بار دیگر در هنگامه انتخابات نوای تخریب و تفرقه افکنی در بین دو جناح سیاسی فراگیر شده است و فراموش کرده اند که هدف اصلی انتخابات تامین منافع و عزت ملی است. دم زدن از کاستی ها و نادیده گرفتن محاسن و نقاط قوت این روزها به فرهنگی عمومی و شاید بیماری خطرناکی تبدیل شده که روز به روز هم فراگیر تر می شود. اما بد نیست همه ما نگاهی به خود بیاندازیم و قدری هم احساس نیاز کنیم که خود را اصلاح کنیم تا بتوانیم جامعه را اصلاح و متعالی نماییم، کمی از تندروی ها و منافع شخصی و تعصبات حزبی و جناحی خود به نفع منافع ملی بکاهیم. مسائلی که کم می نمایند اما در واقع لایه های زیربنایی مشکلات کنونی جامعه هستند. عدم نقد پذیری، تخریب بجای نقد، بزرگنمایی کاستی ها و سیاه نمایی و رد محاسن جناح مخالف و از سوی دیگر بزرگنمایی موفقیت ها و دستاوردها و تکذیب تمام کاستی ها و کمبود های جناح همسو، تعصب گرایی طایفه ای جناحی و سیاسی مفرط، عدم صداقت و واقع گویی و … از جمله این مسایل فرهنگی هستند که برای اصلاح آنها و در نتیجه رفع مشکلات جامعه باید از خودمان شروع کنیم. شرکت در انتخابات برای همه لازم است اما در همه رفراندوم و همه پرسی های دنیا احترام، تعهد و التزام به نظر حداکثری (و لو یک نفر بیشتر) نشانه رشد اخلاقی، بلوغ عقلانی و شعور اجتماعی و فرهنگی مردم آن جامعه است. گزینش خوب و آگاهانه یک وظیفه است که در جامعه ایرانی اسلامی ما این وظیفه حساس تر و مهمتر می نماید و لازم است در انتخاب خود به معیارهایی از قبیل اعتقاد و التزام به اسلام، قانون اساسی، ولایت، اخلاق، عدالت محوری، دردمندی و دردشناسی نسبت به نیازهای مردم، صداقت در کلام رفتار و عمل، و یا حداقل تعهد و التزام به سوگند خود، توجه ویژه ای نمود. مطابق قانون اساسی همه کاندیداهایی که رد صلاحیت شده اند یا واجد صلاحیت لازم نشده اند صرفا مناسب مناصب حساسی چون قانون گذاری، نمایندگی مجلس خبرگان رهبری و یا ریاست جمهوری نیستند و یا به تشخیص مراجع تصمیم گیری توانایی انجام این وظایف را ندارند چه بسا در پست های اجرایی رده پایین تر موفق تر باشند. بهرحال وظیفه همگانی کمک و انتخاب فرد اصلح است. فردی که منافع اسلامی و ملی، عقل، منطق، عدالت و شایسته سالاری را بر تعصبات حزبی، جناحی خود ترجیح دهد و بجای ورود به بازار زد وبندهای سیاسی و معامله گری به فکر منافع ملی، اسلامی و مردم خودباشد. چرا که نامزدهای وابسته به کانون‌های قدرت و ثروت، مدافع حقوق مردم نخواهند بود و در واقع نماینده اصلح بر سر منافع ملت، نظام و مردم خود با کسی معامله نمی‌کند. فراموش نکنیم افرادی که خود به قوانین اخلاقی و اجتماعی پای بند نیستند نخواهند توانست قانونی بنویسند که مناسب وضع مردم باشد. پس هرگاه بر اساس منافع شخصی، تعصب و معیارهای نادرستی از این قبیل دست به انتخاب بزنیم خود دخیل در ایجاد شرایط نامطلوب هستیم و ناله و فرافکنی های بعدی ره به جایی نخواهد برد و آن هنگام است که باید در تنهایی قدری با خود صادقانه برخورد کرد و لاقل در محکمه وجدان خود اعتراف کنیم ” از ماست که بر ماست”.
صادقی
مدیر فرهنگ دانشکده سما واحد یاسوج
