فاتحه خوانی ننگ شده است!؟

سجاد نجفی – نمیدانم با این دوگانگی ها چه باید کرد، آیا شریک شدن در غم صاحب عزا خجالت آور است؟
آیا احترام گذاشتن به متوفی مایه ننگ است؟
اگر زارعی با رفتن به فاتحه خوانی،  نشان دهد که همچنان مردم را والاتر از همه میداند باید ترور شخصیتی شود و اورا بخاطر این احترام به مردم زیرسوال ببرند؟
اگر فاتحه خوانی مایه ننگ است به پدرانتان بگویید زیر بار این ننگ نروند. اگرچه پدربزرگهایتان با این لکه ننگ پای به قبر گذاشتند، اگر فاتحه خوانی رفتن خجالت آور شده است خودتان وصیت کنید تا برایتان ختم نگیرند تا دامن ملت آلوده به لکه ننگ نشود.
کاندیدهای احتمالی انتخابات، این روزها کجا میروند آنهم با لشکری پیاده نظام متشکل از خرد و درشت پس به آنها بگویید زیر بار این ننگ نروند؟
احتمالا خواهید گفت آنها عوام هستند و مردم از نماینده مجلس انتظار فاتحه خوانی رفتن ندارند.
این سخن شما را میپذیرم و قبول دارم که زارعی زیاد به فاتحه خوانی میرود به فاتحه خوانی قطار فوت شده یاسوج رفت و با دم مسیحیایی خود آن را زنده کرد تا اهل سفر ارزانتر سفر کنند، محیط زیست کمتر آلوده شود، تا سرمایه گذار بداند که مواد خام ارزانتر و بیشتر به کارخانه میرسد.
زارعی به فاتحه خوانی فرودگاه تازه درگذشته رفت و با دستان خود این مرده را از قبر بیرون کشید تا آن فرنگی با هواپیما، بویراحمد را از آن بالا ببیند و برخودش ببالد که با بلوطهای بویراحمد هم خانه شده است، و جیبش را اینجا خالی کند تا مردم دیگر غم نان نداشته باشند.
زارعی در تشییع جنازه بیمارستان ۲۰۰ تخته خوابی دولت آباد شرکت کرد اما اجازه تشییع آن را نداد و اهالی شهر گفت من این مرده را زنده میکنم تا دیگر نیازی نباشد که مردم ما برای نشستن بر چمن های بیمارستان نمازی شیراز حساب پس بدهند و عزتشان توسط یک نگهبان زیر پا گذاشته نشود. زارعی خودش با دستان خودش سعی بران نموده که تا در آینده ای نچندان دور واژه “حرکتش بیه سی شیراز” از میان واژگان روزمره مردان و زنان بویراحمدی حذف شود.
زارعی برای فاتحه خوانی به کاکان رفت، گاز را باخودش برد و عزای کاکانی ها را به عروسی مبدل کرد. زارعی به مارگون، لوداب و ۶۷ روستا گاز داد تا با عصای موسایی خود آتشی برای خوردن و گرم شدن منزلشان روشن کند.
زارعی با وارد کردن شک، جلوی ایست قلبی جاده پاتاوه به دهدشت را گرفت و اورا قبراق و سر حال کرد تا همچنان، راه بشکافد سنگ ها را و خودش را به مردمی چشم انتظار برساند.
زارعی به مارگون رفت تا خودش با دستان خودش بیکاری را درون قبر بگذارد،  او بازهم با دست پر رفته بود با کارخانه فولاد مارگون
اینها گوشه ای از فاتحه خوانی های زارعی بود، هر چند که میتوانست در تهران فقط به استخر برود وغمش نباشد آن کودک سیلاب و کلواری.
زارعی میتوانست مانند پیشینیان فقط وغ فقط حرف بزند و باخودش بگوید ، بی خیال ملت؟
در هرصورت زارعی نمیتواند بیخیال یک جا بنشیند،  هرچند که نان به نرخ روز خور ها همچنان هستند.