گفتگوی خواندنی با پرستار نمونه کهگیلویه و بویراحمدی

به گزارش بویرنیوز، خدمت به جامعه در هر لباس و هر رشته و گروهی که باشی فرقی نمی کند،مهم نیت خدمت است می خواهد پزشک باشی،مهندس باشی و یا یک پرستار.

برخی از پرستاران ما در گمانی اند، پرستارانی که حاضر نیستند برای کاری که انجام می دهند برسر کسی منت بگذارند.

ناهید عباسی متولد 1345 در رشته بهیاری،از خدمت در مناطق محروم تا کارشناس مرکز بهداشت استان،7 مرتبه به عنوان کارمند نمونه  از جمله سوابق درخشانی است که در کارنامه کاری خود دارد.وی با 25 سال سابقه کار اکنون بازنشسته دانشگاه علوم پزشکی است.

 روز پرستار بهانه ای شد تا با این بانوی نمونه گفت و گویی داشته باشیم که در ادامه می آید:

وی اظهار کرد:از سال 68 در بیمارستان شهید بهشتی یاسوج شروع به کار کردم،در آن زمان به شدت کمبود پرستار بود به خاطر همین مشکل،ماهانه حداقل بیست شیف شبکار بودم.

این پرستار ضعیف بودن وضعیت رفاهی بیماستان،مشکل مهد کودک در شیفت های مختلف،نبود  سرویس ایاب و ذهاب و مرخصی زایمان 3 مامه را از مهمترین مشکلات در دوران پرستاری خود بیان کرد و گفت:چون به کارم عشق می ورزیدم حاضر بودم همه چیز را فدای کار کنم،اگر پرستار نمی شدم باز هم دوست داشتم حداقل کمتر از این شغل نباشد و آن عشق معنوی کار باعث شد با همه مشکلاتم بجنگم.

وی ابراز داشت:در شرایط خیلی سخت کار می کردم،بعد از یک سال که از کارم گذشت سال 69 به تبعیت از همسرم در روستای نقاره خانه چیتاب مشغول به کار شدم،آن موقع پزشکان پاکستانی بودند و تعداد پرستار و بهیاری هم که بودند در حکم یک پزشک در تمام واحدهای مختلف کار می کردند.

عباسی ادامه داد:محل سکونت من در چیتاب بود ولی محل کارم نقارخانه بود،فاصله این دو روستا با شرایط بد جاده خاکی و کمبود وسایل نقلیه حدود 4 کیلومتری بود با توجه به این که مرکزی که من در آن کار می کردم دو شیفت بود یعنی روزانه  پیاده این مسیر را 4 بار طی می کردم صبح ها از ساعت 7 تا 12 و عصرها از 2 تا 5 بعد از ظهر.

وی گفت:کمبود آب و برق، گاز و حتی تلفن برای تماس وجود نداشت،دخترم 6 ماهه بود و نگهدای از آن مشکلی بزرگی بود بود که در حین کار کردن داشتم.اما با همه این مشکلات به خاطر عشق به کارم در هر صورت 2 سال گذشت،شاید یکی از دلایل دلگرمی بیشتر من و موفقیت در کارم،همان سختی هایی بود که در سال 68 کشیده بودم.

این پرستار بیان کرد:در طول 25 سال خدمت 7 مرتبه به عنوان کارمند نمونه انتخاب شدم،در بازدیدی که وزیر بهداشت و درمان در سال 79 از استان کهگیلویه و بویراحمد داشتند از طرف ایشان لوح تقدیری دریافت کردم و همان سال نامه ای برای مشرف شدن به مکه به من دادند.

وی ادامه داد:یک بار هم به عنوان پرستار بسیج جامعه پزشکی و انجام امور بهداشتی در مناطق دور دست انتخاب و در سال 89 به مکه مکرمه مشرف شدم،چندین بار به عنوان پرستار نمونه استانی و شهرستانی انتخاب شدم و چندین لوح تقدیر از ریاست جمهوری وقت رئیس،دانشگاه علوم پزشکی و جامعه پزشکی دریافت کردم.

عباسی خاطر نشان کرد:به هر حال با توجه به همه مشکلاتی که در زندگی همه وجود دارد شاید مخالفت کردن خانواده با این قضیه طبیعی باشد ولی همسر و فرزندانمان در خصوص  این شغل  خطیر همراه و همگام با من بودند.

تلاش هایش را مرهون همسر و فرزندانش می داند و می گوید:جا دارد از همسرم به عنوان یک مرد نمونه که در تمام این 25 سال در کنارم بودند قدردانی کنم و شاید یکی از دلایلی که در کارم با حول و قوه الهی توانستم سه فرزند خوب و سالم تحویل جامعه دهم حضور سبز همسرم بود. همچنین از فرزندان به خصوص دخترم که در تمام امورات و نبود من در منزل باعث پر شدن خلع خالی ناشی از حضور می شدند تقدیر و تشکر کنم.

خاطره شیرین:

سال 68 که ما هر بعد از ظهر ده گردشی داشتیم باید جهت درمان و معاینه افراد روستا می رفتیم، یک روز نه پزشک و نه راننده ای داشتیم و من هم به بنا به تعهدی که داده بودم نتوانستم سر سری از مسئله بگذرم. تازه گواهی نامه گرفته بودم سوار آمبولانس شدم و دارو و تجهیزات را در آمبولانس گذاشتم و تنهایی به روستای گردوه یکی از روستاهای چیتاب رفتم و اولین باری هم بود که تنهای رانندگی می کردم اما خدا کمک کرد مأموریتم تمام شد، اما اینقدر در مسیر استرس داشتم که منجر به یک سردرد دائمی و میگرنی شدم که سال ها ست که این درد را دارم،اما هر موقع درد دارم خاطره شیرین آن روز باعث آرامشم می شود.

خاطره تلخ:

تازه دوره تئوری تمام شده بود وارد دوره عملی شدیم.استاد ما بسیار حساس و سختگیر بود،قرار شد دو نفر من و همکارم به عنوان کار عملی یک مرده (زن) را بپیچونیم،من،همکارم و مرده را در یک اتاق تنها گذاشت و گفت نیم ساعت دیگر می آیم باید مرده طبق پراتیک آماده باشد که ببرند سرخانه،بعد از نیم ساعت استاد آمد ما دو تا پرستار شده بودیم مثل مرده سرد،سرد.

از ترس روی صندلی بیحال افتاده بودیم،همین باعث شد که ما دو نفر تا 3 ماه تهدید دوره شویم و استاد گفت اگر ترس داشته باشید نمی توانید پرستار خوبی باشید و این یک تجربه تلخ بازهم شیرین بود.

 وی در ادامه به مشکلات پرستاران استان اشاره کرد و گفت:قرار شد 3 سال دوران بهیاری جزء سنوات خدمت حساب شود ولی متأسفانه نشد و  یکی دیگر از مشکلات پرستاران محسوب شدن طرح مشاغل سخت و زیان آور برای پرستاران و بهیاران جز سنوات آنان،که این وعده هم عملی نشد و ما مجبور شدیم باقی مانده خدمتمان را به صورت بیمه ای واریز کنیم.

این پرستار در انتها گفت:در این چند سال اخیر کمبود پرستار به آن وضعیت سال هایی که ما کار می کردیم وجود ندارد،اما کمبود تجهیزات در بیمارستان های استان یکی از دلایل مهم مهاجرت پرشکان از این استان است.

منبع: ایل بانو