گروه اجتماعی- تابستان با همه گرمی اش کم کم رو به سردی رفته و جایش را به مهر زرد و پاییزی داده است.
به گزارش بویرنیوز، بادهای سرد و طولانی و کوتاه شدن روزها به خوبی پاییز را نمایان ساخته و این فصل طلایی روز به روز بیشتر عشوه گری می کند.
دیگر خبری از گرما و شیطنت و بازی کودکان در خیابان ها نیست، آنهمه بازیگوشی های تابستان حالا جای خود را به کیف و کتاب ها می دهد.
این فصل زرد و زیبا با همه عشوه گری هایش که برای خیلی از ماها فصلی رویایی و زیبا برای خرید، تفریح و عکس های یادگاریمان است اما برای خیلی از هم استانی های ما فقط سرمایش حس می شود و بس!
با شروع مهر خیلی از خانواده ها با خوشحالی به تدارک مایحتاج فرزندان خود و تهیه بهترین مرکز تحصیلی، لباس و لوازم تحریر مشغولند و فرزندانشان یکی از شادترین روزهای سال را برای خود تجربه می کنند.
در این هیاهو ها و شادی اما شروع این فصل طلایی رخساری زرد بر چهره برخی والدین می گذار، تهیه لباس نو، شهریه مدرسه و لوازم التحریر همه و همه عرق شرم را بر جبین پدرانی می گذارد که توان تامین خیلی از نیازهای خانواده را ندارند.
رفتن به مدرسه برای دانش آموزانی که باید با لباس های کهنه و یا دست دوم آشنایان مرفه تر خود آغاز شود به کابوس و عقده ای برایشان بدل می شود که آرزوی نیامدنش را دارند!
آری این واقعیت بخشی از جامعه استان ما است که اگر همه ما همت نکنیم و از آشنا و دوست یا فامیلی در نزدیکی مان دست گیری نکنیم شاهد رشد فرزندانی با عقده های کودکانه ای خواهیم بود که در آینده نیز شاید رفتارهای و مسائل فاجعه باری رخ دهد که تک تک ما در قبال آن مسئولیم.
به گزارش بویرنیوز، مردم استان کهگیلویه و بویراحمد عمدتا کشاورز هستند و به علت عقب ماندگی های تاریخی، متاسفانه صنعت جایگاه آنچنانی در این استان ندارد و شاهد آمار فاجعه بار بیکاری هستیم.
خیلی از خانواده ها توان تامین مخارج معمول خود را ندارند و همین امر موجبات بروز پدیده بچه های کار، ترک تحصیل دختران، حاشیه نشینی ها و بروز جرم و بزه هایی را در شهر و روستاها به بار آورده است.
شاید با کمک های هر کدام از ما نتوان به این وضعیت سامان بخشید اما لااقل با تلاش هر کدام از افراد جامعه در عمل به سنت حسنه اسلام و فرامین ائمه و دست گیری از فامیل و برادر دینی می توانیم گامی هرچند کوچک اما موثر در اعتلای فرهنگ کمک و نیکوکاری و رشد فرزندان این دیار برداریم.
مثال سخن شیرین شاعر باند آوازه پارسی که خوب گفت:
بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
یادمان نرود همه ما با هم یک جامعه را می سازیم و نباید فقط به فکر آسایش و امنیت فرزندان خودمان باشیم چرا که رشد، امنیت و شادی وقتی رنگ واقعی و عام به خود می گیرد که بدانیم همه عضوی از یک کل بزگتر به اسم “ما” هستیم.
درود بر نویسنده مطلب ، واقعا لذت بردم
بیایید همه ما دست به دست هم بدیم هرکی حداقل به فامیل ضعیف خودش کمک کنه