زنان و فرصت هایی که از کف می روند

بهاره حسيني – “زنان” مساله ای كهنه اما حل نشده اين سرزمين است. بطوريكه سخن واحدي از اصحاب قدرت و صاحبان نظر درباره حقوق زنان شنيده نمي شود و بر سر مواجهه با مساله زنان توافقي ملموس نیست. در بوجود آوردن اين نارسايي البته چند عامل دخيل و هم دست اند؛ پاره اي تاريخي است، پاره اي حقوقي و پاره اي نيز اخلاقي – عرفي است.
هنوز دامن اختيار و آزادي و دامنه حقوق زنان مشخص نيست. هر كس بسته به نوع قرائت ديني و فلسفه سياسي و نظام حقوقي كه به آن معتقد است حق و تكليفي براي زنان متصور است. البته اين امر خود نيز هم محل نزاع شده است و هم عامل نزاع، چرا كه هر انديشه اي داشته باشيم هر اندازه منصفانه، تا در جايگاه زن نباشيم نمي توانيم حقوق عادلانه اي را براي او وضع كنيم چرا كه عدالت موقوف به شناخت است و شناخت از محققي همدل و تحقيقي همدلانه بر مي خيزد.
ازاينجا مي توان به عوامل تاريخي و نارسايي حوزه زنان پل زد. از دست آوردهاي معرفت شناسي و روش شناسي جديد، وقع و انتباه به همدلي است.
روش شناسان معتقدند شناخت جديد از روش همدلانه برمي آيد. اما واضع حقوق زنان، هيچ گاه بطور كلي زنان نبوده اند. نه تنها حقوق، بلكه تدوین فلسفه هايي كه نظام های حقوقی بر آنها ابتنا دارد نيز كار زنان نبوده است. بطوري كه عده اي معتقدند از يك نظام معرفتي مردانه، حقوق زنان درنمي آيد! در واقع اين عده معتقدند نظام حقوقي و عميق تر از آن نظام معرفتي مكاتب سياسي را مردان نوشته اند و همه مردانه اند. اين مساله نيز حكايت امروز نيست. تا بوده، علم و معرفت مردانه بوده است و بس. لذا ما گرفتار و دربند مفاهيم و حقوقي مردانه ايم و رهايي از آن و شكافتن اين سقف، نگاهي جديد و طرحي نو مي خواهد.
علت ديگر این امر البته اينست كه مساله زنان را مساله اي اخلاقي نمي بينيم. نگاه غير اخلاقي و نگاه حقوقي صرف به زنان، نگاهي است كه ديگر طرفدار عريان ندارد اما در اذهان همه ته نشين شده است و تا اين رسوب برچیده نشود، خشونت و تبعيض عليه زنان نيز زدوده نمي شود.
سخن اصلي اينست كه حقوق زنان مدعياني و بانياني دارد. اگر آنان نيز بلنگند ديگر اميدي به اصلاح نمي توان جست. سخن من البته از اين هم كوتاهتر است، به کوتاهی یک سفر؛ اخيراً رئيس محترم جمهوري به شهر ياسوج سفر كردند. براي ايشان انواع جلسات و ديدارهايي پيش بيني شده بود و گروهي از أقشار به نزد ايشان رفتند و از مصائب خود گفتند. جالب ماجرا اينجاست كه مساله زنان بازهم مورد غفلت واقع شد و اسیر دستورالعملهای مردانه! هر چند معاونتي در رياست جمهوري و ادارات كلي در استانها متكفل اين حوزه اند، اما در اين سفر صداي آنها از همه كوتاه تر بود و فرصتي طلايي را از دست داديم.
رییس جمهور و معاون امور زنان ايشان حضور داشتند كه متاسفانه اهتمامي در استان نسبت به أمور زنان ديده نشد و اين فرصت از كف رفت و رخت بدون تاید ماند و باز هم آبی چرکین!
همه خوب مي دانيم كه مصائب زنان در اين استان دو چندان است؛ بافت عشايري و نيمه شهري، عرف كج و معوج و چه بسيار مسائلي ديگر که مشكلات زيادي براي زنان استان بوجود آورده است.
اين سفر مي توانست فرصت مناسبي باشد براي طرح مسائل و مطالباتي كه زنان آن را كمترين حق خود مي دانند كه متاسفانه… نبود وحدت و همدلی بی بی های دیار و بالادستی خودمختار مردان و به تبع آن دراز کردن کفچه گدایی از مدیران ارشد برای سهم خواهی بانوان! شاید کتابفروشی و شاید …!
چه بسیارند معماران زبردستی که باید مدیر کل راه و ترابری باشند، چه زیبارویان متخصصی که با یک جو همت مدیر دانشگاه و علوم پزشکی باشند، چه بانوان اساتید فن و بیان و اندیشه و حکمت و هنر، که باید مدیر کل ارشاد باشند، چه صنعتگران بانو و نمونه و خلاق و دکترین اقتصادی و صنعتی که می توانند این حوزه را رهبری کند، و دهها چه و چه و چه ديگر که فقط روز زن خوشحال هستند که یک سکاندار لوح تقدیری به آنان تحقير كند.
مدير محترم بانو و عزیز و مشاور خیلی خوب استاندار! این است ماوای با زن بودن. مسیر به گرفتن چند عکس با رییس جمهور و وزیر و وکیل و استاندار نیست، با حضور خود و برای حضور خود، دختران ایل را به قله های ایستا و مانای افتخار و رهبری نزدیک کنیم.