وارد سالن می‌شویم؛ سالنی که یادگار بزرگمردان سیاست دیروز است؛ از شهید بهشتی تا رجایی و باهنر.. سالنی که همان صندلی‌های قرمزی که تصویر آن نسبت به کتاب‌های تاریخ در مدرسه قدری تیره تر است. پائین جایگاه هیئت رئیسه 4 صندلی خالی کنار هم با پوششی از پارچه مشکی وگل‌های گلایل بعنوان بزرگداشت آیت‌اله گیلانی، جباری، مجتهدی و نجمی قرارداده شده که با تصویر این بزرگان یاد و خاطره آنان در این اجلاس زنده نگهداشته شود.
همه آمده بودند، از آیت‌الله جنتی، هاشمی، آملی لاریجانی، علوی تا نماینده ای که با ویلچر وارد مجلس شد.
آیت‌الله هاشمی شاهرودی نایب رئیس مجلس خبرگان و رئیس شانزدهمین اجلاس خبرگان رهبری اولین فردی بود که در سالن حضور داشت و از همان جایگاه با اعضا خوش و بش می‌کرد اما جای خالی آیت‌لله مهدوی کنی محسوس بود که در ابتدا و هم در انتهای مراسم از او یاد شد و اعضا برای سلامتی اش دعا کردند.
هاشمی بدون نگاه به اطراف به سمت صندلی همیشگی خود رفت. پس از او حجت الاسلام والمسلمین حسن روحانی رئیس جمهور با همان لبخند همیشگی‌اش وارد اجلاس شد و پس ازخوش و بش با هاشمی روی صندلی خود نشست.
رئیس جلسه صحبت‌هایش را آغاز کرده اما انگار کنار صندلی‌های 64 و 65 خبرهایی است. آیت‌الله شبستری و آیت‌الله علم‌الهدی کاغذی را امضا می‌کنند که توسط حجت‌الاسلام سامعی به دست دری نجف آبادی می‌رسد.که از محتوای آن خبر نداریم. البته بعد مشخص شد فرم حضور و غیاب حاضران است!
جلسه گاهی با سکوت همراه می‌شود و با عطسه‌ای بلند و فلش دوربین‌های عکاسی شکسته می‌شود، انتهای صحبت‌های آیت‌الله هاشمی شاهرودی ختم جلسه علنی اعلام شد و برای 3 ساعت اجلاس غیر علنی و با سخنرانی مخبر دزفولی انجام شد.
خبرنگاران هم از مجلس خارج شدند و نیروهای حراست اعلام کردند: “بساطتان را جمع کنید بروید” که این نحوه ادبیات در شان خبرنگاران نبود و اهالی رسانه با دلخوری اجلاس را ترک کردند.
* حاشیه نگاری از: سعیده حسن خانی
