوردار خواهند شد.
وی تاکید کرد: تا برق رسانی به تمام نقاط دیشموک یک لحظه از تلاش دریغ نخواهم کرد و در خدمت مردم خواهم بود.
هرچند توسط مسئولان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران خدمات زیادی به مردم محروم ارئه شد و همچنان ادامه دارد، لذا توجه به این مردم محروم را هم انتظار است تا مردم از روستا به طرف شهر فرار نکنند و در زندگی در کمال آسایش و آرامش بپردازند.
به گزارش بویرنیوز، اما این دست روستاها در استان کهگیلویه و بویراحمد کم نیست و بدون شک فارغ از لزوم ویژه تر دولت به استان، حضور افراد خیر و توانمند برای گره گشایی از بخشی از مشکلات روستاهای استان در زدودن چهره نا زیبای فقر از آنها مثمر ثمر خواهد بود مثال شعر این شاعر نام آور ایران؛ سعدی رحمه الله علیه که چه زیبا فرمود:
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
********************
وحید آهنگ
جای هیچ حرفی نیست
واقعا متاسفم که هنوز تو ایران چنین مناطقی وجود دارد
چی فکر می کردیم و چی شد؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!
مسولین خجالتم چیزخوبیه!!!
دلم تنگ است، دلم میسوزد از باغی که میسوزد.
به خداوندقسم هم علتش رامیدانم هم داه حلش اگرمسئولین خواستندتاراهنماییشان کنم هرچندتخصص من نیست ولی انقدرمشخصه که فقط چشم بازمیخوادویه کم انسانیت وانساندوستی
جواب خدا را. چی میدن مسولین
منکه موندم
من که گریه کردم.کمک خوبه ولی پس مردم خودمون چی این مادران مادر همه ایرانند
جهت بقیه مردم دنیابودجه داریم ولی مروم خودمون هیچ
ایا موقع انتخابات صندوق رای را به چنین روستاهایی می برند
این بودآرمان شهداء ما.
راستی اسم استان چی شد ..راستی پولی که دولت اورد چی شد . راستی برق کشی هسته ای چی شد . راستی چرا به کاندید ها رای دادیم . راستی ما مردم چرا دیگه جرات نداریم حرف بزنیم چرا