بویر نیوز – حسن غفاری: اگرچه شهرها وجمعیت شهری استان در سه دهه اخیر فزونی یافته اما فرهنگ عشیره ای هنوز برپایه قوم گرایی دراستان کهگیلویه وبویراحمدحاکم است. شور وشوق شاعرانه عشایری شان می جوشد،اغلب از سختی ورنج عذاب زندگی عشایری دوری جسته اند، اما گه گاه روح آزادگی وهم نشینی با طبیعت در رفتارهایشان دیده می شود.
ازجمله پیامدهای زندگی امروز بشر سرعت است٬ گویی این تنها راه مقابله با عمرکوتاه آدمی است. کوچ ماشینی زمان وزحمت کمتری را برای عشایر دارد اما شکسته شدن شیشه این ماشین در جدال با روستائیان برای توقف قانونی ۲۴ ساعت در مسیر ایل راه را باید کجای مدرنیته جای داد، همسو شدن عشایر با سرعت هم نمی تواند از مظلومیت ومحرومیتش بکاهد، همه دستگاههای دولتی در برابر عشایر همانند روستاها وشهرهاموظف به همکاری اند، اما واقعیت چیز دیگری است.
شاید نوشیدن این چای در میانه راه بتواند کمی از خستگی ودلهره های به وجود آمده نیمه شب گذشته را از دست طمع ورزان دزد که فرزندانش را به سنگ وگلوله بسته بودند به فراموشی سپارد٬عشایری که تا نیم قرن پیش قدرت نظامی کشور به حساب می آمدندوروزگاری صفت ذخیره انقلاب به آنها داده شد.حال از دست دزدان به ارزوی کوتاه شدن شب برآمده اند .
همه جان ومال عشایر دام است،آنها کارخانه دار وتولید کننده های بی سند هستند وسهمی در دریافت وام برروی سیاه چادرهای عشایری خود ندارند وسندی برای حمایت مالی در کارخانه تولید شیر، کشک، گوشت،چرم و خوداشتغالی از سن شش سالگی تا شصت سالگی ندارند. گویی قانون خبرازاین نوع زندگی ندارد.
مهرپدرومادرهمه ی راز زندگی عشایری است، همه چیز سینه به سینه است ورودر رو، نسل ها از پی هم آمدند ورفتند با کمترین تغییر در زندگی ، مشغله زیاد وزندگی سخت جایی رابرای فکر کردن ونوآوری نگذاشته است ، نظم نوین جهانی ورشد تکنولوژی روال زندگی عشیره ای را به هم ریخت. هنوز هم گرمی خانه وخانوارهای عشایری به محبتی است که ازدلشان برمی خیزد٬ صفتی انسانی که در پیچ وخم های جوامع شهریمان به ریا ونیرنگ وتظاهر بدل شده است.
من فردی عشایری هستم٬ من تولیدکننده ای بی ادعا هستم ، کمترین توقع را از جامعه دارم، زندگی من آمیخته با طبیعت است ، من با طبیعت همراهم وبه طبیعت احترام می گزارم ، روزگاری وسعت چرای دامم بسیار بود شما شهری ها در مراتع وقلمروهای چرای دام های ما کارخانه، بزرگ راه، شهرک صنعتی، شهرک ها، ویلا و ….. ساختید. جاده های بین شهری را در مسیر ایل راههای چند هزارساله ما بردید و فضاهای ایل راهی را برای کشت وباغ به سایرین واگذار کردید، مدیریت اشتباه وزیاده خواهی های شماموجب شده که ما باور کنیم دوره عشایری تمام شده است.
پشت سر٬ کوه. پیش رو٬ دشت. ایلات وعشایر هویت وعظمت فراموش شده روزگار گذشته این مرزوبوم اند. ما ندانسته وبه راحتی زندگی را برآنها سخت وتلخ ساخته ایم٬ به زودی آنها همسایگان جدید ما در بی کاری وسردر گمی های شهری خواهند بود.
(این مجموعه با همکاری فرهنگی سازمان امور عشایر استان کهگیلویه وبویراحمد تولید شده است٬)
حسن دمت گرم
دست آقای غفاری دردنکند
عکس چهارمی مرا یاد تقی معمولی انداخت در سریال پایتخت وقتی میخواست وزن کم کنه .