بهرامی “قطار اصلاحات” را سنگ نزند!

احسان محمدحسینی – “تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف … مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی”

قطار اصلاحات زوزه کشان آمد، گردنه های صعب العبور را در نوردید، بر عرش آن بزرگمردی نمایان است که سختی روزگار را چشیده و چشمان تیزبینش تمام مسیر را رصد می کند. می تازد و می آید، مسیرش از “پریکدان” می گذرد و مسافران منتظر در ایستگاه چشم به راهند. آن مرد می راند و می آید.

عجیب است!!! در بین راه کسی ایستاده است تا سوار شود. اما مگر می شود؟! قطار که خارج از ایستگاه نمی ایستد زیرا اگر بایستد “راهزنان اصلاحات” امانش نمی دهند.
آن “بین راهی” به استقبال قطار می دود، هی می دود و دستانش را تکان می دهد و لبخند می زند، با یک دست بلیطش را بالا گرفته و دست دیگرش را برای راننده و مسافران تکان می دهد و خوشرقصی می کند. اما دریغ و افسوس که قطار فقط در ایستگاهش می ایستد. آخر چرا آن “بین راهی” در ایستگاه پریکدان نایستاده بود؟! واهمه اش از چه بود؟ احتمالا بلیطش را از آن “تعاونی!” گرفته بود که “پروانه ی کسبش” باطل شده بود.

قطار اصلاحات می تازید و می آمد ، “سید باقر” می تازید و “بهرامی” شتابان از پی!

“کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش”، قطار رفت اما شاید هنوز کوره امیدی باشد. آهاااان، ایستگاه! پریکدان! شاید آنجا بتواند سوار شود.

آخر تو چرا هیچ نمی دانی؟! مگر تو فیلم هم ندیده ای؟ اگر می خواستی بر سپر آن هم سوار شوی لااقل باید اندکی به موازات آن می دویدی! امان از بی تجربگی!

… قطار به ایستگاه رسید و منتظران در حال سوار شدن بودند، … “بین راهی” دوید تا به آنجا رسید. حال چه کند؟!! نگاهی به “راننده ی قطار” می اندازد و نگاهی به بلیطش! آخر کدام راننده “بلیط باطله” را قبول می کند؟! عجب!

ذهنش مغشوش شده بود و دندانهایش زبانش را له کرده بودند، راهی نمانده بود باید چه کند؟!
قطار به آهستگی حرکت کرد لوکوموتیو از جلوی چشمانش رد شد و دیگر امیدی نبود، واگن ها یک به یک مانند انیمیشن از جلوی چشمانش می گذشتند. مسافران برایش دست تکان می دادند و می خندیدند زیرا می دانستند بلیطش را از کجا گرفته است!

مگر میشود؟!! او که بلیط داشت! بار دیگر بلیطش را بالا برد و شتابان دوید در پی “قطار اصلاحات”. فرصتی نمانده بود باید کاری میکرد کارستان. آهان! سنگ! باید با سنگ بزند! باید واگن های قطار را با سنگ بزند! آخر این خصوصیت تمام “کودکان” است. دیگر چه می شود کرد؟ آنها به قطار ایستاده که سنگ نمی زنند! چون می دانند “راننده” اگر پیاده شود گوششان را می پیچاند! آنها فقط به قطار در حال حرکت سنگ می زنند چون می دانند “راننده” عادت “کودکان” را خوب می داند و بعید است که برای تأدیب آنها ترمز بزند! تمام جسارت “کودکان” از این بابت است.
وقتی حرکت قطار تندتر می شود سنگ زدن آنها بیشتر و بیشتر می شود، البته این مهم نیست مهم راننده است که قطار را در مسیرش هدایت کند، عادت کودکان را که نمی شود عوض کرد!.
… و البته این تقصیر شما نیست “جناب بهرامی” ! ، در جامعه ما این به یک قاعده ی کلی تبدیل شده است که چیزهای بی حرکت را مورد تعظیم و احترام قرار دهیم و همین که راه افتادند سنگشان بزنیم!

“بیخودی پرسه زدید صبحتان شب بشود
بیخودی حرص زدید سهمتان کم نشود
و خدا را با خود سر دعوا بردید
و قسم ها خوردید
و حقیقت ها را زیر پا له کردید
و چقدر حظ بردید که زرنگی کردید!”