سایت
خانواده ایرانی نوشت:
این سوالات برای هر کدام از ما ممکن است پیش بیاید:
– برای حل مشکل خود با همسرم چه کنم؟
– چگونه فرزندم را تربیت کنم؟
– در مهمانی رسمی چگونه رفتار کنم؟
– استرس خودم را چگونه کنترل کنم؟
– با همکاران خود چگونه صحبت کنم؟
– در شغل خود چگونه موفق شوم؟
– چگونه مذاکره کنم؟
– مهارت های کلامی ام را چگونه ارتقا دهم؟
– چطور می توانم اعتماد به نفسم را تقویت کنم؟
– اقتصاد شخصی ام را چگونه مدیریت کنم؟
– چگونه توانمندی های مدیریتی ام را افزایش دهم؟
این ها سوالاتی هستند که نه در مدرسه درباره شان می خوانیم، نه در دانشگاه چیز زیادی درباره شان به ما می گویند. رسانه ها هم آنقدر پراکنده گویی می کنند که نمی توان به جمع بندی مطلوب رسید.
البته درباره همه این ها ، کتاب هایی وجود دارند که توضیحات مفصلی درباره این سوالات و صدها سوال دیگر می دهند ولی آیا همه ما می توانیم این همه کتاب را بخوانیم؟! پاسخ منفی است.
پس چه باید کرد؟ آیا باید به آموخته های جسته و گریخته بسنده کرد یا راه آزمون و خطا را در پیش گرفت؟
در بسیاری از کشورهای خارجی راه حل را یافته اند: برخی رسانه ها به صورت تخصصی به این موضوعات می پردازند و در قبال دریاقت حق اشتراک اندکی، به مردم شان مهارت های زندگی را یاد می دهند. مردم نیز از این رسانه ها استقبال خوبی می کنند زیرا می دانند در قبال آنچه می پردازند، مهارت زندگی و لذت بردن از آن را می آموزند.
در ایران اما جای چنین سیستم هایی خالی است. مردم به حال خود رها شده اند و در میان انبوهی از داده های مختلف، ضد و نقیض و غیرمستند حیران هستند.
قطعاً مردم ایران – به ویژه نسل جدید – از نظر فرهنگی به حدی از بلوغ و آگاهی رسیده اند که بخواهند در کنار سواد رسمی ، مهارت های زندگی را نیز یاد بگیرند زیرا کاملا مشخص است که سواد مدرسه و دانشگاه، به درد خواندن و نوشتن و چهار عمل اصلی می خورد و در بهترین حالت در صورت تطابق رشته تحصیلی با شغل، در خدمت کار است و نه همه زندگی.
با این حال فقدان رسانه هایی که به صورت تخصصی و به زبان ساده ، مهارت های زندگی را تجمیع کرده و یاد بدهند، خلأیی است که باید فکری بدان کرد. در این میان ، همکاری بین رسانه های بزرگ و متخصصان، حتماً بهترین گزینه خواهد بود و مردم نیز از آن استقبال خواهند کرد.
