گچساران شهر دردهای بی پایان(1)! / چه کسی فریادرس مردم است + تصاویر

گروه اجتماعی – شهرستان گچساران با جمعیتی بیش از 120 هزار نفر در جنوب غربی استان کهگیلویه و بویراحمد که بواسطه تولید بخش اعظمی از منابع نفت و گاز کشور با عنوان «بام نفتی ایران» از آن یاد می شود این روزها رنگ رخساره اش بیش از گذشته خبر از محرومیت کهنه و دردهای نو دارد.

به گزارش «بویر نیوز»، هر چند پیشتر در مطالب مختلفی به بخش های از محرومیت ها و نارسائی ها شهرستان گچساران و شهر دوگنبدان گزارش داده ایم  و نبود بسیاری از امکانات را در این شهر متذکر شده ایم، اما این روزها برخی از دردهای گچساران بیش از پیش سرباز کرده است که نباید از آن غافل ماند.

گچساران در حسرت آسمان!

از روزی که اولین قطره نفت در گچساران پیدا شد صدای اولین بالگرد هم شنیده شد. کم کم و پس از مدتی که گچساران ذخایر نفت و گازش را به رخ کشید زمزمه ایجاد فرودگاه هم به گوش رسید.

فرودگاهی تاسیس شد اما نه با آن تعریفی که از فرودگاه داریم. تعطیلی گاه و بی گاه و یا بهتر بگوئیم برقراری پرواز در فرودگاه گچساران یکی از دغدغه های همیشگی این دیار بود تا اینکه این موضوع از سال 91 بیشتر خودی نشان داد و مسئولین استانی و شهرستانی و در راس آن نفتی ها به فکر برقراری پرواز در فرودگاه گچساران افتادند.

پس از مدت ها پیگیری بالاخره پرواز آنهم فقط به تهران سهم گچسارانی ها شد تا از نعمت برکتی هم به مردم برسد و اواخر سال گذشته نیز در ادامه این سناریو موضوع دو پرواز در هفته از فرودگاه گچساران شنیده شد و بعد از مدتی هم به ثمر رسید.

اما داستان به این خوشی برای این فرودگاه پایان نیافت و پس از مدتی کوتاه دو پرواز هفتگی از فرودگاه گچساران پر زد و همه تبلیغات و مانورهای مسئولینی که خود را مصوب آن می دانستند را با خود برد و گچساران با مردمش در حسرت آسمان ماندند.

و این تعریف که “اهمیت فرودگاه ها در دنیای امروز به حدی است كه كارشناسان، فرودگاه ها را لوكوموتیو اقتصادی هر كشور توصیف می كنند و وجود آنرا عامل رشد اقتصادی و توسعه‌ پایدار می دانند” امروز در گچساران هیچ معنایی ندارد و بام نفتی ایران که یکی از مهمترین نیازهایش بر زمین مانده است در محدوده جغرافیایی محرومش خاک می خورد.

کلبه های فرتوت و دلهره های روزانه

احیای بافت فرسوده شهر گچساران که حدود 20 هزار نفر از مردم این شهر را در خود جای داده است هم یکی از وعده های بر زمین مانده مسئولان این شهر است.

از سال 1390 و با درخواست های مردمی و گزارشات رسانه ها این موضوع اهیمت و جلوه خود را نشان داد و کم کم اظهارنظرها و وعده پیرامون این مسئله هم صورت گرفت گرفت اما تاکنون نه وعده ای تحقق یافته و نه اظهار نظری به ثمر نشسته است و گچسارانی ها همچنان در کلبه های فرتوت این شهر هر صبح را باید با دلهره به شب برسانند و روزانه عدم توان خدمات رسانی به این مناطق از شهر منشا رنج و آلام شهروندان شده است.

اخیرا یکی از مستدسازان برجسته حوزه اجتماعی که به این شهر سفر کرده بود، برداشت های از برخی نقاط گچساران داشته است که خودش می گوید:‌ ” خدا را شاهد می گیریم هنگام برداشت بیشتر پلان هایم اشک امانم را برید. فلاکت و بدبختی از سر روی این شهر می بارد. چیزهایی دیده ام که در محرومترین نقاط استان محروم کهگیلویه و بویراحمد هم ندیدم. چیزهایی دیده ام که از گفتنش شرم دارم. تا بحال اینچنین رنج ودرد را در چهره مردم لمس نکرده بودم. بزودی منتظر فیلمم باشید.

واقعیت اینست علیرغم همه وعده ها درباره احیای بافت فرسوده گچساران تاکنون چیزی که باید انجام شود، مشاهده نشده است و همه حرف ها وعده های سرخرمن و ژست های پوپولیستی مسئولان بوده است.

گویا از سال 91 تاکنون نه مالیات ها جذب شده و نه اعتبارات ملی رسیده که به به داد بافت فرسوده گچساران برسد و وعده ها در پیچ غفلت ها مانده است و مردمی با دلی نگران و چشمانی منتظر دست ها را رو به آسمان برده اند که بافت فرسوده اشان که تنها داریشان است خواب به خواب غفلت مسئولان نشود.

ادامه دارد …