محمد علی وکیلی در ابتکار نوشت:
ضرب المثل معروف مرغ یک پا دارد حکایت جماعت لجباز، انعطاف ناپذیر و خودراًی است. این ضرب المثل عامیانه شرح حال بسیاری از رفتارها و وصف مواضع انعطاف ناپذیر برخی در مقابل رقبای خویش می باشد. در ادبیات بین الملل بازی با حاصل جمع صفر و بازی صفر و صد و بازی برد-باخت ترجمان ضرب المثل مذکور است. آنانکه با منطق «یا همه یا هیچ» با قضایا برخورد می کنند و به دنبال غلبه مطلق می باشند مرغ منطقشان یک پا متولد شده است. این جماعت نگاهشان به دنیا نه بر اساس اصل واقعیت که اساساً رویایی و در مواردی نیز دارای آرمان های دست نایافتنی می باشند.
واقعیت صحنه قدرت همواره هزینه ساز بودن و فرصت سوزی این منطق را به نمایش گذاشته است. نومحافظه کاران آمریکایی سالها با همین منطق، خاورمیانه را به تلی از آتش و دود تبدیل کردند و در نهایت هم باد درو نمودند. آنها نه تنها قادر به ایجاد خاورمیانه بزرگ نگردیدند که هر آنچه را بزعم خود کاشتند به دست رقیب یعنی ایران درو شد. مرغ رژیم صهیونیستی از اساس یک پا بوده است. رژیمی که هیچ کدام از قطعنامه های نهادهای بین المللی را وقعی نگذاشته و آنها را به سخره گرفت و با لجبازی تمام، اقدامات صلح طلبان را تاکنون ناکام گذاشته است.
در پرونده هسته ای از زمانی که مرغ تیم های مذاکره کننده دو پا شد طلسم پرونده شکسته شد. تیم مذاکره کننده دولت یازدهم با انتخاب رویکرد بازی برد-برد نشان داد که مرغ او یک پا نیست و مرغ منطقش دو پا دارد.
در نقطه مقابل نیز این واقعیت تحمیل شد و با تمکین طرفین به منطق برد-برد بن بست ده ساله پرونده هسته ای گشوده گردید. اما اکنون آرایش داخلی بین کسانی است که مرغشان همچنان یک پاست و کسانی که مرغشان دو پاست. در آمریکا سناتورهای جمهوری خواه با منطق مرغ یک پا آنچه را دولت اوباما توافق کرده را به انکار گرفته اند و رسماً مدعی شده اند که آن دولت و آقای کری، کنگره را در جهان منزوی نموده است. از طرفی نیز لابی های صهیونیستی که پیروزی مطلق طرف آمریکایی و محکومیت و محرومیت مطلق ایران را طالب بودند اکنون فریاد برآورده اند که چرا نشسته اید؟ ایران به هر آنچه می خواست دست یافته است. در سویی دیگر مخالفان و منتقدان دولت یازدهم ذره بین به دست در حال تحلیل داده ها و ستانده ها می باشند و با ترسیم تراز دست آوردها سعی در وارونه جلوه دادن آنچه بدست آمده و ناچیز قلمداد کردن ستانده ها در مقابل خسارت عظمای داده ها دارند. واقعیت این است همانطور که آقای کری در پاسخ به سناتور کورکر اذعان نمود، تسلیم کامل ایران خیال خام است و بارها این مضمون در اعترافات اوباما نیز تکرار شد. جمهوری خواهان با مبنا قرار دادن اهداف اولیه تقابل غرب با ایران، یعنی سلب حق هسته ای و پلمپ تمام تاسیسات و فلج سازی کشور با تحریم ها به بهانه هسته ای، حاضر به تمکین حق هسته ای صلح آمیز برای ایران نیستند؛ بنابراین در نظرگاه این گروه تمامیت خواه و لابی صهیونیسم، هر توافقی که حق هسته ای را برای ایران به رسمیت بشناسد در حقیقت به معنای بازندگی طرف غربی و پیروزی طرف ایرانی بحساب می آید.
در داخل کشورمان نیز عده ای که خود با ماجراجویی مسئول عواقب تحریم های ظالمانه بوده اند، اکنون با مقیاس قرار دادن شرایط دست نایافتنی و غیر واقعی پیرامون ستانده های ظریف به داوری نشسته اند و در نتیجه حکم به باخت ایران و پیروزی مطلق طرف مقابل می دهند.
گویا در نظرشان ساحت قدرت عرصه آرزوهای فانتزی و تخیلات رمانتیک می باشد. هر چه فانتزی تر، شعاری تر و دارای تخیلات غیر واقعی تر باشد نزد آنان نام موفقیت دارد.
این در حالی است که موفقیت در علم سیاست یعنی توان خلق فرصت ها و دوری از فرصت سوزی. ناکامی های “مرغان یک پای” سیاست سالهاست تن کشور عزیزمان ایران را زخم دار کرده است و عمق این زخم در حال عفونت بود. میزان خسارت مرغان یک پای سیاست نه برای نسل کنونی که برای نسل های آینده نیز غیر قابل تخمین و محاسبه است.
مرغ سیاست در دوران تکثر قدرت، دو پا می باشد و بازی آن حاصل جمع صفر نیست. تمام قدرت های بزرگ ظرف دو سال گفتگوی فشرده، متوجه شدند که با بازی برد-باخت قادر به عقب راندن ایران نیست. بنابراین آنان نیز مجبور شدند که خود از منطق بازی حاصل جمع صفر عقب بنشینند و به بازی برد-برد تمکین کنند. اکنون مهمترین چالش تیم های مذاکره کننده، در درون پایتخت های خود، نحوه مقابله با هواداران و طرفداران بازی برد-باخت می باشد. مرغان یک پای سیاست به جنگ تیم های مذاکره کننده برخاسته اند و باید دید آیا تیم های مذاکره کننده آنچنانکه تسلیم واقعیت صحنه قدرت و معجزه بازی برد-برد شدند آیا قادر به اقناع مخالفان داخلی خواهند شد و یا رهاورد رنسانس کنونی در صحنه مناسبات قدرت بین الملل با دیوار آهنین تمامیت خواهان باد هوا خواهد شد.
