غلامحسین رهبرنیا* – سخنان اخیر چنگیز جلیلوند درباره لرهای بویراحمدی و ممسنی ناخودآگاه مرا به یاد سخنان حمید گودرزی در سال 91 انداخت که آنهم با بی مهری درباره قوم لر سخن بر زبان راند.
مقایسه این اتفاقات با موارد مشابه از جمله توهین به ترک ها در یک برنامه کودک تلویزیونی و نظایر آن و همچنین مقایسه رفتارهای آن پس از فروکش کردن تب و تاب آن چند پیام مهم اجتماعی و فرهنگی را متبادر می سازد.
در وهله نخست نباید فراموش کرد که ما همه ایرانی هستیم و اگر اشتباهی از سوی کسی نسبت به هر قومیتی صورت گرفت باید نسبت به آن متذکر شویم و روحیه و رویه وحدت را همواره حفظ نماییم.
در ثانی وقتی به نتیجه می رسیم که دلیل طرح چنین مباحثی از روی ناخودآگاه و ناتوانی مدیریت ذهن فرد در لحظه است باید به همان نسبت به آن حساسیت نشان دهیم یعنی وقتی می دانیم عمدی در کار نبوده، نباید اجازه ایجاد فضایی را دهیم که زمینه ساز حرکات احساسی و یا سوءاستفاده فرصت طلبان شود چرا که همواره برخی مترصد فرصتی هستند تا با جریحه دار کردن و تحریک احساسات پاک اقوام آتش بیار معرکه باشند و متاسفانه شبکه های مجازی با فوران اطلاعاتی که در دسترس همگان قرار دارند این زمینه را ایجاد کرده اند تا هر اطلاعات درست و غلطی را منتشر کنند و البته قطعا اگر عمدی در طرح چنین موضوعاتی باشد از سوی مراجع نظارتی و قضایی برخورد خواهد شد.
اما در باب شیوه اعتراض باید خارج فضای توهین و خشونت کلامی انتقادات مطرح شود چرا که معمولا منتقدان چنین مسائلی دلسوزان فرهنگی هستند و به همین خاطر اعتراضات باید تا رسیدن به یک هدف مشخص که معمولا عذرخواهی شخص مورد انتقاد و برنامه مربوط به آن موضوع است، ادامه یابد.
همواره نباید فراموش کنیم که در چنین مواردی یک مطالبه عمومی داشته باشیم آنهم اینکه سیاست گذاران باید همانگونه برای جور رفته بر ما تلاش احقاق حق کنند که در موارد مشابه برای سایرین انجام می دهند بدین معنا که اگر بخاطر سایر قومیت ها برنامه ای تعطیل می شود و یا رسما عذرخواهی میکنند برای ما هم همانگونه شود.
علی ایحال جلیلوند به عنوان یک هنرمند پیشکسوت اشتباه کرد و عذرخواهی هم کرد و نباید توقع فراتری داشت اما بایسته و شایسته است برنامه تلویزیونی خوشا شیراز نیز رسم ادب را بجای آورد و ضمن عذرخواهی حداقل یک برنامه خود را به دلاوری ها و رشادت های مردم بویراحمد و ممسنی در عرصه های مختلف انقلاب و معرفی بزرگان و نخبه های علمی این مناطق اختصاص دهد و بنظر می رسد این یک مطالبه به حق است که دور از انتظار نیست.
* فعال سیاسی – اجتماعی
