گذرنامه‌های‌ ایرانی‌ در دوره قاجار و پهلوی +تصاویر

بویرنیوز: بعد از کشف لوحه های مذکور شمخص شد که در این اسناد، نام مسافر و تعداد همراهان، مبدا و مقصد و خط مسیر مسافر به دقت مشخص می شده و شهربان هرناحیه آن را معرفی کرده است.

در دوران متاخر در سال 867 میلادی گذرنامه ای از طرف امیر سلمان شهریاری از امیران محلی جنوب ایتالیا جهت احدی از میسیونرهای مذهبی که به شکورهای اسلامی سفر می کرده صادر شده است.

از قرن شانزدهم با گستر ارتباط و روابط سیاسی دولت ها صدور گذرنامه و مدارک سفری متداول شد، در انقلاب فرانسه و سال هزار و 789 گذرنامه بر اساس تکیه به آزادی های فردی لغو شد، لیکن بنا به ضرورت مجدداد دوباره برقرار شد.

در قزن نوزدهم تعداد دولت هایی که از افراد خارجی برای ورود به کشورشان گذرنامه طلب میک ردند اندک بود وی پس از جنگ جهانی اول تقریبا تمام کشورهای دنیا پاسپورت را جز ضروریات مسافرت اشخاص بیگانه می دانستند و از ورود افراد بدون برگه هویت در حکم گذرنامه جلوگیری می کردند.

در قرن نوزدهم اولین اسناد سفری در ایران به نام های تذکره در دو نوع صادر می شد که در نوع اول به نام تذکره مرور در تاریخ صدور آن یعنی هزار و 330 هجری قمری در آن نام و نام پدر و لقب فرد مسافر درج شده و به وسیله آن مقصد و راه عبور مشخص شده است مدت اعتبار آن یکسال و در صورت مراجعه مسافر به ایران از اعتبار ساقط می شده است.

نحوه کنترل ورود و خروج مسافر در آن به درستی مشخص نیست در نوع دوم تذکره صادره که به نام تذکره اقامت اطلاق می شد به غیر از موارد فوق دو نوع شهادت نامه دولتی نیز صادر می شد که در یکی از این شهادت نامه های محصلین دولتی ضمن الصاق عکس محصل مورد نظر برگه به امضا رییس کل تشکیلات نظامیه می رسیده است.

با تصویب قانون گذرنامه در سال 1312 شمسی گذرنامه به صورت دفتر چرای و به طور کلبی به دو نوع گذرنامه عادی و غیر تقسیم شد.

در طول سالیان متمادی گذرنامه از نظر کیفی تغییرات جزئی داشت لیکن با توجه به روند با شعاب تکنولوژی این نیاز احساس شد که مکانیسم صدور گذرنامه هم گام با گسترش فنون پیشرفته تحول یابد بنابراین در سال 1383 با تکیه بر دانش و علوم ارتباطات و آخرین تکنولوژی روز دنیا گذرنامه های جدید در غالب طرح جامعه گذرنامه به مردم معرفی شود که هر گذرنامه از ضریب امنیتی بالایی برخوردار است.